Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Πρωτοσέλιδο

Καμπανάκι για το ενδεχόμενο η αγορά να εισέρχεται σε «φούσκα» στέλνουν οι αποτιμήσεις κοντά σε επίπεδα ρεκόρ των μετοχών της Wall Street, ο δείκτης «ευφορίας μετοχών» της Barclays και η υποχώρηση του κόστους δανεισμού για τις επιχειρήσεις.

Ο S&P 500, ο δείκτης αναφοράς της αμερικανικής χρηματιστηριακής αγοράς, καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο την ίδια ώρα που το κόστος δανεισμού των αμερικανικών επιχειρήσεων έχει φτάσει στο χαμηλότερο επίπεδο και δεκαετίες. Πρόκειται για μια σημαντική ανάκαμψη από την ύφεση που είχε επιφέρει η ανακοίνωση των αμοιβαίων δασμών από τον Ντόναλντ Τραμπ.

Οι μετοχές του S&P 500 αποτιμώνται πλέον από τους επενδυτές σε τιμή μεγαλύτερη από 3,3 φορές τις πωλήσεις τους, σύμφωνα με στοιχεία του Bloomberg, φτάνοντας σε ένα ιστορικό υψηλό.

Η ευφορία έχει εξαπλωθεί στην εταιρική πίστη, όπου το πρόσθετο επιτόκιο για τις αμερικανικές εταιρείες υψηλής πιστοληπτικής αξιολόγησης έναντι των δεκαετών αμερικανικών ομολόγων διαμορφώθηκε στο 0,8%, κοντά στο χαμηλότερο επίπεδο από το 2005.

Το ράλι της Τεχνολογίας

Oι μετοχές υψηλής  κεφαλαιοποίησης του κλάδου της Τεχνολογίας έχουν εκτοξευτεί στα ύψη, καθιστώντας την Nvidia την πρώτη εισηγμένη εταιρεία χρηματιστηριακής αξίας 4 τρισ. δολαρίων, ενώ η μανία των «meme stocks» του 2021 έχει αναζωπυρωθεί, με τους ιδιώτες μικροεπενδυτές να στρέφονται σε μετοχές της κατασκευάστριας φωτογραφικών μηχανών GoPro και της αλυσίδας ντόνατς Krispy Kreme.

«Νομίζω ότι αρχίζετε να βλέπετε ίσως κάποιες πολύ πρώιμες παραλληλίες με αυτό που είδατε με την άνθηση του διαδικτύου στα τέλη της δεκαετίας του ’90, στις αρχές της δεκαετίας του 2000» εξηγεί στους Financial Times ο Dan Ivascyn, επικεφαλής επενδύσεων στην Pimco, που διαχειρίζεται περιουσιακά στοιχεία αξίας 2,1 τρισ. δολαρίων. «Υπάρχει αυτή η νοοτροπία του λαχείου που τείνει να υπάρχει… Είναι μια επικίνδυνη κατάσταση».

Πολλές από τις μετοχές τεχνολογίας μεγάλης κεφαλαιοποίησης που ευθύνονται για το μεγαλύτερο μέρος της ανοδικής πορείας της αμερικανικής αγοράς τα τελευταία χρόνια έχουν οδηγήσει στην ανάκαμψη από το sell-off στις αρχές του έτους. Η κατασκευάστρια τσιπ Nvidia και η μητρική εταιρεία του Facebook, Meta, έχουν αυξηθεί κατά 100% και 49% από τα ενδοημερήσια χαμηλά τους του Απριλίου.

Σε όλο τον S&P, «η τιμή προς τις πωλήσεις, η τιμή προς τις ταμειακές ροές, η τιμή προς τα βιβλία, η τιμή προς τα μερίσματα, βρίσκονται όλες κοντά σε επίπεδα ρεκόρ», δήλωσε ο Rob Arnott, ιδρυτής και πρόεδρος της ομάδας διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων Research Affiliates, ο οποίος παρομοίασε την επένδυση στη μικρή ομάδα τεχνολογικών μετοχών που κυριαρχούν στον δείκτη με το να μαζεύεις σεντς μπροστά σε έναν οδοστρωτήρα.

«Η αγορά αποτιμά τους κυρίαρχους παίκτες τεχνητής νοημοσύνης σαν να μην θα έχουν ανταγωνισμό στο μέλλον», είπε. «Ταυτόχρονα, υπάρχει προσοχή όσον αφορά την απομάκρυνση από τα δημοφιλή και φουσκωμένα ονόματα, γιατί αν το κάνεις πολύ νωρίς, θα έχεις προβλήματα».

Ο δείκτης «ευφορίας μετοχών»

Ο δείκτης «ευφορίας μετοχών» της Barclays, ένας σύνθετος δείκτης ροών παραγώγων, αστάθειας και ψυχολογικού κλίματος, έχει εκτοξευθεί στο διπλάσιο του κανονικού του επιπέδου, σε έδαφος που στο παρελθόν είχε συνδεθεί με φούσκες περιουσιακών στοιχείων.

«[Ο δείκτης] δείχνει ξεκάθαρα ότι η αγορά είναι ευφορική» εξηγεί ο Stefano Pascale, επικεφαλής στρατηγικής παραγώγων αμερικανικών μετοχών στην τράπεζα.

Οι αναλυτές της Deutsche Bank σε σημείωμα την Πέμπτη αμφισβήτησαν κατά πόσον η αύξηση του δανεισμού για τη χρηματοδότηση αγορών μετοχών ήταν σημάδι της «πιο έντονης ευφορίας» από το 1999 και το 2007.

Οι δασμοί

Οι επενδυτές έχουν υποδεχτεί με ανακούφιση την συμφωνία ΗΠΑ-Ιαπωνίας που ορίζει δασμούς στις εισαγωγές από την Ιαπωνία στο 15% και την προοπτική μιας παρόμοιας συμφωνίας με την ΕΕ.

Αν και αυτοί οι δασμοί είναι πολύ πάνω από τα επίπεδα που επικρατούσαν πριν την επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο, είναι χαμηλότεροι τα επίπεδα που ανακοίνωσε στις 2 Απριλίου.

«Αυτές οι πρώτες συμφωνίες είναι κακές, αλλά οι επενδυτές είναι ευχαριστημένοι με οτιδήποτε άλλο εκτός από έναν πλήρη εμπορικό πόλεμο» τονίζει ο Luca Paolini, επικεφαλής στρατηγικής στην Pictet Asset Management.

Μια ομάδα μικρότερων εταιρειών τα έχει πάει ακόμα καλύτερα. Οι ισχυρές πωλήσεις από κυβερνητικά συμβόλαια έχουν βοηθήσει τον αμυντικό όμιλο Palantir να αυξηθεί κατά 130% από τότε που οι μετοχές του έφτασαν στο κατώτατο σημείο τους τον Απρίλιο. Το ανταλλακτήριο κρυπτονομισμάτων Coinbase σημείωσε άνοδο σχεδόν 180%, λόγω της αισιοδοξίας που προκλήθηκε από την εκλογική νίκη του Τραμπ τον Νοέμβριο.

Το Bitcoin ξεπέρασε τα 120.000 δολάρια για πρώτη φορά την περασμένη εβδομάδα, καθώς οι εταιρείες και οι επενδυτές συνεχίζουν να στρέφονται σε κρυπτονομίσματα που εισέρχονται στην αγορά.

Οι επενδυτές στη Wall Street δεν έχουν ανησυχήσει για την προοπτική αύξησης του αμερικανικού χρέους ούτε για το επίδικο της ανεξαρτησίας της Federal Reserve, παράγοντες που έχουν οδηγήσει σε πτώση τα κρατικά ομόλογα και το δολάριο, το οποίο έχει υποχωρήσει σχεδόν 10% φέτος έναντι ενός καλαθιού ανταγωνιστικών νομισμάτων.

Πηγή: ot.gr

Η μονομερής ρηματική διακοίνωση της Λιβύης προς τον ΟΗΕ (27 Μαΐου 2025), αμφισβητεί ευθέως τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο, ενισχύοντας τη στρατηγική του Τουρκο-Λιβυκού Μνημονίου και τους σχεδιασμούς της Άγκυρας για έλεγχο της περιοχής.

Η παρέμβαση αυτή, σχετίζεται άμεσα με σημαντικές ελληνικές πρωτοβουλίες που πιέζουν τα τετελεσμένα της Άγκυρας, όπως η ανακήρυξη του Εθνικού Χωροταξικού Σχεδιασμού, η ανακοίνωση θαλάσσιων πάρκων σε περιοχές ελληνικής δικαιοδοσίας, η παρεμπόδιση της συμμετοχής της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Άμυνα και η γενικότερη ενεργειακή της πολιτική.

Για παράδειγμα, η ανακοίνωση διεθνούς διαγωνισμού για την εξερεύνηση και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων νοτίως της Κρήτης, με τη συμμετοχή της Chevron, λογικό είναι να εγείρει Τουρκικές αντιδράσεις που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση των ελληνικών ενεργειακών σχεδιασμών.

Υπό αυτό το πλαίσιο, αξίζει να αναλυθεί η ρηματική διακοίνωση της Λιβύης, ώστε να αποκαλυφθούν οι νομικές ακροβασίες και αντιφάσεις στις οποίες προβαίνει η Τρίπολη. Συγκεκριμένα θα πρέπει να επισημανθούν τα εξής:

1. Η ρηματική διακοίνωση υπογράφεται από την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (GNU) της Τρίπολης. Παρά το γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση αναγνωρίστηκε το 2021 από τον ΟΗΕ ως προσωρινή διοίκηση για τη διεξαγωγή εκλογών, η εντολή της έχει λήξει χωρίς ποτέ να έχουν πραγματοποιηθεί εκλογές. Επιπλέον, η Βουλή των Αντιπροσώπων της Λιβύης στην Ανατολική Λιβύη, η μόνη αιρετή αρχή της χώρας, έχει αποσύρει την εμπιστοσύνη της από την κυβέρνηση της Τρίπολης, την οποία θεωρεί πολιτικά έκπτωτη και θεσμικά έκνομη. Η κυβέρνηση της Τρίπολης, όμως, εξακολουθεί να ελέγχει τη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Λιβύης στον ΟΗΕ, εκμεταλλευόμενη την τυπική αναγνώριση του οργανισμού, προκειμένου να παράγει διεθνώς νομικά και διπλωματικά τετελεσμένα. Από την άποψη του Διεθνούς Δικαίου, η εν λόγω ρηματική διακοίνωση στερείται ουσιαστικής νομιμοποίησης, καθώς:
   1. Δεν εκφράζει τη βούληση του συνόλου της Λιβύης, αλλά μιας πολιτικά μεροληπτικής και θεσμικά αμφισβητούμενης διοίκησης.
   2. Είναι σε αντίθεση με τις δηλώσεις και θέσεις των θεσμικών φορέων της Ανατολικής Λιβύης, οι οποίοι έχουν χαρακτηρίσει το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο άκυρο.
   3. Αποτελεί ευθεία εργαλειοποίηση του ΟΗΕ για την προώθηση μονομερών, επεκτατικών σχεδιασμών εις βάρος της ελληνικής κυριαρχίας και του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας (UNCLOS).

2. Η ρηματική διακοίνωση της Λιβύης, επικαλείται το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο του 2019. Όπως έχω επισημάνει σε εκτενής ανάλυσή μου σε προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο: «Η ΕΛΛΗΝΟ-ΛΙΒΥΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ: ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ», το εν λόγω μνημόνιο είναι άκυρο. Επιπλέον, η Ρηματική Διακοίνωση αναφέρει, ότι το Μνημόνιο Κατανόησης έχει καταχωρισθεί στη Γραμματεία του ΟΗΕ σύμφωνα με το Άρθρο 102 του Καταστατικού Χάρτη και συνιστά δίκαιη λύση βάσει του διεθνούς δικαίου». Η επίκληση αυτή, είναι παραπλανητική, διότι το Άρθρο 102 απαιτεί απλώς καταχώριση διεθνών συμφωνιών για λόγους διαφάνειας (βλέπε: https://www.un.org/en/about-us/un-charter/full-text ). Η καταχώριση δεν συνιστά αναγνώριση ούτε νομιμοποίηση της συμφωνίας από τον ΟΗΕ. Άρα, το επιχείρημα της «καταχώρισης» δεν καθιστά το μνημόνιο έγκυρο ή δεσμευτικό για τρίτους. Με την εν λόγω θέση συμφωνούν και ο Βρετανός διπλωμάτης και ειδικός στο Διεθνές Δίκαιο Anthony Aust (βλέπε: Anthony Aust, Modern Treaty Law and Practice, 3rd ed., Cambridge: Cambridge University Press, 2013, p.p. 204–206.), αλλά και ο Βρετανός Νομικός - Ακαδημαϊκός Malcolm Shaw (βλέπε: Malcolm N. Shaw, International Law, 9th ed., Cambridge: Cambridge University Press, 2021, p. 920). Η αναφορά επίσης, ότι «συνιστά δίκαιη λύση βάσει του διεθνούς δικαίου» αποτελεί μια αυθαίρετη και νομικά αστήρικτη δήλωση, αφού το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο αγνοεί εντελώς την ύπαρξη ελληνικών νησιών, ιδίως της Κρήτης, της Καρπάθου, της Ρόδου και της Κάσου, παραβιάζοντας το άρθρο 121 της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), που αναφέρει, ότι τα νησιά, κατά κανόνα, έχουν πλήρη δικαιώματα σε Αιγιαλίτιδα Ζώνη, ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδα, όπως και κάθε άλλη χερσαία επικράτεια (Βλέπε: https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/unclos_e.pdf ). Επίσης, τόσο η Λιβύη όσο και η Τουρκία, με τις πρόσφατες θέσεις τους όπως αυτές αποτυπώνονται στο Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο, αγνοούν πλήρως τη διεθνή νομολογία, συμπεριλαμβανομένων αποφάσεων του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (ICJ) και του Διεθνούς Δικαστηρίου για το Δίκαιο της Θάλασσας (ITLOS). Ενδεικτικές είναι οι υποθέσεις Ρουμανία κατά Ουκρανίας (2009), (Βλέπε: https://www.icj-cij.org/case/132 ) και Νικαράγουα κατά Κολομβίας (2012), (Βλέπε: https://www.icj-cij.org/case/124 ), οι οποίες επιβεβαιώνουν ότι κατοικημένα νησιά με οικονομική ζωή δεν μπορούν να αγνοούνται ή να τυγχάνουν μειωμένης επήρειας, ιδίως όταν συγκροτούν ενιαία παράκτια γεωγραφική διαμόρφωση, όπως συμβαίνει με το ελληνικό νησιωτικό τόξο.

3. Οι ισχυρισμοί της Λιβύης επίσης, περί ανυπόστατης Ελληνο-Αιγυπτιακής συμφωνίας και έλλειψης κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Αιγύπτου στις θαλάσσιες περιοχές που οριοθετήθηκαν μεταξύ Λιβύης και Τουρκίας είναι νομικά αβάσιμοι και αντιβαίνουν στις προβλέψεις της UNCLOS και του εθιμικού διεθνούς δικαίου. Συγκεκριμένα:
   5. Η παραπάνω αναφορά είναι παραπλανητική και σε αντίθεση με το εθιμικό και συμβατικό διεθνές δίκαιο της θάλασσας. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Αίγυπτος διαθέτουν σαφή και θεμελιωμένα κυριαρχικά δικαιώματα στις θαλάσσιες περιοχές που παρανόμως οριοθέτησαν η Τουρκία και η Λιβύη. Το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο αγνοεί πλήρως την ύπαρξη μεγάλων κατοικήσιμων ελληνικών νησιών (Κρήτη, Κάσος, Κάρπαθος, Ρόδος), τα οποία διακόπτουν τη δήθεν κοινή θαλάσσια «γειτνίαση» μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης. Σύμφωνα με το Άρθρο 121 παρ. 2 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), τα κατοικήσιμα νησιά έχουν πλήρη δικαιώματα σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, όπως και τα ηπειρωτικά εδάφη. Η διαγραφή της επήρειάς τους αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου (Βλέπε: https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/unclos_e.pdf ). Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση Λιβυκή Αραβική Τζαμαχιρία κατά Μάλτας (1985) , όπου το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, θεώρησε αυτονόητο ότι τα νησιωτικά κράτη, όπως η Μάλτα, διαθέτουν υφαλοκρηπίδα και δικαιώματα θαλάσσιας οριοθέτησης, απορρίπτοντας την απόπειρα της Λιβύης να θεμελιώσει την επιχειρηματολογία της αποκλειστικά σε γεωλογικά κριτήρια. Το Δικαστήριο επιβεβαίωσε επίσης, ότι ακόμη και όταν υπάρχει σημαντική διαφορά ακτογραμμών, τα νησιωτικά εδάφη διαθέτουν επήρεια, η οποία μπορεί να προσαρμόζεται, ανάλογα με τις σχετικές περιστάσεις (π.χ. το μέγεθος και τη γεωγραφική τους θέση), αλλά όχι να μηδενίζεται. Η νομολογία αυτή καθιστά σαφές, ότι η Λιβύη δεν μπορεί να αγνοεί τα ελληνικά νησιά (Κρήτη, Κάσος, Κάρπαθος, Ρόδος) στον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών, όπως ακριβώς δεν μπόρεσε να το πράξει ούτε στην περίπτωση της Μάλτα (Βλέπε: https://www.icj-cij.org/case/68 ). Επίσης, παρότι η Τουρκία και η Λιβύη (η οποία υπέγραψε τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1984 αλλά ουδέποτε την επικύρωσε), δεν είναι συμβαλλόμενα μέρη στην UNCLOS, δεν μπορούν να αγνοούν εθιμικούς κανόνες που αυτή ενσωματώνει όπως τις διατάξεις που αφορούν τα δικαιώματα των νησιών σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, την αρχή της μέσης γραμμής ως αφετηρία οροθέτησης  και τη δυνατότητα διμερούς συμφωνίας. Οι διατάξεις αυτές έχουν εθιμική ισχύ και δεσμεύουν όλα τα κράτη, ακόμη και εκείνα που δεν έχουν κυρώσει τη Σύμβαση (βλ. International Court of Justice, North Sea Continental Shelf Cases, Judgment, ICJ Reports 1969, pp. 3, paras. 63–81 στο https://www.icj-cij.org/case/52  καθώς και UNCLOS Part V – Exclusive Economic Zone στο https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/part5.htm  και Part VI – Continental Shelf στο https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/part6.htm , United Nations Division for Ocean Affairs and the Law of the Sea). Επιπλέον, η παράνομη Τουρκο-Λιβυκή οριοθέτηση δεν μπορεί να ακυρώσει την προγενέστερη συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, που συνάδει με το διεθνές δίκαιο (Βλέπε απόσπασμα από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ICJ) — Maritime Delimitation in the Mediterranean Sea (Libya v. Malta), 3 Ιουνίου 1985,  https://www.icj-cij.org/en/case/68 ). Επιπρόσθετα, η  Ελληνο-Αιγυπτιακή Συμφωνία για την οριοθέτηση ΑΟΖ έχει συναφθεί μεταξύ δύο παράκτιων κρατών με γειτονικές θαλάσσιες ζώνες και αποτελεί διμερή διεθνή συνθήκη, σύμφωνη με το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), κυρωμένη από τα δύο κοινοβούλια και κατατεθειμένη στα Ηνωμένα Έθνη. Η Λιβύη ως μη συμβαλλόμενο μέρος δεν δικαιούται να αμφισβητεί ή να παρεμβαίνει στην εν λόγω Συμφωνία βάσει του άρθρου 34 της Συνθήκης της Βιέννης (Βλέπε: Άρθρο 34 της Vienna Convention on the Law of Treaties (1969), https://legal.un.org/ilc/texts/instruments/english/conventions/1_1_1969.pdf ). Τέλος, οι Ελληνικές άδειες εξερεύνησης υδρογονανθράκων και οι Ζώνες Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού (MSP) που υιοθετήθηκαν τον Απρίλιο του 2025 εντάσσονται στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και ασκούνται σε περιοχές σαφώς εντός της δικαιοδοσίας της.

4. Ο ισχυρισμός επίσης, ότι ορισμένες περιοχές του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού (ΘΧΣ) της Ελλάδας παραβιάζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Λιβύης δεν έχει νομική βάση. Ο ΘΧΣ δεν συνιστά διεθνή συμφωνία ή μονομερή οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών που παράγει δεσμευτικά δικαιώματα έναντι τρίτων κρατών. Βασίζεται στην Οδηγία 2014/89 της Ε.Ε. για τη Θαλάσσια Χωροταξία και αποτελεί εθνικό εργαλείο εφαρμογής δημόσιας πολιτικής ρυθμίζοντας θέματα χρήσης και προστασίας του θαλάσσιου χώρου και δεν συνιστά οριοθέτηση. Συνεπώς, δεν απαιτείται να λαμβάνει υπόψη «απόψεις τρίτων», ιδίως όταν δεν υφίσταται νομική βάση θαλάσσιας διεκδίκησης από αυτά τα κράτη στην περιοχή.

5. Η επισήμανση επίσης, ότι η Ελλάδα ανακήρυξε μονομερώς Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) στο Ιόνιο Πέλαγος, η οποία επεκτείνεται εντός της Λιβυκής υφαλοκρηπίδας και παραβιάζει κυριαρχικά δικαιώματα της Λιβύης είναι εξωπραγματική και στερείται κάθε νομικής βάσης. Συγκεκριμένα:
   1. Η ΑΟΖ στο Ιόνιο Πέλαγος δεν συνορεύει με τη Λιβύη. Το Ιόνιο εκτείνεται δυτικά της Ελλάδας, ενώ η Λιβύη βρίσκεται νότια της Κρήτης και της Πελοποννήσου.
   2. Η ανακήρυξη ΑΟΖ στο Ιόνιο έγινε εντός περιοχής χωρίς διακρατικές επικαλύψεις με τρίτα κράτη και σε εφαρμογή της Διμερούς Συμφωνίας Οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας–Ιταλίας (2020), η οποία στηρίζεται στην αρχή της μέσης γραμμής σύμφωνα με το άρθρο 74, παρ. 1 της UNCLOS και δεν αφορά καμία περιοχή εγγύς της Λιβύης. Τέλος, σε αντίθεση με τα όσα ανεδαφικά αναφέρει το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο, στη Διμερής Συμφωνία Οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας–Ιταλίας (2020), αναγνωρίστηκε εκ νέου η επήρεια όλων των νησιωτικών εδαφών σε όλες τις θαλάσσιες ζώνες εθνικής δικαιοδοσίας.

Συνεπώς, η ανακήρυξη ΑΟΖ στο Ιόνιο Πέλαγος όχι μόνο δεν είναι μονομερής, αλλά εντάσσεται στο πλαίσιο διεθνούς συμφωνίας και δεν αφορά κατά κανένα τρόπο την περιοχή της Λιβύης.

6. Τέλος, η θέση που διατυπώνει η Λιβύη στη ρηματική διακοίνωση, ότι ο καθορισμός της μέσης γραμμής θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη τη λιβυκή εσωτερική νομοθεσία, το κλείσιμο του Κόλπου της Σύρτης (όπου αποτελεί ιστορικό κόλπο υπό λιβυκή κυριαρχία σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο), την αγνόηση των νησιών και το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο καθώς επίσης, η αναφορά σε ειρηνικά μέσα για την επίλυση διαφορών όπως ορίζονται στο Άρθρο 33 του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένου του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης βάσει αμοιβαίας συμφωνίας, είναι ανυπόστατη και νομικά διάτρητη. Συγκεκριμένα:
7. Η εσωτερική νομοθεσία δεν υπερισχύει του Διεθνούς Δικαίου. Άρα, η επίκληση της λιβυκής νομοθεσίας (περί αλιευτικής ζώνης ή «κλεισίματος» του Κόλπου της Σύρτης) δεν δεσμεύει τρίτα κράτη και δεν μπορεί να αντικαταστήσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας [Βλέπε: Άρθρο 27 – Σύμβαση Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών (1969) https://legal.un.org/ilc/texts/instruments/english/conventions/1_1_1969.pdf ].
8. Η επίκληση της Λιβύης για τον «Κόλπο της Σύρτης» ως «ιστορικού κόλπου» δεν έχει ποτέ αναγνωριστεί διεθνώς και αντιβαίνει στα κριτήρια που έχουν τεθεί από τη διεθνή νομολογία και τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), (Βλέπε Άρθρο 10 UNCLOS https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/unclos_e.pdf ). Επιπλέον, η Λιβύη υποπίπτει σε προφανή νομική αντίφαση, καθώς αναγνωρίζει την επήρεια της Σικελίας κατά την οριοθέτηση με την Ιταλία, ενώ την ίδια στιγμή αρνείται τα πλήρη δικαιώματα των ελληνικών νησιών (Κρήτη, Ρόδος, Κάσος, Κάρπαθος), κατά κατάφωρη παραβίαση του άρθρου 121 της UNCLOS και της σχετικής νομολογίας του Διεθνούς Δικαστηρίου.
9. Η πρόθεση διαλόγου και ειρηνικής επίλυσης διαφορών, επικαλούμενη το άρθρο 33 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, προϋποθέτει την αμοιβαία συμφωνία των μερών για διαδικασία και πλαίσιο. Το να επικαλείσαι το άρθρο 33 όταν έχεις προβεί σε μονομερείς και αμφισβητούμενες ενέργειες (Τουρκολιβυκό Μνημόνιο, αγνόηση της ύπαρξης δικαιωμάτων των νησιών, έκδοση μονομερών δηλώσεων περί θαλάσσιας κυριαρχίας), είναι προσχηματικό και υποκριτικό, καθώς υπονομεύει τις θεμελιώδεις αρχές της καλής πίστης και της ειρηνικής επίλυσης διαφορών που το ίδιο το άρθρο 33 προϋποθέτει (βλέπε: https://www.un.org/en/about-us/un-charter/chapter-6 ).

Υπό αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα καλείται να απαντήσει με ψυχραιμία αλλά και αποφασιστικότητα. Δεν αρκεί μόνο η διπλωματική αντίκρουση, αλλά απαιτείται πολυεπίπεδη στρατηγική αντεπίθεσης, που θα συνδυάζει το διεθνές δίκαιο, τη διπλωματία, την ενεργειακή γεωστρατηγική και την αποτροπή, ώστε να προστατευθούν τα εθνικά συμφέροντα και να αποτραπεί η εμπέδωση τετελεσμένων. Ειδικότερα απαιτείται:

1. Κατάθεση αντί-ρηματικής διακοίνωσης στον ΟΗΕ με πλήρη απόρριψη των λιβυκών αιτιάσεων και νομική τεκμηρίωση βάσει UNCLOS. Παράλληλα, η προσφυγή της Ελλάδας στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με θεματική συνεδρίαση για την UNCLOS, μπορούν να ακυρώσουν θεσμικά το αφήγημα του Τουρκο-Λιβυκού Μνημονίου.
2. Διαβίβαση υπομνήματος στην Ε.Ε. και στα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, καταγγέλλοντας την παραβίαση του άρθρου 123 UNCLOS από τη Λιβύη, με εμφανή καθοδήγηση της Τουρκίας, στο πλαίσιο εργαλειοποίησης της κατάστασης στη Μεσόγειο.
3. Διεκδίκηση κοινής ευρωπαϊκής δήλωσης υπεράσπισης του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας (όπως έγινε στην περίπτωση Τουρκίας το 2019 και 2020).
4. Η συγκρότηση διεπιστημονικής ομάδας εμπειρογνωμόνων υψηλού επιπέδου και η θεσμική συνεργασία με διεθνώς αναγνωρισμένα Think Tanks και πανεπιστήμια μπορούν να ενισχύσουν θεσμικά τις ελληνικές θέσεις, να ενδυναμώσουν την παρουσία της χώρας στον διάλογο για το διεθνές δίκαιο και να στηρίξουν τη στρατηγική της διείσδυση στα διεθνή φόρα.
5. Συγκρότηση τετραμερούς πολιτικής ομάδας μεταξύ Ελλάδας, Γαλλίας, Αιγύπτου και Ιταλίας, για τη διαχείριση του λιβυκού ζητήματος και την εδραίωση της σταθερότητας και της ειρήνης στη Λιβύη.
6. Η εμβάθυνση της στρατηγικής σχέσης με Αίγυπτο και Κύπρο, μέσω κοινών διπλωματικών ενεργειών, στρατιωτικής και ενεργειακής συνεργασίας.
7. Η ενίσχυση της διπλωματικής παρουσίας και της πολιτικής επιρροής της Ελλάδας στην Ανατολική Λιβύη, μέσα από την ανάπτυξη σταθερών σχέσεων εμπιστοσύνης με τον στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ και τις τοπικές διοικητικές αρχές της Βεγγάζης. Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα θα μπορούσε να αναγνωρίσει τον ρόλο της Βεγγάζης ως εταίρου σε κρίσιμα ζητήματα, όπως η μεταναστευτική διαχείριση, η θαλάσσια ασφάλεια και η καταπολέμηση της διασυνοριακής εγκληματικότητας. Παράλληλα, μπορεί να προσφερθεί τεχνική και θεσμική συνεργασία, όπως:
   1. Εκπαίδευση στελεχών ασφαλείας και αξιωματικών της Ανατολικής Λιβύης σε ελληνικές στρατιωτικές σχολές (Σχολή Ευελπίδων, Σχολές Πολέμου κ.λπ),
   2. Σύσταση διμερούς μηχανισμού ανταλλαγής πληροφοριών και διαβούλευσης σε θέματα ασφαλείας, με έμφαση στην τρομοκρατία, τη διακίνηση όπλων και ανθρώπων και
   3. Ανάπτυξη πλαισίου συνεργασίας σε επιχειρησιακά ζητήματα παράκτιας αστυνόμευσης και θαλάσσιας επιτήρησης.
8. Η προληπτική διαχείριση των σχέσεων με την Ιταλία, τη Μάλτα και την Ισπανία συνιστά κρίσιμη συνιστώσα της ελληνικής στρατηγικής έναντι των εξελίξεων στη Λιβύη. Μέσω της εμβάθυνσης της ενεργειακής συνεργασίας, της ενίσχυσης του θεσμικού διαλόγου και της προώθησης κοινών θέσεων στο πλαίσιο της Ε.Ε., η Ελλάδα μπορεί να ενισχύσει την ευρωπαϊκή συνοχή και να προλάβει το ενδεχόμενο σύγκλισης των εν λόγω κρατών με την Τουρκία και τη Λιβύη.
9. Η εκπόνηση και υλοποίηση μιας στοχευμένης διεθνούς εκστρατείας δημόσιας διπλωματίας, αναδεικνύοντας τον επιθετικό χαρακτήρα της Τουρκο-Λιβυκής στρατηγικής και προβάλλοντας το ρόλο της Ελλάδας ως εγγυήτριας της διεθνούς νομιμότητας και της ευρωπαϊκής σταθερότητας στη Μεσόγειο.

Εν κατακλείδι, η απάντηση της Ελλάδας δεν μπορεί να είναι αμυντική.

Οφείλει να αντεπιτεθεί στρατηγικά και με θεσμική τεκμηρίωση, ώστε να απεγκλωβιστεί από τη διαχείριση τετελεσμένων.

Η Ελλάδα πρέπει να μετατρέψει την πρόκληση σε ευκαιρία και να καθορίσει η ίδια, τις εξελίξεις.

Συγκλονιστικές είναι οι αποκαλύψεις του Oµότιµου Kαθηγητή Διεθνούς Πολιτικής Οικονοµίας του Παντείου Πανεπιστηµίου και αναπληρωτή εκτελεστικού διευθυντή του ΔΝΤ, από τον Μάρτιο του 2010 έως τον Δεκέμβριο του 2011, Παναγιώτη Ρουμελιώτη, ο οποίος είπε πριν σε συνέντευξή του ότι υπήρχαν άλλοι δύο δρόμοι πλην του Μνημονίου για την Ελλάδα τους οποίους η κυβέρνηση ΓΑΠ απέρριψε «για να εκδικηθεί την κυβέρνηση Καραμανλή και την ταυτόχρονα την χώρα»!

Ο Π.Ρουμελιώτης επιβεβαίωσε μέχρι κεραίας τα όσα το pronews.gr (τότε defencenet.gr) υποστήριζε για τον δρόμο που θα έπρεπε να ακολουθήσει  η χώρα και ότι η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου την οδήγησε στην καταστροφή με την υπογραφή του πρώτου εθνοκτόνου Μνημονίου.

Με λίγα λόγια αυτό που λέει ο παλαιός υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ (επί κυβερνήσεως πατρός Παπανδρέου) είναι ότι ο Γ.Παπανδρέου ήθελε να τιμωρήσει την χώρα, προφανώς γιατί η ελληνική κοινωνία δεν τον ψήφιζε τόσα χρόνια, δεν αποδέχονταν το… πολιτικό και οικονομικό του πρόγραμμα και τον αποκαλούσε με το υποκοριστικό «Γιωργάκης» (Το Γεώργιος «ξεφύτρωσε» όταν έγινε πρωθυπουργός).

Αποδέχονταν δηλαδή την ιδεολογία του Καλβίνου, του Προτεστάντη που δεν πίστευε στην λύτρωση και στην σωτηρία αλλά στην τιμωρία.

Μία λογική την οποία αποδέχονταν και ο τότε Γερμανός ΥΠΟΙΚ και μακαρίτης, Β.Σόιμπλε.

Ο Γ.Παπανδρέου (κατά παραδοχή του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ) αποδείχθηκε μνησίκακος κατά των Ελλήνων καθώς του είχαν δημιουργηθεί ψυχολογικά.

Έπρεπε λοιπόν να «σαπίζει» στην φυλάγει μαζί με τον Παπακωνσταντίνου (ειδικά ο συγκεκριμένος) γιατί υπέγραψαν την παράδοση της χώρας και ενώ γνώριζαν ότι υπήρχαν άλλες λύσεις (και μάλιστα ίσως και περισσότερε από δύο).

Βέβαια η ευθύνη δεν ήταν μόνο δική τους καθώς υπεγράφησαν και δεύτερο και τρίτο Μνημόνιο από άλλες δύο κυβερνήσεις, του Λουκά Παπαδήμου (με στήριξη Α.Σαμαρά και Ε.Βενιζέλου) και του Α.Τσίπρα.

Μάλιστα εξαιτίας του δεύτερου Μνημονίου η κυβέρνηση προσπαθεί να βρει δημοσιονομικό χώρο προκειμένου να εντάξει τα δάνεια από τον μηχανισμό SAFΕ στον προϋπολογισμό.

Τι είναι ο SAFE (Security Action for Europe); Πρόκειται για ένα νέο χρηματοδοτικό μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που εγκρίθηκε από τα κράτη  μέλη της Ένωσης το Μάιο του 2025.

Στόχος του είναι να στηρίξει τις αμυντικές επενδύσεις με 150 δισ. ευρώ σε δάνεια, τα οποία θα αντληθούν από τις κεφαλαιαγορές και θα κατανεμηθούν στα κράτη-μέλη με βάση εθνικά σχέδια.

Όπως αναφέρθηκε το πρόγραμμα αφορά δάνεια 150 δισ. ευρώ, με πολύ χαμηλό επιτόκιο κάποιοι λένε για 1,5% κάποιοι για ακόμη χαμηλότερο και τα οποία θα δοθούν στα κράτη μέλη για την ενίσχυση των αμυντικών τους βιομηχανιών.

Γιατί όμως υπάρχει πρόβλημα; Πολύ απλά γιατί η Ελλάδα (*η Ελλάδα ειδικά) για να δανειστεί το οποιοδήποτε ποσό από τις αγορές θέλει την έγκριση πρώτα των δανειστών!

Έτσι δεν μπορεί να καταστρώσει η ίδια «εθνικό σχέδιο» για να πάρει δάνειο από τον SAFE καθώς αυτό δεν έχει ακόμη την σύμφωνη γνώμη των δανειστών μας!

Δεν παίζει καμία σημασία που το SAFE είναι ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Επειδή κινείται πάνω απο τον εθνικό προϋπολογισμό που έχει εγκριθεί από τις Βρυξέλλες, δεν μπορεί να υλοποιηθεί.

Έτσι η κυβέρνηση αναζητά μεν τον δημοσιονομικό χώρο, αλλά αναζητά παράλληλα και μια εξαίρεση που θα της επιτρέψει να συμμετάσχει στον SAFE.

Αυτό βέβαια δεν είναι πρόβλημα για την Τουρκία η οποία και στην ΕΕ δεν είναι αλλά και ζεστό χρήμα θα πάρει για την αμυντική της βιομηχανία από τον SAFE, ενώ εμείς πρέπει να ζητήσουμε άδεια!

Γι αυτό άλλωστε είχαν μπλοκαριστεί το 2015 οι προσπάθειες της Ρωσίας να δανείσει την Ελλάδα χωρίς να βγει από την ευρωζώνη.

Για τον Α.Τσίπρα είναι γνωστό ότι με το τρίτο Μνημόνιο παρέδωσε την χώρα στους δανειστές μέχρι το 2115!

Είναι μία τραγούδια και όσο και αν γνωρίζουμε τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Μητσοτάκη το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την καταστροφή που βιώνει η χώρα οφείλεται στους προηγούμενους.

Αυτές οι 3 κυβερνήσεις είναι χειρότερες και από τις 3 κατοχικές κυβερνήσεις Τσολάκογλου, Ράλλη, Λογοθετόπουλου καθώς τότε υπήρχε ξένος Στράτος μέσα στη χώρα.

Είχαν αποδεχτεί ότι η Ελλάδα είχε χάσει τον πόλεμο και μόνο δεινά μπορούσαν να ακολουθήσουν και να συμβούν.

Στην περίπτωση όμως της κυβέρνησης ΓΑΠ, έχουμε απλώς «αυτοπυροβολισμό» της χώρας.

Ειδικότερα ο Π.Ρουμελιώτης είπε για τις δύο λύσεις που είχαν προταθεί:

«Η πρώτη λύση είναι αυτή που πρότεινα στον Παπακωνσταντίνου, την οποία απέρριψε, την πρόταση Σάλλα να μειωθεί το έλλειμμα στο χρέος μέσα από την αγορά ομολόγων του ελληνικού δημοσίου από δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς.

Βεβαίως την απέρριψε. Θα ήταν ένα πολύ καλό μέτρο για να μειωθεί το χρέος περίπου στο 90%».

Σημειώνεται ότι με την «λύση» που επέλεξε κυβέρνηση Παπανδρέου και που οδήγησε συνολικά στην υπογραφή τριών Μνημονίων το χρέος της χώρας ξεπέρασε το 180% και στα χρόνια της πανδημίας έφτασε και το 210%!

Με την λύση Ρουμελιώτη η χώρα θα είχε χρέος μόλις 90% δηλαδή μικρότερο και από το 120% περίπου που είχε φτάσει στα τέλη του 2009!

Σε ερώτηση γιατί απορρίφθηκε αυτή η επιλογή ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης απάντησε:

«Λες και ήθελαν οπωσδήποτε να εκδικηθούν την προηγούμενη κυβέρνηση με το να εκδικηθούν ταυτόχρονα και την Ελλάδα. Αυτή είναι η άποψη μου.

Δεν είχαν γνώση της κατάστασης και γι’ αυτό και απέρριψαν αυτή την πρόταση.

Η δεύτερη πρόταση είναι αυτή που έκανε ο Στρος Καν. Ότι έπρεπε να γίνει το συντομότερο η αναδιάρθρωση του χρέους. Και αυτή την απέρριψαν. Τώρα τα όσα λένε είναι παραμύθια».

Και συνεχίζει: «Εμένα την επομένη της έγκρισης του προγράμματος με κάλεσε ο Στρος Καν και μου είπε: Πρέπει να πεις στον Πρωθυπουργό σου να ζητήσει άμεσα την αναδιάρθρωση. Πέρα βρέχει.

Ο Παπακωνσταντίνου αντίθετος μέχρι σήμερα με την όποια αναδιάρθρωση. Ο Παπανδρέου σε κάποια φάση είπε:

Εμείς θέσαμε το θέμα της αναδιάρθρωσης. Αλλά πώς το έθεσε το θέμα ενώ ο Υπουργός Οικονομικών ήταν αντίθετος;

Δεν γίνεται αυτό. Εν πάση περιπτώσει εγώ τα μετέφερα αυτά. Αυτοί δεν άκουγαν μέχρι την τελευταία στιγμή», είπε ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, δίνοντας «στεγνά» τους υπαίτιους της καταστροφής της χώρας.

Οι άνθρωποι αυτοί όμως κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ο Π.Ρουμελιώτης δεν τους καταλογίζει άγνοια καθώς τους είχε ενημερώσει.

Από την στιγμή που γνώριζαν πρέπει να λογοδοτήσουν για τα όσα έπραξαν.

«Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους καθυστέρησε 1,5 χρόνο και επειδή οι Ευρωπαίοι ήθελαν να μειώσουν την έκθεση των γαλλικών και των γερμανικών τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα και τις ζημιές που θα υφίσταντο.

Εν κατακλείδι ο Τρισέ ήθελε να προστατεύσει τις γαλλικές τράπεζες, οι Γερμανοί τις γερμανικές τράπεζες αλλά κυρίως ο Τρισέ, όπως είπε και η Μέρκελ.

Η Μέρκελ την συζητούσε την αναδιάρθρωση του χρέους. Γιατί; Γιατί είχε καλές επαφές με τον Στρος Καν.

Είχε καλή χημεία μαζί της και ο Στρος Καν μιλούσε από την αρχή για την αναδιάρθρωση του χρέους αλλά ο Σόιμπλε δεν ήθελε για να τιμωρήσει (σ.σ. την Ελλάδα) ή να προστατεύσει τις γερμανικές τράπεζες.

Ο Τρισέ δεν ήθελε για να προστατεύσει τις γαλλικές τράπεζες, επικαλούμενος δήθεν το καταστατικό της ΕΚΤ να μην αγοράζει ομόλογα κλπ.», αναφέρει ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης.

Για αυτό το μέγιστο έγκλημα δεν τιμωρήθηκε κανείς παρά μόνο ο ελληνικός λαός που αφελώς πίστευε ότι του έλεγαν τότε τα ελεγχόμενα ΜΜΕ.

Δυστυχώς πέραν αυτού υπάρχει και μία άλλη μερίδα του ελληνικού λαού η οποία πίστευε αυτά τα παρανοϊκά αφηγήματα της κυβέρνησης Παπανδρέου για λόγους ιδεοληψίας.

Η ιδεοληψία είναι το χειρότερο πράγμα γιατί καθιστά ανόητους ακόμα και ανθρώπους που αποδεδειγμένα «κόβει» το μυαλό τους.

Φυσικά μαζί με αυτές τις κυβερνήσεις που κατέστρεψαν τη χώρα πρέπει να λογοδοτήσει και μεγάλο μέρος των ελληνικών ΜΜΕ για την στήριξη που πρόσφεραν για να επιβληθεί αυτό το αφήγημα.

pronews.gr

Του Νίκου Ιγγλέση

Η Τουρκία από καιρό έχει καταθέσει τα όρια της υφαλοκρηπίδας της που αποκαλεί «Γαλάζια Πατρίδα» και η Λιβύη, την περασμένη εβδομάδα, κατέθεσε τα, κατά την άποψή της, όρια της δικής της υφαλοκρηπίδας. Η Ελλάδα, όπως πάντα ένα βήμα πίσω, προσπαθεί να  απαντήσει με την εξαγγελία δύο θαλασσίων πάρκων, ένα στο Ιόνιο και ένα στο Αιγαίο. Το τελευταίο αμφισβητήθηκε ήδη από το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών.

Η Τουρκία και η, απόλυτα εξαρτημένη από αυτήν, κυβέρνηση της Τρίπολης στη Λιβύη έχουν εκδώσει χάρτες με τα σημεία βάσης, τις ευθείες γραμμές βάσης και τα εξωτερικά όρια της διεκδικούμενης υφαλοκρηπίδας τους σε συνάφεια βέβαια με το τουρκολιβυκό μνημόνιο του 2019. Όλες οι ρηματικές διακοινώσεις, τα σχετικά έγγραφα και οι χάρτες έχουν κατατεθεί στο Γραφείο Ωκεάνιων Υποθέσεων του Δικαίου της Θάλασσας του ΟΗΕ (DOALOS).

Κοινά χαρακτηριστικά και στις δύο περιπτώσεις:

Πρώτον, Τουρκία και Λιβύη διεκδικούν υφαλοκρηπίδα και όχι ΑΟΖ, ώστε να μπορούν να επικαλεστούν αποτελεσματικότερα τη μεγάλη ηπειρωτική ακτογραμμή τους.

Δεύτερον, ισχυρίζονται ότι όλα τα ελληνικά νησιά δεν έχουν κυριαρχικά δικαιώματα στις θαλάσσιες ζώνες πέραν των χωρικών υδάτων τους, που σήμερα είναι στα 6 ν.μ. Κατά συνέπεια δεν έχουν ούτε υφαλοκρηπίδα ούτε, πολύ περισσότερο, ΑΟΖ η Κρήτη με τη Γαύδο, το Σύμπλεγμα της Μεγίστης, όπως και όλα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.

Τρίτον, θεωρούν ότι η μέση γραμμή πρέπει να χαραχθεί σε ίση απόσταση μεταξύ των ηπειρωτικών ακτών. Έτσι η Άγκυρα χαράσσει τα όρια της υφαλοκρηπίδας της στη μέση του Αιγαίου στον 25^ο Μεσημβρινό (μεταξύ των ακτών της Ανατολίας και της Θεσσαλίας-Στερεάς-Πελοποννήσου) και η Τρίπολη 6 ν.μ. έξω από την Κρήτη (μέση γραμμή μεταξύ των ακτών της Λιβύης και της Πελοποννήσου).

Στην Ελλάδα ψηφίστηκε το 2011 ο νόμος 4001 (νόμος Μανιάτη) ο οποίος αναφέρει ότι «Ελλείψει συμφωνίας οριοθέτησης με γειτονικά κράτη των οποίων οι ακτές είναι παρακείμενες ή αντικείμενες με τις ελληνικές το εξωτερικό όριο της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ (εφ’ ης κηρυχθεί) είναι η μέση γραμμή». Ο νόμος αυτός έχει κατατεθεί επίσης στο DOALOS του ΟΗΕ. Με βάση αυτόν το νόμο δόθηκαν για έρευνες τα θαλάσσια οικόπεδα νοτιοδυτικά και πρόσφατα προκηρύχθηκαν δύο οικόπεδα νοτίως της Κρήτης. Από τότε πέρασαν 15 χρόνια, αλλά ανακήρυξη της ΑΟΖ δεν έχει γίνει.

Επειδή είναι τουλάχιστον αφελές  η Ελλάδα να ελπίζει στην οποιαδήποτε οριοθέτηση με την Τουρκία και τη Λιβύη θα έπρεπε, εδώ και χρόνια, να ορίσει τα σημεία βάσης σ’ όλη την επικράτειά της, να κλείσει τους κόλπους με ευθείες γραμμές βάσης και να ανακηρύξει (όχι οριοθετήσει) τη συνολική ΑΟΖ της με πλήρη επήρεια όλων των νησιών. Θα πρόκειται, δηλαδή, για την υιοθέτηση του ευρωπαϊκού Χάρτη της Σεβίλλης.

Σ’ αυτήν την ανακήρυξη θα περιλαμβάνονται βεβαίως οι οριοθετήσεις της ΑΟΖ με την Ιταλία και η μερική με την Αίγυπτο. Παράλληλα θα πρέπει, το συντομότερο δυνατόν, να υπογραφεί οριοθέτηση με την Κυπριακή Δημοκρατία η οποία, παρά την κατοχή του 37% του εδάφους της από την Τουρκία, έχει ανακηρύξει τη συνολική ΑΟΖ της, ακόμα και αυτήν των βόρειων κατεχόμενων εδαφών της.

Γιατί η Τουρκία τόλμησε να υπογράψει ένα παράνομο, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, μνημόνιο οριοθέτησης με τη Λιβύη, με την οποία δεν έχει αντικείμενες ακτές και η Ελλάδα δεν τολμάει να υπογράψει μια νόμιμη οριοθέτηση με την Κυπριακή Δημοκρατία; Επίσης η Τουρκία έχει υπογράψει μια παράνομη οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας με την κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο, η οποία δεν αναγνωρίζεται διεθνώς ως ανεξάρτητο κράτος. Με μια τέτοια εξωτερική πολιτική η Αθήνα οδηγεί  στη βέβαιη απώλεια των κυριαρχικών δικαιωμάτων του Ελληνισμού στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Η Τουρκία αγόρασε πρόσφατα από τη Νορβηγία δύο ακόμη θαλάσσια γεωτρύπανα για μεγάλα βάθη. Συνολικά τώρα έχει έξι και δύο ερευνητικά σκάφη. Πού φαντάζεται η ελληνική Κυβέρνηση ότι θα χρησιμοποιηθεί όλο αυτό το δυναμικό; Μόνο στον Εύξεινο Πόντο ή στη Σομαλία; Σε λίγο καιρό τα γεωτρύπανα θα εμφανιστούν νότια του Καστελλόριζου και νότια της Κρήτης.

Αλλά, για την κυβέρνηση Μητσοτάκη τώρα προέχει η εξαγγελία των θαλάσσιων πάρκων για την προστασία του περιβάλλοντος. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η τουρκική πλευρά θα προβάλλει ισχυρές αντιρρήσεις αν τα θαλάσσια πάρκα επεκτείνονται, έστω και λίγο, πέραν των χωρικών υδάτων (6 ν.μ.) σε διεθνή ύδατα, στα οποία δεν έχουμε φροντίσει να κατοχυρώσουμε κυριαρχικά δικαιώματα με την ανακήρυξη ΑΟΖ. Προβάλλει επίσης τον ισχυρισμό ότι ορισμένα νησιά και νησίδες δεν έχουν καταχωρηθεί στην Ελλάδα με Διεθνείς Συνθήκες.

Η πολυσυζητημένη προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικές εθνικές απώλειες. Πρώτον, η Χάγη είναι ένα πολιτικό δικαστήριο που κρίνει με βάση τους συσχετισμούς ισχύος και τις διεθνείς επιρροές. Δεύτερον, Τουρκία και Λιβύη θα επικαλεστούν την ευθυδικία, δηλαδή τη μειωμένη επήρεια των νησιών έναντι των ηπειρωτικών ακτών. Δυστυχώς υπάρχει ένα κακό προηγούμενο για την ελληνική πλευρά. Στη μερική οριοθέτηση με την Αίγυπτο για τα νησιά Κρήτη, Κάσος, Κάρπαθος και Ρόδος η Ελλάδα συμφώνησε να έχουν μειωμένη επήρεια.

Με αυτές και πολλές άλλες αβελτηρίες, όταν οι Τουρκολίβυοι μας στριμώξουν σφετεριζόμενοι τα κυριαρχικά  δικαιώματά μας στη θάλασσα, θα εμφανιστούν οι γνωστοί πολιτικοί και αναλυτές να μας πουν: Τι θέλετε να κάνουμε πόλεμο;

Υ.Γ. Στην ΑΟΖ περιλαμβάνεται και η υφαλοκρηπίδα, ενώ στην υφαλοκρηπίδα δεν περιλαμβάνεται η θάλασσα πάνω από αυτήν. Όταν τον περασμένο Απρίλιο παρουσιάστηκε ο ελληνικός Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός (ΘΧΣ) αυτός έγινε με βάση την υφαλοκρηπίδα. Τώρα πώς είναι δυνατόν να υπάρξει ΘΧΣ μόνο για το βυθό της θάλασσα είναι το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου. Ίσως γι’ αυτό εξαγγέλλουν τώρα τα θαλάσσια πάρκα.

Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr

γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος

- ΕΝΤΑΞΕΙ τώρα, τό καταλάβαμε. Τον Κασσελάκη και γενικότερα το Κίνημα Δημοκρατίας δεν τόν "παίζουν" τα κανάλια, τόν αγνοούν πλήρως, ούτε μεγάλα sites ή δημοσιογράφοι του συστήματος τόν αναφέρουν καν, σα να μην υπάρχει αυτό το κόμμα στην Ελλάδα και αυτός ο αρχηγός. Ό,τι μαθαίνουμε μεταξύ μας εδώ μέσα από σελίδες και προφίλ των υποστηρικτών του. Αντιθέτως, βλέπουμε να χύνεται πάρα πολύ μελάνι τελευταία για τον Τσίπρα! Ναι, αλλά ο λαός αποφασίζει αν θα επαναφέρει τον Τσίπρα ή αν θα στηρίξει τον Κασσελάκη στις επόμενες εκλογές και όχι το σύστημα παρέα με τους δημοσιογράφους. Όσες και όσοι ψηφίσουμε Κασσελάκη, θα το κάνουμε, γιατί θέλουμε ριζική αλλαγή του σάπιου πολιτικού συστήματος, όλων των κομμάτων που ρήμαξαν τη χώρα, έφαγαν του σκασμού χρήματα, μάς έμπασαν στα μνημόνια, ξευτέλισαν τους θεσμούς, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη. Και το κάνουν ακόμα και σήμερα χωρίς αιδώ και χωρίς κανέναν σεβασμό προς τους φτωχοποιημένους, από αυτούς, πολίτες. Εναποθέσαμε πλέον τη μοίρα μας στους Ευρωπαίους Εισαγγελείς! Με τους δικούς μας να ευτελίζονται πλήρως στα μάτια μας και στη συνείδησή μας...

- ΓΙΑΤΙ όμως, ο Κασσελάκης, δεν είναι αρεστός από πολλούς τώρα, φανερά τουλάχιστον, ενώ ήταν μαζί του, όταν εκλέχτηκε αρχηγός με δημοκρατικότατες διαδικασίες; Και, αντί να πεισμώσουμε όλοι απ' την αντιδημοκρατική καρατόμησή του και να τόν στηρίξουμε, γιατί τού γυρίσαμε την πλάτη; Και δε μιλάω μόνο για τους τότε θερμούς υποστηρικτές του βουλευτές που κλείστηκαν έξω απ' το μπουζουξίδικο και παρέμειναν "αναποφάσιστοι" ή άλλαξαν κόμμα για την "καρέκλα" (π.χ. Π. Παππάς), αλλά - και κυρίως - για τους απλούς πολίτες. Τι κακό βρίσκουμε σ' ένα νέο άνθρωπο που θέτει ως στόχο αυτό που κι εμείς οι Έλληνες πολίτες επιζητούμε πλέον; Επειδή, μήπως, είναι "διαφορετικός" και κάτι τέτοιο δε χωνεύεται από τους "ανθρώπους της Εκκλησίας", οι οποίοι κάνουν μακρύ σταυρό του θεαθήναι και είναι εγκλωβισμένοι στο Μεσαίωνα; H, μήπως, οι ομοφοβικοί στην Ελλάδα αποτελούν την πλειονότητα και νιώθουν, ίσως, ντροπή ν' ακολουθούν έναν ομοφυλόφιλο; Τι ρόλο παίζει αυτό, πανάθεμά μας, με την αλλαγή που θέλουμε; Δε μάς φτάνουν τα άλλα προσόντα του: μόρφωση, αγωνιστικότητα, ανθρωπιά, αυτοδημιούργητος που δε μπαίνει στην πολιτική να κλέψει, αλλά να κάνει κάθαρση; Δυστυχώς, ναι, αυτό είναι ένα πρόβλημα! Καλύτερος ο Μητσοτάκης που πάει στην εκκλησία και διαβάζει το "πιστεύω" και το "πάτερ ημών" (Άγιο Όρος) και δεν πειράζει καθόλου το άλλο καθεστώς, αυτό της Εκκλησίας! Που η ακίνητη περιουσία της είναι πολλών δις ευρώ και τους πληρώνει κιόλας από δικά μας χρήματα! Τι, τώρα, ν' ακολουθήσουμε τον Κασσελάκη, ο οποίος, απ' την πρώτη στιγμή, είπε και δεσμεύτηκε πως θα προχωρήσει στο διαχωρισμό Κράτους- Εκκλησίας;; Λέτε πως αυτό να μη στοίχησε, σε αυτόν που τολμά να τα βάζει μαζί τους; Τού στοίχισε και πολύ μάλιστα! Ποιος άλλος είπε κάτι τέτοιο;

- ΣΤΑ παραπάνω να προσθέσω εγώ το κυριότερο, κατά τη γνώμη μου, που δεν είναι άλλο από αυτό που, ο Κασσελάκης, ζητάει απ' την πρώτη στιγμή που ασχολήθηκε με την πολιτική: Να γίνουμε Ενεργοί Πολίτες! Ν' ασχολούμαστε με τα κοινά να καταγγέλλουμε σκάνδαλα να συνηθίσουμε στην αμεσοδημοκρατία κι, επιτέλους, ν' αφήσουμε τους καναπέδες! Να μην είμαστε "εαυτούληδες! Αυτό ζητάει από τους πολίτες ένας πολιτικός που βλέπει μπροστά. Που καταλαβαίνει πως, με πολίτες αδρανείς και απόμακρους απ' τα κοινά, δε μπορεί ν' αλλάξει η χώρα! Εμείς όμως τό θέλουμε αυτό; Είμαστε έτοιμοι να μετατραπούμε σε πολίτες με "πανανθρώπινο ενδιαφέρον"; Δεν το νομίζω, δυστυχώς! Αυτό είναι το πρόβλημα...

πηγή φωτο: protothema.gr

Το ντοκιμαντέρ «The Agenda: Their Vision – Your Future» (2025) εξετάζει τις επιπτώσεις της Agenda 2030 του ΟΗΕ και της φιλοσοφίας του «net zero» της μηδενικής παραγωγής άνθρακα στην καθημερινή μας ζωή και πως αυτή θα μετατραπεί σταδιακά σε μια ψηφιακή φυλακή.

Το ντοκιμαντέρ παραγωγής Mark Sharman, πρώην στελέχους του ITV και του Sky, αναλύει πως το σχέδιο αυτό απειλεί την ελευθερία, τον έλεγχο των πόρων, και την οικονομική σταθερότητα.

Με εμπειρογνώμονες από το Ηνωμένο Βασίλειο, τις ΗΠΑ, και την Ευρώπη, το βίντεο παρουσιάζει μια κριτική ματιά στην παγκόσμια διακυβέρνηση και την τεχνολογία, προειδοποιώντας για τον «ψηφιακό εγκλεισμό» που έρχεται μάλλον καλπάζοντας.

Το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται στο πώς η τροφή, η ενέργεια, τα χρήματα, και τα ταξίδια θα ελέγχονται για να προωθηθούν ιδεολογικοί και οικονομικοί στόχοι.

Παράλληλα αναφέρει ότι η κλιματική αλλαγή και η μετάβαση στο «net zero» συνιστά κίνδυνο για την ατομική ελευθερία.

pronews.gr

Η οικονομική διάσταση των αιματηρών συγκρούσεων είναι μια συνιστώσα που περνά συνήθως στα «ψιλά» της Ιστορίας, καθώς τη ζοφερή δόξα κλέβουν (και δικαίως) οι τραγικές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και τα εγκλήματα πολέμου που συντελούνται. 

Κι όμως, ο οικονομικός όλεθρος που επιφέρει ο πόλεμος στις εμπλεκόμενες πλευρές μόνο λίγος δεν είναι, με τις συνέπειές του να μαστίζουν περαιτέρω τις ζωές όσων επιβίωσαν και να αφήνουν το χνάρι τους βαθιά στο μέλλον. 

Αμερικανο-Μεξικανικός Πόλεμος: 1,9 δισ. ευρώ

Η σύγκρουση των δύο χωρών (1846-1849) ξεκίνησε όταν οι ΗΠΑ προσάρτησαν το Τέξας το 1845 και κατόπιν καταπάτησαν το Νέο Μεξικό και την Καλιφόρνια, πριν λεηλατήσουν τελικά την Πόλη του Μεξικού.

Οι εχθροπραξίες έληξαν με σύμφωνο ειρήνης το 1849, το οποίο έδινε στις ΗΠΑ μια σειρά από εδάφη του Μεξικού (Καλιφόρνια, Νέο Μεξικό, Αριζόνα, Νεβάδα κ.ά.), με την Αμερική να τα εξαγοράζει πληρώνοντας κάπου 15 εκατομμύρια δολάρια και άλλα 3 εκατ. για την αποπληρωμή παλιότερου χρέους των ΗΠΑ… 

Αμερικανική Επανάσταση: 1,95 δισ. ευρώ

Ο αγώνας των ΗΠΑ για ανεξαρτησία ήταν μια ακόμα πολυδάπανη σύρραξη, που ξεκίνησε όταν 13 βρετανικές αποικίες στον Νέο Κόσμο αρνήθηκαν να πληρώσουν την εξοντωτική φορολογία στο αγγλικό στέμμα, απαιτώντας ίσα δικαιώματα με τους Βρετανούς πολίτες.

Από το 1775-1783, οι λευκοί άποικοι του Νέου Κόσμου πάλεψαν για την ανεξαρτησία τους από τη βρετανική κηδεμονία, σε μια πανάκριβη εκστρατεία που θα έληγε με τη Συνθήκη των Παρισίων το 1783, έξι χρόνια μετά τη Διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας…

Ισπανο-Αμερικανικός Πόλεμος: 7,2 δισ. ευρώ

Οι Ισπανοί κατείχαν την Κούβα, στα ανοιχτά της αμερικανικής Φλόριντα, κάτι που δεν μπορούσε να δεχτεί ο Ουάσιγκτον, γι’ αυτό και ζήτησε από τους κονκισταδόρες να παραδώσουν τον έλεγχο του νησιού.

Και βέβαια όταν οι Ισπανοί αρνήθηκαν, οι Αμερικάνοι έπιασαν τα όπλα για μόλις έναν χρόνο (1898-1899). Σύντομα βέβαια άνοιξε η όρεξη του αμερικανικού επεκτατισμού, που προσάρτησε έτσι πέρα από την Κούβα και το Πουέρτο Ρίκο, το Γκουάμ και τις Φιλιππίνες…

Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος: 64 δισ. ευρώ

Ως μια από τις φονικότερες συγκρούσεις της αμερικανικής ιστορίας, ο ζοφερός θεσμός της δουλείας μπήκε στο στόχαστρο της τοπικής κοινωνίας, διχάζοντας τις πολιτείες.

Κι έτσι ο Αμερικανός στράφηκε κατά του Αμερικανού σε μια μάχη που όχι μόνο χώρισε το έθνος στα δυο, αλλά έφερε και τον όλεθρο στην οικονομία της χώρας.

Οι δυνάμεις της Ένωσης κέρδισαν τελικά τα στρατεύματα της Συνομοσπονδίας, απαλλάσσοντας έτσι τη χώρα από τον ατιμωτικό για το ανθρώπινο είδος θεσμό της σκλαβιάς…

Πόλεμος του Κόλπου: 82 δισ. ευρώ

Σε σημερινές τιμές πάντα, ο πόλεμος στον Περσικό Κόλπο και η οδύσσεια να καμφθούν οι δυνάμεις του Σαντάμ Χουσεΐν ήταν μια πανάκριβη υπόθεση.

Όταν ο Ιρακινός ηγέτης εισέβαλε στο γειτονικό κρατίδιο του Κουβέιτ το 1990 εγείροντας εδαφικές αξιώσεις, δεν ξεδίψασε η επεκτατική του μανία, γι’ αυτό και απειλούσε κατόπιν τη Σαουδική Αραβία αλλά και σύσσωμο τελικά τον πετρελαιοπαραγωγό αραβικό κόσμο.

Μια από τις πρώτες συρράξεις του κόσμου με πλήρη τηλεοπτική κάλυψη έλαβε λοιπόν χώρα όταν η αμερικανική εμπλοκή για να μείνει ο Σαντάμ εκτός Σαουδικής Αραβίας κλιμακώθηκε, με μια δεύτερη επιχείρηση για την απελευθέρωση του Κουβέιτ να ακολουθεί κατά πόδας…

Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος: 268 δισ. ευρώ

Ο κόσμος χωρίστηκε στα δυο για τον Μεγάλο Πόλεμο, όπως αποκαλούσαν τότε τη φονικότερη και πιο μαζική σύγκρουση που δυστυχούσε να γνωρίσει η οικουμένη.

Η παγκόσμια σύρραξη του 1914 είδε τις χώρες της Αντάντ και τους κατοπινούς συμμάχους τους (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσική Αυτοκρατορία, Ιταλία και ΗΠΑ) να τίθενται αντιμέτωπες με τις Κεντρικές Δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία και Βουλγαρία) σε φονικές εχθροπραξίες που επεκτάθηκαν τελικά στη μήκη και τα πλάτη της οικουμένης.

Όσο για τα νούμερα, είναι δηλωτικά: περισσότεροι από 70 εκατομμύρια άνθρωποι πήραν μέρος στις εχθροπραξίες, οι απώλειες στρατιωτών και αμάχων υπερέβησαν τα 18 εκατομμύρια, με το κολοσσιαίο των μεγεθών να αντικατοπτρίζεται στο εξωφρενικό φυσικά κόστος του Α’ Παγκοσμίου…

Πόλεμος της Κορέας: 274 δισ. ευρώ

Ένας πόλεμος φαινομενικά στρατηγικής και πολιτικής σημασίας, στο αποκορύφωμα του ψυχροπολεμικού κλίματος της εποχής, έλαβε χώρα στην κορεατική χερσόνησο: η κομμουνιστική Βόρεια Κορέα και οι «κόκκινοι» σύμμαχοί της (Σοβιετική Ένωση και Κίνα) τέθηκαν αντιμέτωποι με την καπιταλιστική Νότια Κορέα και τους δικούς της στρατηγικούς εταίρους, την ενωμένη Δύση (1950-1953).

Η χερσόνησος της Κορέας λειτούργησε ως θέατρο επιχειρήσεων για τις πρώτες κοκορομαχίες του Ψυχρού Πολέμου, με τα τρία χρόνια της διάρκειας των μαχών να φέρνουν όλεθρο και καταστροφή σε όλους. Εντελώς αχρείαστος και καλά ξεχασμένος έτσι «σφήνα» καθώς μπήκε στον Β’ Παγκόσμιο και τον Πόλεμο του Βιετνάμ, ο Πόλεμος της Κορέας δεν ήταν όμως καθόλου αστείος σε όρους απωλειών και οικονομικών πληγών…

Πόλεμος του Βιετνάμ: 594 δισ. ευρώ

Εδώ μιλάμε για τη μεγαλύτερη σύγκρουση των δύο κόσμων, της κομμουνιστικής Ανατολής και της καπιταλιστικής Δύσης δηλαδή, για τις εχθροπραξίες που έστειλαν τον Ψυχρό Πόλεμο κατευθείαν στον κολοφώνα της ζοφερής ακμής του. ΗΠΑ και ΕΣΣΔ έτρεμαν να τεθούν ευθέως αντιμέτωπες, καθώς ο πυρηνικός όλεθρος καραδοκούσε συνεχώς, κι έτσι δεν έχαναν ευκαιρία να προσεταιρίζονται σκοπούς στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη για να κάνουν άλλη μια τραγική επίδειξη των υπερδυνάμεών τους.

Η διαβόητη σύγκρουση κράτησε χονδρικά από το 1965-1975, επισκίασε όλες τις συγκρούσεις μετά τον Β’ Παγκόσμιο και ενδυνάμωσε την αντικομμουνιστική ρητορεία στη Δύση. Και βέβαια το κόστος του πολέμου ήταν ασύλληπτο, κλάσμα ωστόσο σε σχέση με τον φόρο σε ανθρώπινες ζωές και την ολική καταστροφή του Βιετνάμ και των κατοίκων του…

Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας: 885 δισ. ευρώ

Ήταν στον απόηχο του τρομοκρατικού χτυπήματος στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης την 11η Σεπτεμβρίου 2001 που οι ΗΠΑ επιδόθηκαν σε μια προσωπική σταυροφορία να εξαφανίσουν από προσώπου γης τους εξτρεμιστές που έφεραν θάνατο, τρόμο και πανικό στο εσωτερικό της υπερδύναμης.

Ο φανερός σκοπός ήταν ένας και μόνο ένας: η εξολόθρευση της αλ-Κάιντα και των συνεργαζόμενων θυλάκων της, ένα έργο που έμελλε ωστόσο να αποδειχθεί ιδιαιτέρως δύσκολο, καθώς θα έπρεπε να περάσουν 10 χρόνια μέχρι να βγει από τη μέση ο εγκέφαλος των τρομοκρατικών επιθέσεων Οσάμα μπιν Λάντεν στο Πακιστάν (2011). Είχε προηγηθεί φυσικά η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, με άλλοθι το βαρύ πυρηνικό οπλοστάσιο της χώρας, όταν όμως βγήκε από τη μέση και ο ιρανικός ηγέτης Σαντάμ Χουσεΐν, κανένα ίχνος πυρηνικών όπλων δεν εντοπίστηκε ποτέ…

Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος: 3,3 τρισ. ευρώ

Ήταν το 1939 όταν η  Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία, ανοίγοντας έτσι την αυλαία της φονικότερης και μαζικότερης σύγκρουσης που έμελλε να γνωρίσει ο πλανήτης (μέχρι στιγμής τουλάχιστον). Η σύρραξη άγγιξε την πραγματική οικουμενική της διάσταση όταν οι Ιάπωνες βομβάρδισαν το Περλ Χάρμπορ, εγκαινιάζοντας έτσι την πολεμική εμπλοκή των ΗΠΑ.

Τα υπόλοιπα είναι φυσικά Ιστορία, μια καλά καταγεγραμμένη υπόθεση δηλαδή που θα έληγε με τις δύο ατομικές βόμβες σε ιαπωνικό έδαφος, μια κίνηση που όχι μόνο κέρδισε έναν πόλεμο, αλλά άλλαξε άρδην την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.

Με πολλές δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς (ιστορική συναίνεση δεν υπάρχει), η πιο δαπανηρή σε ζωές ένοπλη σύγκρουση της ανθρωπότητας ήταν ταυτοχρόνως και η πιο πολυδάπανη σε πλουτοπαραγωγικούς όρους…

pronews.gr

γράφει ο Νίκος Ταμουρίδης

Επειδή ξεχνάμε εύκολα, είπα να μιλήσω σε ανώνυμους Έλληνες πατριώτες για τα «έργα και τις ημέρες» των κομμάτων εξουσίας, των κλώνων αυτών  και των παραφυάδων τους και να τους θυμίσω τι έκαναν τις τελευταίες δεκαετίες και έφεραν την χώρα στο χείλος της απόλυτης καταστροφής.

Τι τους είπα:

Τους είπα ότι όλοι αυτοί χρεοκόπησαν τη χώρα και κατάντησαν την πατρίδα μας ζητιάνα. Συμφώνησαν.

Τους είπα ότι κουρέλιασαν την Εθνική μας αξιοπρέπεια. Επιβεβαίωσαν.

Τους είπα ότι κομματικοποίησαν τα πάντα, διέλυσαν την παιδεία και έκαναν τα πανεπιστήμια κομματικά γραφεία. Συνηγόρησαν.

Τους είπα ότι διαχειρίστηκαν σκανδαλωδώς αλλεπάλληλους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, και σκόρπισαν τα οικονομικά πακέτα της ΕΕ. Θαύμασαν.

Τους είπα ότι χρεοκόπησαν τα ασφαλιστικά ταμεία, τους μεταφορικούς κολοσσούς της χώρας, τις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, τους μεγάλους κρατικούς οργανισμούς και τις ελληνικές τράπεζες. Σοκαρίστηκαν.

Τους είπα ότι συνειδητά μας φτωχοποίησαν, ενώ πλούτισαν οι ίδιοι και αυτοί που τους κάνουν τη δουλειά τους. Θύμωσαν.

Τους είπα ότι έφτασαν την ανεργία στα ύψη με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να φύγουν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά πάνω από 500.000 ελληνόπουλα. Προβληματίστηκαν.

Τους είπα ότι απέτυχαν να υποστηρίξουν τα εθνικά μας θέματα. Έσμιξαν τα φρύδια τους.

Τους είπα ότι κατέστρεψαν τον γεωργικό και κτηνοτροφικό τομέα, διέλυσαν την υγεία και την κοινωνική πρόνοια. Αναθεμάτισαν.

Τους είπα ότι ξεφτίλισαν τους θεσμούς και το Σύνταγμα, διέλυσαν τη Δικαιοσύνη, υποβάθμισαν το στρατό, τα σώματα ασφαλείας και την εκκλησία. Ανασηκώθηκαν.

Τους είπα ότι άφησαν ανοικτά τα σύνορα και γέμισε η Ελλάδα από παράνομους αλλοεθνείς και αλλόθρησκους μετανάστες. Μαζεύτηκαν.

Τους είπα ότι έφτασαν τη χώρα στο σημείο οι πολίτες να μην ξέρουν πως να προστατέψουν τον εαυτό τους και την περιουσία τους. Επιβεβαίωσαν.

Τους είπα ότι ψήφισαν ειδικούς νόμους παρέχοντας άσυλο στον εαυτό τους. Εκνευρίστηκαν.

Και τους ρώτησα:

Είναι δυνατόν να περιμένουμε από αυτούς που μας κατέστρεψαν, αυτούς που συνεχίζουν ανερυθρίαστα την καταστροφή της πατρίδας και του λαού να μας σώσουν; Είπαν όλοι ΟΧΙ !

Τότε τους είπα: Τι τους κοιτάτε; Τέρμα, μην τους πιστεύετε! Σηκωθείτε, ενωθείτε, πυκνώστε τις γραμμές σας, ξεσηκωθείτε, αγωνιστείτε, διώξτε τους! Κοντοστάθηκαν. Προβληματίστηκαν. Φοβήθηκαν.

Έλληνες πατριώτες,

Νικήστε το φόβο! Νοιώστε τη δύναμή σας! Ενώστε τις δυνάμεις σας, με σοβαρότητα, με υπευθυνότητα, με ειλικρίνεια, με ανιδιοτέλεια!

Καμία συνθήκη υποτέλειας και κανένας πολιτικός ή οικονομικός εκβιασμός δεν συγκρίνονται με την θέληση και την πνευματική υπεροχή των αποφασισμένων Ελλήνων πολιτών!

Ο Ντμίτρι Τρένιν είναι εκ τον βασικών συμβούλων του Ρώσου προέδρου Β.Πούτιν και θεωρεί πως ο Γ’ ΠΠ έχει ξεκινήσει και ότι η δύση θέλει την καταστροφή της Ρωσίας κάτι που σημαίνει πως αφήνει άλλη επιλογή στην Μόσχα από το να αντιδράσει αποφασιστικά και αποτελεσματικά.

Τα όσα αναφέρει στο εκτενές άρθρο του στο ρωσικό περιοδικό «Profile» είναι καίριας σημασίας γιατί είναι αυτά που λέγονται μέσα στις αίθουσες του Κρεμλίνου.

Είναι ερευνητής καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Οικονομικών και επικεφαλής ερευνητής στο Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας και Διεθνών Σχέσεων.

Είναι επίσης μέλος του Ρωσικού Συμβουλίου Διεθνών Υποθέσεων (RIAC).

Υπηρέτησε στις Ένοπλες Δυνάμεις της ΕΣΣΔ και της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ήταν σύνδεσμος στο τμήμα εξωτερικών σχέσεων της Ομάδας Σοβιετικών Δυνάμεων στη Γερμανία (Πότσνταμ).

Ανώτερος λέκτορας στο Στρατιωτικό Ινστιτούτο.

Μέλος της αντιπροσωπείας της ΕΣΣΔ στις σοβιετοαμερικανικές διαπραγματεύσεις για τα πυρηνικά και διαστημικά όπλα στη Γενεύη.

Ανώτερος Ερευνητής στη Σχολή Πολέμου του ΝΑΤΟ (Ρώμη).

Από το 2008 έως το 2022, ήταν διευθυντής του Κέντρου Carnegie της Μόσχας.

Ο Τρένιν είναι επίσης συγγραφέας περισσότερων από 10 βιβλίων και μονογραφιών που έχουν εκδοθεί στη Ρωσία, τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, την Κίνα και άλλες χώρες.

Ασχολείται με την διατλαντική και ευρασιατική ασφάλεια, τις διεθνείς σχέσεις, την ρωσική εξωτερική πολιτική, την γεωπολιτική και την παγκοσμιοποίηση όπως και την μετασοβιετική Ευρασία.

«Πολλοί μιλούν τώρα για την πορεία της ανθρωπότητας προς τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, φανταζόμενοι γεγονότα παρόμοια με εκείνα του 20ού αιώνα.

Αλλά ο πόλεμος εξελίσσεται. Δεν θα ξεκινήσει με μια εισβολή τύπου Μπαρμπαρόσα τον Ιούνιο του 1941 ή με μια πυρηνική αντιπαράθεση τύπου Κρίσης των Πυραύλων στην Κούβα.

Στην πραγματικότητα, ο νέος παγκόσμιος πόλεμος είναι ήδη σε εξέλιξη – απλώς δεν το έχουν αναγνωρίσει όλοι ακόμα.

Για τη Ρωσία, η προπολεμική περίοδος έληξε το 2014. Για την Κίνα, ήταν το 2017.

Για το Ιράν, το 2023.

Έκτοτε, ο πόλεμος – στη σύγχρονη, διάχυτη μορφή του – έχει ενταθεί.

Δεν πρόκειται για έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο.

Από το 2022, η εκστρατεία της Δύσης κατά της Ρωσίας έχει γίνει πιο αποφασιστική.

Ο κίνδυνος άμεσης πυρηνικής αντιπαράθεσης με το ΝΑΤΟ λόγω της ουκρανικής σύγκρουσης αυξάνεται.

Η επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο δημιούργησε ένα προσωρινό παράθυρο στο οποίο μια τέτοια σύγκρουση θα μπορούσε να αποφευχθεί, αλλά μέχρι τα μέσα του 2025, τα γεράκια στις ΗΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης μας είχαν φέρει ξανά επικίνδυνα κοντά. 

Αυτός ο πόλεμος περιλαμβάνει τις κορυφαίες δυνάμεις του κόσμου: τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους από τη μία πλευρά, την Κίνα και τη Ρωσία από την άλλη.

Είναι παγκόσμιος, όχι λόγω της κλίμακάς του, αλλά λόγω των διακυβευμάτων: της μελλοντικής ισορροπίας δυνάμεων.

Η Δύση βλέπει την άνοδο της Κίνας και την αναβίωση της Ρωσίας ως υπαρξιακές απειλές. Η αντεπίθεσή της, οικονομική και ιδεολογική, έχει ως στόχο να θέσει τέλος σε αυτή την αλλαγή.

Είναι ένας πόλεμος επιβίωσης για τη Δύση, όχι μόνο γεωπολιτικά αλλά και ιδεολογικά.

Ο δυτικός «παγκοσμισμός» -είτε οικονομικός, πολιτικός είτε πολιτιστικός- δεν μπορεί να ανεχθεί εναλλακτικά πολιτισμικά μοντέλα.

Οι μετα-εθνικές ελίτ στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη είναι αφοσιωμένες στη διατήρηση της κυριαρχίας τους. Η ποικιλομορφία των κοσμοθεωριών, η πολιτισμική αυτονομία και η εθνική κυριαρχία δεν θεωρούνται επιλογές, αλλά απειλές.

Αυτό εξηγεί τη σοβαρότητα της αντίδρασης της Δύσης. Όταν ο Τζο Μπάιντεν είπε στον πρόεδρο της Βραζιλίας Λούλα ότι ήθελε να «καταστρέψει» τη Ρωσία, αποκάλυψε την αλήθεια πίσω από ευφημισμούς όπως «στρατηγική ήττα».

 Το υποστηριζόμενο από τη Δύση Ισραήλ έχει δείξει πόσο ολοκληρωτικό είναι αυτό το δόγμα – πρώτα στη Γάζα, στη συνέχεια στον Λίβανο και τέλος στο Ιράν.

Στις αρχές Ιουνίου, μια παρόμοια στρατηγική χρησιμοποιήθηκε σε επιθέσεις σε ρωσικά αεροδρόμια.

Οι αναφορές υποδηλώνουν εμπλοκή των ΗΠΑ και της Βρετανίας και στις δύο περιπτώσεις. Για τους δυτικούς σχεδιαστές, η Ρωσία, το Ιράν, η Κίνα και η Βόρεια Κορέα αποτελούν μέρος ενός ενιαίου άξονα. Αυτή η πεποίθηση διαμορφώνει τον στρατιωτικό σχεδιασμό. 

Ο συμβιβασμός δεν αποτελεί πλέον μέρος του παιχνιδιού. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι προσωρινές κρίσεις αλλά κυλιόμενες συγκρούσεις.

Η Ανατολική Ευρώπη και η Μέση Ανατολή είναι τα δύο τρέχοντα σημεία ανάφλεξης. Ένα τρίτο έχει εντοπιστεί εδώ και καιρό: η Ανατολική Ασία, ιδιαίτερα η Ταϊβάν.

Η Ρωσία εμπλέκεται άμεσα στην Ουκρανία, έχει μερίδια στη Μέση Ανατολή και ενδέχεται να εμπλακεί στον Ειρηνικό.

Ο πόλεμος δεν αφορά πλέον την κατοχή, αλλά την αποσταθεροποίηση.

Η νέα στρατηγική επικεντρώνεται στη σπορά εσωτερικής αναταραχής:

οικονομικό σαμποτάζ, κοινωνική αναταραχή και ψυχολογική φθορά. Το σχέδιο της Δύσης για τη Ρωσία δεν είναι η ήττα στο πεδίο της μάχης, αλλά η σταδιακή εσωτερική κατάρρευση.

Οι τακτικές του είναι σφαιρικές.

Οι επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη στοχεύουν υποδομές και πυρηνικές εγκαταστάσεις.

Οι πολιτικές δολοφονίες δεν είναι πλέον απαγορευμένες.

Δημοσιογράφοι, διαπραγματευτές, επιστήμονες, ακόμη και οι οικογένειές τους, κυνηγιούνται.

Οι κατοικημένες γειτονιές, τα σχολεία και τα νοσοκομεία δεν αποτελούν παράπλευρες απώλειες – είναι στόχοι. Αυτός είναι ολοκληρωτικός πόλεμος.

Αυτό υποστηρίζεται από την απανθρωποποίηση.

Οι Ρώσοι απεικονίζονται όχι μόνο ως εχθροί αλλά και ως υπάνθρωποι.

Οι δυτικές κοινωνίες χειραγωγούνται για να το αποδεχτούν αυτό. Ο έλεγχος της πληροφορίας, η λογοκρισία και ο ιστορικός αναθεωρητισμός χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν τον πόλεμο.

Όσοι αμφισβητούν την κυρίαρχη αφήγηση χαρακτηρίζονται ως προδότες.

Εν τω μεταξύ, η Δύση εκμεταλλεύεται τα πιο ανοιχτά συστήματα των αντιπάλων της.

Αφού αρνήθηκε να παρέμβει στην εξωτερική πολιτική για δεκαετίες, η Ρωσία βρίσκεται τώρα σε αμυντική θέση. Αλλά αυτές οι μέρες πρέπει να τελειώσουν.

Καθώς οι εχθροί μας συντονίζουν τις επιθέσεις τους, πρέπει να διαταράξουμε την ενότητά τους.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μονόλιθος. Η Ουγγαρία, η Σλοβακία και μεγάλο μέρος της νότιας Ευρώπης δεν επιθυμούν κλιμάκωση. Αυτά τα εσωτερικά ρήγματα πρέπει να διευρυνθούν.

Η δύναμη της Δύσης έγκειται στην ενότητα μεταξύ των ελίτ της και στον ιδεολογικό έλεγχο που έχουν πάνω στους πληθυσμούς τους.

Αλλά αυτή η ενότητα δεν είναι άτρωτη. Η κυβέρνηση Τραμπ παρουσιάζει τακτικές ευκαιρίες.

Η επιστροφή του έχει ήδη μειώσει την εμπλοκή των ΗΠΑ στην Ουκρανία.

Ωστόσο, ο Τραμπισμός δεν πρέπει να ρομαντικοποιείται. Η αμερικανική ελίτ παραμένει σε μεγάλο βαθμό εχθρική προς τη Ρωσία. Δεν θα υπάρξει νέα ύφεση.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία μετατρέπεται σε πόλεμο μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης και της Ρωσίας.

Βρετανικοί και γαλλικοί πύραυλοι ήδη χτυπούν ρωσικούς στόχους.

Οι πληροφορίες του ΝΑΤΟ είναι ενσωματωμένες στις ουκρανικές επιχειρήσεις.

Οι χώρες της ΕΕ εκπαιδεύουν ουκρανικές δυνάμεις και σχεδιάζουν επιθέσεις από κοινού. Η Ουκρανία είναι απλώς ένα εργαλείο. Οι Βρυξέλλες προετοιμάζονται για έναν ευρύτερο πόλεμο.

Αυτό που πρέπει να αναρωτηθούμε είναι: Προετοιμάζεται η Δυτική Ευρώπη να αμυνθεί ή να επιτεθεί;

Πολλοί από τους ηγέτες της έχουν χάσει τη στρατηγική τους κρίση.

Αλλά η εχθρότητα είναι πραγματική. Ο στόχος δεν είναι πλέον η ανάσχεση, αλλά η «επίλυση του ρωσικού ζητήματος» μια για πάντα. Κάθε ψευδαίσθηση ότι η συνήθης πορεία θα επιστρέψει πρέπει να απορριφθεί. 

Μας περιμένει ένας μακρύς πόλεμος. Δεν θα τελειώσει όπως το 1945, ούτε θα καταλήξει σε μια συνύπαρξη Ψυχρού Πολέμου. Οι επόμενες δεκαετίες θα είναι ταραχώδεις. Η Ρωσία πρέπει να αγωνιστεί για τη θέση που της αξίζει σε μια νέα παγκόσμια τάξη.

Λοιπόν, τι πρέπει να κάνουμε;

Πρώτα απ ‘όλα, πρέπει να ενισχύσουμε το εσωτερικό μας μέτωπο. Χρειαζόμαστε κινητοποίηση, αλλά όχι τα άκαμπτα μοντέλα του σοβιετικού παρελθόντος.

Χρειαζόμαστε έξυπνη, προσαρμοστική κινητοποίηση σε όλους τους τομείς – οικονομικούς, τεχνολογικούς και δημογραφικούς. Η πολιτική ηγεσία της Ρωσίας αποτελεί στρατηγικό πλεονέκτημα. Πρέπει να παραμείνει σταθερή και οραματική.

Πρέπει να προωθήσουμε την εσωτερική ενότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και τον πατριωτισμό.

Κάθε πολίτης πρέπει να νιώσει τα διακυβεύματα. Πρέπει να ευθυγραμμίσουμε τη δημοσιονομική, βιομηχανική και τεχνολογική μας πολιτική με τις πραγματικότητες ενός μακροχρόνιου πολέμου. Η πολιτική γονιμότητας και ο έλεγχος της μετανάστευσης πρέπει να αντιστρέψουν τη δημογραφική μας παρακμή.

Δεύτερον, πρέπει να εδραιώσουμε τις εξωτερικές μας συμμαχίες. Η Λευκορωσία είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη Δύση.

Η Βόρεια Κορέα έχει δείξει αξιοπιστία στην Ανατολή. Αλλά μας λείπει ένας παρόμοιος εταίρος στο Νότο. Αυτό το κενό πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Ο πόλεμος Ισραήλ-Ιράν προσφέρει σημαντικά μαθήματα. Οι αντίπαλοί μας συντονίζονται στενά. Πρέπει να κάνουμε το ίδιο. Όχι αντιγράφοντας το ΝΑΤΟ, αλλά σφυρηλατώντας το δικό μας μοντέλο στρατηγικής συνεργασίας.

Θα πρέπει επίσης να επιδιώξουμε τακτική συνεργασία με την κυβέρνηση Τραμπ.

Αν αυτό μας επιτρέπει να αποδυναμώσουμε την πολεμική προσπάθεια των ΗΠΑ στην Ευρώπη, θα πρέπει να την εκμεταλλευτούμε.

Αλλά δεν πρέπει να συγχέουμε την τακτική με τη στρατηγική. Η αμερικανική εξωτερική πολιτική παραμένει θεμελιωδώς αντιφατική.

Οι άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις όπως η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία πρέπει να κατανοήσουν ότι είναι ευάλωτες. Οι πρωτεύουσές τους δεν είναι άτρωτες. Το ίδιο μήνυμα πρέπει να φτάσει στη Φινλανδία, την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής. Οι προκλήσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται γρήγορα και αποφασιστικά.

Εάν η κλιμάκωση είναι αναπόφευκτη, πρέπει να εξετάσουμε το ενδεχόμενο προληπτικής δράσης – πρώτα με συμβατικά όπλα.

Και εάν χρειαστεί, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε «ειδικά μέσα», συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών όπλων, με πλήρη επίγνωση των συνεπειών. Η αποτροπή πρέπει να είναι τόσο παθητική όσο και ενεργητική.

Το λάθος μας στην Ουκρανία ήταν ότι περιμέναμε πολύ. Η καθυστέρηση δημιούργησε την ψευδαίσθηση της αδυναμίας. Αυτό δεν πρέπει να επαναληφθεί. Νίκη σημαίνει ρήξη των σχεδίων του εχθρού, όχι κατάληψη εδαφών.

Τέλος, πρέπει να διεισδύσουμε στην ασπίδα πληροφοριών της Δύσης. Το πεδίο της μάχης περιλαμβάνει πλέον αφηγήσεις, συμμαχίες και κοινή γνώμη. Η Ρωσία πρέπει για άλλη μια φορά να μάθει να εμπλέκεται στην εσωτερική πολιτική των άλλων, όχι ως επιτιθέμενος, αλλά ως υπερασπιστής της αλήθειας.

Ο καιρός για ψευδαισθήσεις τελείωσε. Βρισκόμαστε σε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός είναι μέσω τολμηρής, στρατηγικής δράσης.

pronews.gr

Του Νίκου Ιγγλέση

Την περασμένη Πέμπτη (10-7-25) παρουσιάστηκε, σε αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, μια νέα Διακήρυξη με τον τίτλο «Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως επανεκκίνηση με όραμα και σχέδιο». Τη Διακήρυξη υπογράφουν 91 ενεργοί πολίτες, όπως αυτοαποκαλούνται. Παρ’ όλο που ανάμεσα σ’ αυτούς υπάρχουν, απ’ όσους γνωρίζουμε, αρκετοί αξιόλογοι διανοητές με δημόσιο λόγο τα τελευταία χρόνια, το αποτέλεσμα είναι κάτι περισσότερο από απογοητευτικό.

Μετά δεκαπέντε χρόνια από την από την ιστορική καμπή του 2010 με την επιβολή των μνημονίων και την πολιτικοοικονομική επιτροπεία της χώρας, δυστυχώς δεν έχουν αντιληφθεί ή δε θέλουν να αντιληφθούν την ουσία του ελληνικού προβλήματος. Θεωρούν ότι όλα θα διορθωθούν αρκεί αν αντικατασταθεί ο σημερινός πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του από κάποιους πατριώτες. Θεωρούν ότι δεν απαιτούνται ρήξεις, συγκρούσεις και ριζική αλλαγή της εθνικής στρατηγικής. Μάλλον θεωρούν ότι είναι αρκετή μια καλύτερη διαχείριση. Μάλλον δεν αντιλαμβάνονται ότι άλλοι ισχυροί δρώντες, έχοντας τα κατάλληλα όπλα, δε θα επιτρέψουν ούτε αυτήν την καλύτερη διαχείριση, αν θίγει τα δικά τους συμφέροντα.

Η Διακήρυξη περιέχει δύο ενότητες. Η πρώτη, «Διαπιστώσεις», καταγράφει, ορισμένες μόνο πλευρές – που αποτελούν κοινό τόπο – της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας, αλλά, δεν αναφέρεται καθόλου στις αιτίες της κακοδαιμονίας. Η δεύτερη, «Τι ζητά η ελληνική κοινωνία», αποτελεί ένα ευχολόγιο θετικών αλλαγών, αλλά, χωρίς να λέει πώς αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν μέσα στις σημερινές συνθήκες πλήρους εξάρτησης της χώρας από τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της παγκοσμιοποίησης.

Στο τέλος η Διακήρυξη αναφέρει ότι: Την ανασύνταξη της χώρας μπορούν να αναλάβουν ηγετικές πολιτικές προσωπικότητες με κυβερνητική εμπειρία. Προσωπικότητες που έχουν πίστη στην ευρωπαϊκή παράδοση και στον δυτικό προσανατολισμό της χώρας…». Από τα ανωτέρω και τις εν συνεχεία διευκρινιστικές δηλώσεις, όσων παρουσίασαν τη Διακήρυξη, προκύπτει ότι οι προσωπικότητες αυτές είναι οι πρώην πρωθυπουργοί και πρόεδροι της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς και Κώστας Καραμανλής.

Είναι φανερό ότι οι «91» δεν τολμούν να αναλάβουν την πολιτική πρωτοβουλία, αλλά «στρώνουν το χαλί» και παρακινούν τους δύο πρώην πρωθυπουργούς να το κάνουν, ενώ οι ίδιοι δηλώνουν ότι θα συνταχθούν πίσω τους. Αυτό, το αποκαλούν πολιτικό ρεαλισμό. Εμείς, λένε, δεν έχουμε την αναγνωρισιμότητα, την πολιτική εμπειρία και τα χρήματα για ένα τέτοιο εγχείρημα. Μόνο που ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κώστας Καραμανλής δεν προέρχονται από «παρθενογένεση», αλλά έχουν κυβερνήσει αυτόν τον τόπο και έχουν βαρύτατες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση της χώρας.

Τί λένε και τί δεν λένε οι «91»

Στη Διακήρυξη δεν επισημαίνεται ότι η Ελλάδα έχει εκχωρήσει το μεγαλύτερο μέρος της εθνικής κυριαρχίας της στα όργανα της ΕΕ. Ο προϋπολογισμός του κράτους εγκρίνεται πρώτα από την Κομισιόν και μετά έρχεται προς ψήφιση στη Βουλή. Υπάρχει «κόφτης δαπανών» που απαγορεύει την κρατική χρηματοδότηση όταν αυξάνει το έλλειμμα. Οι περισσότεροι νόμοι που ψηφίζει η Βουλή είναι συμμόρφωση με Οδηγίες και Κανονισμούς της ΕΕ.

Στη Διακήρυξη δεν αναφέρεται τίποτα για το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος των 402 δις ευρώ, το οποίο είναι στο σύνολό του συναλλαγματικό, αφού είναι σ’ ένα νόμισμα που δεν μπορεί να εκδώσει η χώρα και κατά συνέπεια, για να το εξυπηρετεί, πρέπει να δανείζεται διαρκώς, άρα να εξαρτάται από τις αγορές. Γι’ αυτό το χρέος πληρώνονται κάθε χρόνο, μόνο για τόκους, πάνω από 8 δις ευρώ, δηλαδή, περισσότερα απ’ όσα δίνονται για την άμυνα. Η εκποίηση των υποδομών και των στρατηγικών επιχειρήσεων της χώρας, που αναφέρεται στη Διακήρυξη, δεν έγινε για την αποτελεσματικότερη λειτουργία τους, αλλά για να αποπληρωθεί μέρος του χρέους. Αυτά ή δεν τα ξέρουν οι «91» ή τα θεωρούν δευτερεύοντα και άνευ σημασίας;

Στη Διακήρυξη, μεταξύ άλλων, αναφέρεται ότι: «Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να ανακτήσει την παραγωγική της ικανότητα. Με τα κατάλληλα χρηματοδοτικά εργαλεία, σύγχρονη τεχνολογία και κρατική αρωγή μπορεί να αναγεννηθεί η γεωργία, βιοτεχνία, βιομηχανία ώστε η χώρα να αποκτήσει διατροφική ασφάλεια, κάλυψη των βασικών αναγκών και εξαγωγική δυναμική». Μπορούν όμως να γίνουν αυτά μέσα στην ΕΕ;

Οι «91» γνωρίζουν άραγε για την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) που απαγορεύει τις εθνικές επιδοτήσεις σ’ όλα τα βασικά γεωργικά προϊόντα, επιβάλει ποσοστώσεις σε πολλά απ’ αυτά και δίνει ενισχύσεις για αναπροσανατολισμό της παραγωγής;

Οι «91» γνωρίζουν άραγε για την άρση της δασμολογικής προστασίας που άρχισε με την είσοδο της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ και συνεχίστηκε με την ουσιαστική κατάργηση της «κοινοτικής προτίμησης»; Οι ελληνικές βιοτεχνίες και βιομηχανίες συρρικνώθηκαν και ορισμένοι κλάδοι εξαφανίστηκαν όταν άρχισαν οι ελεύθερες εισαγωγές στην αρχή από την Ευρώπη και στη συνέχεια από την Κίνα, το Πακιστάν, την Τουρκία, την Αίγυπτο και άλλες χώρες χαμηλού κόστους. Ποια «χρηματοδοτικά εργαλεία» και «κρατική αρωγή» μπορεί να υπάρξουν όταν στην ΕΕ απαγορεύονται οι επιδοτήσεις που υποτίθεται ότι νοθεύουν τον υγιή ανταγωνισμό της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς;

Ο Ντόναλντ Τραμπ επιβάλει δασμούς στις αμερικανικές εισαγωγές προκειμένου να αναζωογονήσει την εγχώρια παραγωγή. Η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει κάτι ανάλογο γιατί δεσμεύεται από τις συμφωνίες του κοινού δασμολογίου που έχουν υπογράψει οι Βρυξέλλες με τις άλλες χώρες.

Το σημαντικότερο όμως, που θέλουν να αγνοούν οι συντάκτες της Διακήρυξης, είναι ότι η Ελλάδα έχει εκχωρήσει τη νομισματική ανεξαρτησία της στην ΕΚΤ, η οποία εκδίδει το νόμισμα που εμείς απλώς χρησιμοποιούμε. Χωρίς δικό της νόμισμα μια χώρα δεν μπορεί να χρηματοδοτεί την οικονομία της παρά μόνο με νέα δάνεια.

Αλήθεια, ποια επανεκκίνηση και μάλιστα με όραμα και σχέδιο, όπως λένε, μπορεί να γίνει στη χώρα μας όταν αυτή δεν διαθέτει ανεξάρτητη νομισματική, ούτε δημοσιονομική, ούτε δασμολογική και ούτε επενδυτική πολιτική; Καμιά αναφορά μέσα στη Διακήρυξη δεν προβλέπει το σπάσιμο των αλυσίδων της εξάρτησης και την ανάκτηση, μέρους έστω, της εθνικής κυριαρχίας. Οι «91» θέλουν να κάνουν ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά.

Ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να κάνει κόμμα, κάποιοι από τους «91» μπορεί να γίνουν βουλευτές ή και υπουργοί, αλλά, όταν βρεθούν μπροστά στη αμείλικτη πραγματικότητα τότε θα κάνουν μια κυβίστηση ανάλογη με αυτήν που έκανε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015.

Δυστυχώς η Διακήρυξη των «91» στερείται ολιστικής θεώρησης του ελληνικού προβλήματος. Με ορισμένες επί μέρους προτάσεις μπορείς να κερδίσεις κάποιες υπογραφές και ίσως κάποιους ψήφους αύριο, δεν μπορείς όμως να ανατρέψεις την πορεία συρρίκνωσης και παρακμής της Πατρίδας.

Υ.Γ. Στη Διακήρυξη δεν περιλαμβάνεται καμιά αναφορά στην Κύπρο και την επιδιωκόμενη από ελληνικής πλευράς Διζωνική-Δικοινωτική Ομοσπονδία. Επίσης δεν περιλαμβάνεται καμιά αναφορά στις γερμανικές οφειλές από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (κατοχικό δάνειο, επανορθώσεις υλικών καταστροφών και αποζημιώσεις θυμάτων). Πρόκειται για λάθος ή συνειδητή παράλειψη;

Πηγή: www.ellinikiantistasi.gr