Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Πρωτοσέλιδο

γράφει ο Νίκος Ταμουρίδης

Ο Επιτάφιος του Περικλή του Αθηναίου, του μέγιστου αυτού Έλληνα ηγεμόνα, όπως μας τον διέσωσε ο Θουκυδίδης, αποτελεί ένα μνημειώδες έργο του λόγου, που αποδεικνύει την ανωτερότητα του Ελληνικού πνεύματος.

Είναι ένας «εγκωμιαστικός λόγος επιδεικτικής ρητορείας», που εκφωνήθηκε από τον Περικλή το έτος 430 π.Χ. προς τιμήν της πόλης των Αθηνών και των νεκρών που έπεσαν κατά τον πρώτο χρόνο του Πελοποννησιακού πολέμου.

Στο κεφάλαιο 42 του Επιταφίου, ο Περικλής αναφέρεται «στην παράδοση της σκυτάλης», δηλ. το χρέος κάθε γενιάς να παραδώσει καλύτερη πατρίδα από αυτήν που παρέλαβε, με τα παρακάτω λόγια: «Αυτοί γαρ οικούντες την χώραν μέχρι τούδε παρέδωσαν ελευθέραν δι' αρετήν. Ημείς δε επηυξήσαμεν τα πλείω αυτής και παρασκευάσαμεν αυτήν τοις πάσιν αυταρκεστάτην και ες πόλεμον και ες ειρήνην», δηλαδή: «Γιατί αυτοί (οι πεσόντες) κατοικώντας την χώρα αυτή, από γενεά σε γενεά μέχρι των ημερών μας, μας την παρέδωσαν ελεύθερη χάρις στην ανδρεία τους. Εμείς δε τους περισσότερους τομείς αυξήσαμε και την προετοιμάσαμε σε όλα, ώστε να είναι αυταρκέστατη και για πόλεμο και για ειρήνη».

Δεν υπάρχει πιο γλαφυρό παράδειγμα παράδοσης της εθνικής σκυτάλης, όπου αυτός που παραδίδει έχει κουραστεί και έχει δώσει τον αγώνα του, ενώ αυτός που παραλαμβάνει ξεκούραστος, επιταχύνει για να αγωνιστεί κατ' ελάχιστον ισάξια και να πετύχει τον καλύτερο δυνατό χρόνο για τη νίκη!

Τολμώντας να συγκρίνουμε το τότε με το τώρα και απευθυνόμενοι στον μέγιστο πολιτικό ηγέτη της κλασσικής ελληνικής δημοκρατίας, μία λέξη προκύπτει να προταχθεί της προσφώνησης: Αλλοίμονο!

Αλλοίμονο Περικλή Αθηναίε!

Σήμερα, στη χώρα του ιερού πτολιέθρου, της τότε Αθήνας, δεν υπάρχουν πλέον εγκωμιαστικοί λόγοι ειλικρινούς ρητορείας. Δεν υπάρχουν αγνοί ύμνοι προς την ελευθερία, την δημοκρατία, την αρετή, το πνεύμα, την ηθική.

Σήμερα δεν έχουμε πολιτεία «ου ζηλούση τους νόμους των πέλας»!  Κατ' όνομα μεν κέκληται δημοκρατία, πλην όμως αναρχία και τρομοκρατία βιώνουμε καθημερινά στην πράξη.

Αλλοίμονο Περικλή Αθηναίε!

Σήμερα, κυριαρχεί παντού ο ψυχρός υπολογισμός του ατομικού συμφέροντος, ενώ απουσιάζουν το θάρρος και η θυσία για την πατρίδα ως εσωτερικό συναίσθημα του θαυμασμού και του έρωτα προς αυτήν και το μεγαλείο της.

Σήμερα δεν υφίσταται εξισορροπημένος συνδυασμός θεωρίας και πράξης, με θεμέλια την κοινωνική αρετή και το ήθος, που ανυψώνει τους ανθρώπους σε ανώτερο πνευματικό επίπεδο.

Σήμερα, «το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον», δηλ. «ευτυχία χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει και η ελευθερία αποκτάται με αγώνες που απαιτούν γενναιοψυχία», έπαψε να αποτελεί φράση-προσταγή και δίδαγμα προς τους νέους.

Αλλοίμονο Περικλή Αθηναίε!

Σήμερα ο σοφότερος των νόμων της δημοκρατίας, το Σύνταγμα, βιάζεται από αυτούς που τάχθηκαν για να το υπηρετήσουν.

Σήμερα οι εκπρόσωποι του λαού, τα κόμματα, άνευ συνειδήσεως του χρέους που έχουν αναλάβει, εξυπηρετούν αποκλειστικά την αρρωστημένη και αμαρτωλή κομματοκρατία.

Σήμερα ο πολιτικός χώρος έχει μετατραπεί σε πολιτική παλαίστρα, η οποία συντρίβει, ατιμάζει, καταστρέφει και δολοφονεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Σήμερα, κυριαρχούν οι ανεπάγγελτοι επαγγελματίες της πολιτικής, οι οποίοι χρησιμοποιώντας την καταλυτική δύναμη των ΜΜΕ, σαρώνουν κάθε αξία και κάθε αρετή, στο βωμό του ατομικού και κομματικού συμφέροντος.

Σήμερα, οι πολιτικοί μας ταγοί παραδίδουν στις νέες γενεές μια Ελλάδα χρεωκοπημένη ηθικά, πνευματικά, εθνικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά. Παραδίδουν μια Ελλάδα του μέχρι πρότινος 97% Ελλήνων το γένος Ορθοδόξων Χριστιανών, γεμάτη από -ων ουκ έστιν αριθμός- αλλοεθνείς και αλλόθρησκους.

Περικλή!

Εσύ, παρέλαβες την Αθήνα, την οδήγησες στην μεγαλύτερη ακμή της ιστορίας της και την κατέστησες το πολιτιστικό και πνευματικό κέντρο του αρχαίου κόσμου, κατονομάζοντας τον 5^ο π.Χ. αιώνα ως «χρυσούν αιώνα» της ελληνικής ιστορίας.

Αυτοί, οι σημερινοί ταγοί της χώρας, διέλυσαν κάθε πολιτική, οικονομική και κοινωνική δομή και κατάντησαν την δοξασμένη αυτή χώρα ένα ασήμαντο προτεκτοράτο, γεμάτο φοβίες και ανασφάλεια στο εγγύς και στο ευρύτερο περιβάλλον.

Αλλά, να μην επαναπαύονται, νοιώθοντας ήσυχοι και δυνατοί, περιτυλιγμένοι με τον μανδύα της ισχύος της εξουσίας. Να ξέρουν ότι εκεί στη γωνία παραμονεύουν οι τιμωροί τους. Οι πιο σκληροί και θηριώδεις τιμωροί, για εγκλήματα κατά της φυσικής και ηθικής τάξης των πραγμάτων, οι «επίκουροι της δίκης». Οι Ερινύες! Κι αυτές κανείς φρουρός δεν σταματά, σ' αλαζονεία κι έγκλημα φυτεύουν θεία μαχαιριά!

Η πρόταση του Γρηγόρη Χαραλαμπίδη για νομισματική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα υπέρ των πολιτών.

Ο ίδιος βρέθηκε στο Αγρίνιο αρχές Ιουλίου 2025 και μίλησε σε καφετέρια του Αγρινίου, παρουσιάζοντας την πρόταση αυτή. Διαβάστε συνοπτικά παρακάτω και δείτε το βίντεο με όλη την ομιλία του.

Μάθετε και ενημερώστε για την νομισματική μεταρρύθμιση ΈΡΓΟΝ ανεξάντλητη αυτοχρηματοδότηση που εξαφανίζει το ΔΗΜΌΣΙΟ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΌ ΧΡΕΟΣ κόκκινα δάνεια πλειστηριασμούς το ασφαλιστικό το δημογραφικό την ανεργία την φτώχεια την διαπλοκή και την διαφθορά το έγκλημα τον ανταγωνισμό που είναι ο θάνατος σου ζωή μου δηλαδή τον κανιβαλισμό.

Ο εργαζόμενος ΚΑΘΟΡΊΖΕΙ τον μισθό του και ο συνταξιούχος την σύνταξή του ανάλογα για αξιοπρεπέστατη διαβίωση αφού η προσεχώς Τράπεζα Ευξείνου Πόντου του ΕΘΝΟΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΉΝΩΝ Ο Μέγας ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΉΣ ΕΠΕΝΔΥΤΉΣ.

Εγγυάται την ανεξάντλητη χρηματοδότηση άτοκα χωρίς επιστροφή κεφαλαίου προς αξιοποίηση με την ΔΗΜΙΟΥΡΓΊΑ ΤΟΥ ΥΠΕΡΝΟΜΊΣΜΑΤΟΣ ΈΡΓΟΝ.

Καταργεί ΟΛΟΥΣ τους φόρους τόκους πρόστιμα εισφορές παράβολα και τέλη.

Είμαι ο Γρηγόριος Γεωργίου Χαραλαμπίδης δημιουργός της μεταρρύθμισης ΕΡΓΟΝ.

Προαπαιτούμενο για την εφαρμογή της καινοτομίας, νομισματικής μεταρρύθμισης ΈΡΓΟΝ είναι η ενημέρωση των πολιτών και εξ αυτού η γενική αποδοχή.

Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα https://swmathematofylakis-gr.webnode.gr/ για περισσότερες πληροφορίες.

Με άρθρο του στο The Globalist ο πρώην υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του Ηνωμένου Βασιλείου, Ντένις ΜακΣέιν, σε ένα σπάνιο άρθρο για ξένο Μέσο, αρκετά ακριβές (χωρίς να αποφεύγει ορισμένα λάθη, πάντως), επιχειρεί μια προσέγγιση της σημερινής ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας αναζητώντας της ρίζες της ελληνικής πολιτικής παρακμής.

Και καταλήγει στο ερώτημα «Αν μπορεί να αναδυθεί στην Ελλάδα ένα ανανεωμένο πολιτικό κίνημα που να σπάσει το μονοπώλιο των εδραιωμένων δυναστειών και να δρομολογήσει τις εδώ και καιρό αναγκαίες εθνικές μεταρρυθμίσεις».

Μία πρώτη προσέγγιση και απάντηση στον αρθρογράφο είναι ότι «Μαγειρεύεις με ότι υλικά έχεις». Δεν μπορείς να αλλάξεις το βασικό συστατικό που είναι οι πολίτες. 

Από το 2015 που προδόθηκε το δημοψήφισμα, όπου οι πολίτες, δεξιοί και αριστεροί ψήφισαν με μεγάλη πλειοψηφία (σχεδόν 63%) «ΟΧΙ» στο άλωση της χώρας από τους ξένους δανειστές με την ηγεσία Τσίπρα να κάνει το ακριβώς αντίθετο οι πολίτες, «παρέδωσαν πνεύμα»..

Προδομένοι, φτωχοί και κατατρεγμένοι από τους δανειστές, «παραιτήθηκαν».

Έπαψαν να πιστεύουν στις πολιτικές αλλαγές, κάτι που ενίσχυσε την πελατειακή σχέση τους με το εκάστοτε πολιτικό σύστημα, καθώς η εξαιρετικά «ρηχή» κοινωνική βάση πλέον είχε την επιβίωση ως βασικό της στόχος.

Η χώρα παρέδωσε την δημοσιονομική της κυριαρχία σε τρεις φάσεις (2010, 2012-2013 και 2015) και τα ιστορικά της δικαιώματα στην Μακεδονία το 2018, σε μια εθνική ήττα που απλά επιβεβαίωσε την έκλειψή της στο γεωπολιτικό σκηνικό της περιοχής.

H τουρκική κατοχή επί εθνικού εδάφους στην Κύπρο, εμπεδώθηκε και κανείς πλέον δεν θέλει να μιλά για αναστροφή της εθνικής ήττας του 1974 (το ότι εορτάζεται η επέτειος της τουρκικής εισβολής ως αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, τα λέει όλα…)

Δυστυχώς η παραγωγή πολιτικών ηγητόρων είναι ανάλογη της λοιπής ποιοτικής υποχώρησης της κοινωνίας σε μία χώρα που απλά παρακολουθεί την πτώση της, ποζάροντας στο Instagram και στο Tik Tok.

Το βλέπουμε «ηχηρά» αυτό στα κόμματα της αντιπολίτευσης, δεξιά και αριστερά, όπου όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί αρχηγοί (με εξαίρεση τον Κουτσούμπα του ΚΚΕ, που απλά είναι… ΚΚΕ), θυμίζουν χαρακτήρες θεάτρου σκιών…

Ας δούμε όμως το «σπάνιο» για ξένο και ειδικά για Βρετανό, άρθρο του Ντένις ΜακΣέιν, ο οποίος εκτός από υπουργός ήταν και βουλευτής της περιφέρειας Ρόδεραμ στο Νότιο Γιορκσάιρ του Ηνωμένου Βασιλείου από το 1994 έως το 2012:

«Η Ελλάδα αποτελείται από 20 περιφερειακές και υπο-περιφερειακές εκλεγμένες κυβερνήσεις και 6.000 νησιά — εκ των οποίων τα 227 είναι κατοικημένα.Greek islands getaway

Πριν από μια δεκαετία, στο αποκορύφωμα της κρίσης της ευρωζώνης, η Ελλάδα ήταν ο ασθενέστερος οικονομικός κρίκος της Ευρώπης (σ.σ.: και παραμένει ασθενής, απλά δεν είναι πλέον κρίκος γιατί έχει περιθωριοποιηθεί). Τα τελευταία χρόνια, η χώρα έχει σημειώσει εντυπωσιακή πορεία βελτίωσης της οικονομικής της απόδοσης (σ.σ.: λάθος, έχει κατρακυλίσει στην προτελευταία θέση της ΕΕ).

Η παράδοση της δυναστικής πολιτικής

Το βαλκανικό έθνος εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα το 1979 — μόλις πέντε χρόνια μετά την πτώση μιας σκληρής στρατιωτικής δικτατορίας.

Ωστόσο, ενώ η Ελλάδα εγκατέλειψε τη στρατιωτική διακυβέρνηση, πάνω από 45 χρόνια αργότερα, εξακολουθεί να μην μπορεί να αποτινάξει την παράδοση της δυναστικής πολιτικής.

Ας δούμε τα στοιχεία: Τρεις Παπανδρέου — πατέρας, γιος και εγγονός — έχουν ηγηθεί ελληνικών κυβερνήσεων από τα αριστερά από το 1945.

Δύο Καραμανλήδες κυβέρνησαν από τα δεξιά. Η οικογένεια Μητσοτάκη, με ρίζες στην Κρήτη του 19ου αιώνα, έχει αναδείξει δύο πρωθυπουργούς — συμπεριλαμβανομένου του σημερινού, Κυριάκου Μητσοτάκη, 57 ετών, και της αδελφής του, πρώην δημάρχου Αθηνών και υπουργού Εξωτερικών.Greek islands getaway

Το ευρώ ως σωτηρία;

Η ειδικότητα των πολιτικών φατριών είναι η ανταλλαγή ρουσφετιών, επενδύσεων και διορισμών με ψήφους. Αυτό προφανώς δεν αποτελεί συνταγή για οικονομική αποτελεσματικότητα και παραβιάζει κατάφωρα κάθε δημοκρατικό πρότυπο διαφάνειας.

Ελπίζοντας ότι θα μεταμόρφωνε τη δοκιμαζόμενη οικονομία της χώρας, ήταν ο Κώστας Σημίτης, μεταρρυθμιστής σοσιαλδημοκράτης Πρωθυπουργός, που προχώρησε στην υιοθέτηση του ευρώ ως νομίσματος της Ελλάδας το 2001. Ωστόσο, η ελπίδα ότι η υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος θα μεταμόρφωνε την αμεταρρύθμιστη, διεθνώς μη ανταγωνιστική οικονομία της χώρας, αποδείχθηκε μάταιη.

Το 2004, η Ελλάδα φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.

Παρουσιάστηκαν νέα έργα υποδομής και η διπλωματία βελτίωσε τις περιφερειακές σχέσεις. Δυστυχώς, ο Σημίτης επιδίωξε μεταρρυθμίσεις αλλά απέφυγε να συγκρουστεί με το σύστημα χρηματοδότησης των κομμάτων, το οποίο ελέγχουν οι πολιτικές οικογένειες (σ.σ.: ίσως γιατί ήταν η πιο διεφθαρμένη ελληνική κυβέρνηση από το 1830 και μετά…).

Μυωπία, διεφθαρμένα ιδεώδη και απλώς απίστευτη ανικανότητα

Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008–2009 έπληξε σκληρά την Ελλάδα. Ο δημοσιογράφος Γιάννης Παπαϊωάννου κατέγραψε την εποχή στο βιβλίο του «Ο 13ος Άθλος του Ηρακλή», περιγράφοντας ένα τοπίο «μυωπίας, διεφθαρμένων ιδανικών και απλώς απίστευτης ανικανότητας».

Μετά το διάλειμμα υπό την ηγεσία του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, το ελληνικό κομματικό σύστημα παρέμεινε υπό την κυριαρχία οικείων ονομάτων.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης απέτυχαν να παρουσιάσουν βιώσιμες εναλλακτικές.

Η οικονομία παρέμεινε εύθραυστη και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ συνέχισε να υστερεί σε σχέση με τις περισσότερες χώρες της ΕΕ.

Παρά τον πλούτο της Ελλάδας σε παγκοσμίως αναγνωρισμένους οικονομολόγους και επιτυχημένους επαγγελματίες της διασποράς, το εγχώριο επιχειρηματικό περιβάλλον παρέμεινε βυθισμένο στον πελατειακό χαρακτήρα και την αδράνεια.

Μητσοτάκης, ο μεταρρυθμιστής; 

Το 2019, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέστρεψε στην εξουσία και επανεξελέγη το 2023. Η κυβέρνησή του, αν και δημοφιλής σε ορισμένους κύκλους, αντιμετώπισε σοβαρά ερωτήματα.

Ένα μεγάλο σκάνδαλο ξέσπασε πριν καιρό, όταν αποκαλύφθηκε ότι το γραφείο του είχε εγκρίνει την παρακολούθηση του αρχηγού του κόμματος της αντιπολίτευσης. Ο αξιωματούχος που επέβλεπε την επιχείρηση ήταν ο ανιψιός του — υπογραμμίζοντας την επιμονή της δυναστικής διακυβέρνησης.

Εκτροχιασμός από ένα αποτρέψιμο σιδηροδρομικό δυστύχημα

Τον Φεβρουάριο του 2023, σημειώθηκε τραγωδία όταν μια μετωπική σύγκρουση μεταξύ επιβατικής και εμπορικής αμαξοστοιχίας σκότωσε 57 ανθρώπους, κυρίως φοιτητές. Πάνω από 100 τραυματίστηκαν.

Η εμπορική αμαξοστοιχία μετέφερε επικίνδυνα χημικά που δεν είχαν δηλωθεί στο δελτίο αποστολής (σ.σ.: δεν έχει αποδειχθεί ακόμα αυτό), προκαλώντας μια καταστροφική πύρινη σφαίρα.

Οι έρευνες αποκάλυψαν εξαιρετικά πεπαλαιωμένο σύστημα σηματοδότησης. Ο υπουργός Μεταφορών, απόγονος άλλης μεγάλης πολιτικής οικογένειας, παραιτήθηκε, μόνο και μόνο για να επανεκλεγεί λίγους μήνες αργότερα (σ.σ.: η ποιότητα των πολιτών στην οποία αναφερθήκαμε στη αρχή).

Η δημόσια οργή ξεχείλισε. Πάνω από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι συμμετείχαν σε πανελλαδικές διαδηλώσεις. Οι διαδηλωτές απαίτησαν να μάθουν γιατί μεταφέρθηκε τέτοιο επικίνδυνο φορτίο χωρίς να δηλωθεί.

Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους είχαν νομικά απαγορευτεί να απεργήσουν για λόγους ασφάλειας, λόγω προηγούμενης νομοθεσίας. Αν και τελικά δρομολογήθηκε κοινοβουλευτική έρευνα το 2025, λίγοι αναμένουν ουσιαστική λογοδοσία.

Η είσοδος της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία κατηγόρησε δύο Έλληνες κυβερνητικούς υπουργούς για «ποινικά αδικήματα».

Η υπόθεση αφορά απάτη στην οποία πολιτικά διασυνδεδεμένοι Έλληνες πολίτες που ψήφισαν το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας έλαβαν εκατομμύρια ευρώ από κοινοτικά γεωργικά κονδύλια.

Ωστόσο, τα κονδύλια αυτά τους χορηγήθηκαν για βοσκοτόπια που δεν κατείχαν ή δεν είχαν ενοικιάσει, ή για αγροτικές εργασίες που ποτέ δεν εκτέλεσαν, στερώντας από πραγματικούς αγρότες τα χρήματα που τους αναλογούσαν.

Οι Βρυξέλλες έχουν ζητήσει από το ελληνικό κοινοβούλιο να ερευνήσει αυτήν την ομηρικών διαστάσεων διαφθορά, αλλά κανείς στην Ελλάδα δεν αναμένει να υπάρξει σοβαρή κύρωση κατά μιας πολιτικής τάξης που θεωρεί ότι βρίσκεται υπεράνω του νόμου.Greek islands getaway

Πέντε υπουργοί αναγκάστηκαν πλέον να παραιτηθούν, αλλά ο Πρωθυπουργός Μητσοτάκης συνεχίζει να πλέει ανεπηρέαστος πάνω από τη σήψη του ελληνικού κράτους που η δυναστεία του ελέγχει από το 2019.

Η κεντροαριστερά της Ελλάδας έχει χάσει συνοχή και επιρροή

Λίγο μετά, δύο κυβερνητικοί υπουργοί κατηγορήθηκαν από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία ότι συμμετείχαν σε σχήμα απάτης με ευρωπαϊκά γεωργικά κονδύλια.

Φημολογείται ότι ψηφοφόροι συνδεδεμένοι με το κυβερνών κόμμα έλαβαν πληρωμές για εκτάσεις που δεν κατείχαν ή για εργασίες που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ (σ.σ.: το πελατειακό κράτος μιας ρηχής κοινωνίας στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω).

Και πάλι, οι προσδοκίες για συνέπειες ήταν χαμηλές. Παρά τα διαρκώς αυξανόμενα σκάνδαλα, ο Μητσοτάκης φαίνεται σε μεγάλο βαθμό ανεπηρέαστος.

Η αντιπολίτευση παραμένει αδύναμη και κατακερματισμένη. Η παραδοσιακή κεντροαριστερά έχει χάσει τη συνοχή και την επιδραστικότητά της. Άλλα κινήματα στερούνται συνοχής ή εθνικής απήχησης.

Όπως έγραψε ο αρθρογράφος Νίκος Κωνσταντάρας, «Στην Ελλάδα ικανοποιούμαστε με μεγαλόστομες διακηρύξεις και ατελείωτο γκρίνιασμα… απλώνουμε ψηφιακό κραγιόν πάνω στο χάος». 

Τα δύο μεγάλα ερωτήματα

• Μπορεί να αναδυθεί στην Ελλάδα ένα ανανεωμένο πολιτικό κίνημα που να σπάσει το μονοπώλιο των εδραιωμένων δυναστειών και να δρομολογήσει τις εδώ και καιρό αναγκαίες εθνικές μεταρρυθμίσεις;
• Ή είναι η Ελλάδα καταδικασμένη να παραμείνει παγιδευμένη σε έναν πολιτικό κύκλο που κυριαρχείται από κληρονομημένη εξουσία και θεσμική κόπωση;»

pronews.gr

Πόσο κοντά βρισκόμαστε σε εθνικές εκλογές; Αν κρίνουμε από την αναποφασιστικότητα Α.Τσίπρα, Α.Σαμαρά και… Μ.Καρυστιανού, μάλλον κανένας δεν πιστεύει ότι θα προκηρυχθούν εκλογές το φθινόπωρο.

Άλλωστε υπάρχει ο «μπαμπούλας» του νέου εκλογικού νόμου: Αν περάσει το 5% και τους 100 βουλευτές με λίστα (κάτι που όπως αναλύσαμε το θέλουν όλα τα κόμματα, πλην Νίκης) τα πράγματα δυσκολεύουν για τους δύο πρώτους.

Για το πιθανό «κόμμα των Τεμπών», δεν ισχύει το ίδιο: Θα μπει στην Βουλή, όποιο και να είναι το όριο!

Βέβαια αντίστοιχα θα κόψουν από τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης: Πλεύσης Ελευθερίας, Ελληνική Λύση και κατά δεύτερον ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ θα «υποφέρουν» από ένα «κόμμα των Τεμπών» υπό την Μ.Καρυστιανού, η οποία περιοδεύει όλη την Ελλάδα, μιλά 1οο% πολιτικά, αλλά επιμένει να διαψεύδει ότι θα κάνει κόμμα.

Αντίστοιχα ο Α.Σαμαράς θα πάρει ένα σεβαστό ποσοστό από την Ελληνική Λύση του Κ.Βελόπουλου που οι τελευταίες δημοσκοπήσεις την εμφανίζουν σε πρόθεση ψήφου στο 9%. Ίσως του πάρει και 1 στους 3 ψηφοφόρους. Αυτό λένε οι μετρήσεις.

Εξ ου και οι σφοδρές επιθέσεις των ΜΜΕ του Κ.Βελόπουλου, (τηλεοπτικός σταθμός Alert, ραδιοσταθμοί «Μάχη» στην Αθήνα και «Focus» στην Θεσσαλονίκη), αλλά και των λογαριασμών του που τον  υποστηρίζουν στα social media, κατά του Α.Σαμαρά.

Αντίστοιχα ο Α.Τσίπρας θα συνενώσει τα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ ή αρκετά από αυτά.

Πρόβλημα οικονομικό δεν δείχνει να έχει. Εχει ήδη προσλάβει εταιρεία δημοσίων σχέσεων από τις καλύτερες και τις πλέον ακριβές.

Γενικά το οικονομικό θα είναι ο κρίσιμος παράγων και σε αυτές τις εκλογές, όπως και σε όλες τις άλλες. Η προβολή στα παραδοσιακά media και το διαδίκτυο κοστίζει…

Στο Μαξίμου δεν αποδέχονται το σενάριο των εκλογών, αλλά δεν φαίνεται και να το αποκλείουν.

«Η πλειοψηφία των συμβούλων και ειδικά οι ξένοι, του λένε να κάνει εκλογές άμεσα, ακόμα και τον Οκτώβριο, μετά τις εξαγγελίες της ΔΕΘ» αναφέρει μία πηγή

Ο λόγος που συμβαίνει αυτός είναι ένας, θεωρούν πως τα δεν θα υπάρξει τέτοια ευκαιρία με μία πολυπολική αντιπολίτευση.

Ερωτηματικό και ανησυχία το αν θα υπάρξει «κόμμα Καρυστιανού» αυτό ισχυρή εγχώρια και διεθνή υποστήριξη, οδηγώντας σε μία «μίνι» πολύχρωμη επανάσταση, παρόμοιες με αυτές που συνέβησαν στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.

Εκεί, «απολιτίκ» κόμματα, όπως πχ. κάποτε το κόμμα του θεατρίνου Ζελένσκι στην Ουκρανία, κατάφεραν να επικρατήσουν, βασισμένα κυρίως στο αίτημα για πάταξη της διαφθοράς.

Μέχρι στιγμής, ένα κόμμα Καρυστιανού εμφανίζεται να συγκεντρώνει λίγο πάνω από το 20% στις μυστικές δημοσκοπήσεις, αλλά δεν χάνει την πρωτιά η ΝΔ. Αντίθετα θα μειωθούν τα ποσοστά των νυν κομμάτων της Βουλής.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πάντως, δεν είχε και εξακολουθεί να μην έχει την φιλοσοφία των πρόωρων εκλογών. Αυτό που λέει «Εκλογές το 2027» το πιστεύει κι όλας…

Η στρατηγική του να μην προκηρύσσει πρόωρες εκλογές μέχρι στιγμής του έχει «βγει», σε συνδυασμό με την ιδιοσυγκρασία του, που απεχθάνεται το ρίσκο. Σε αυτό φαίνεται να επηρεάζεται και από Έλληνες συμβούλους του, οι οποίοι του λένε: «Έχεις την εξουσία τώρα. Γιατί να μπεις σε περιπέτειες; Πολιτικά, ποιος θα αντέξει μέχρι το 2027; Ο Βελόπουλος και το ΚΚΕ; Ελεγχόμενοι είναι»!

Σε κάθε περίπτωση, τον Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ αναμένεται να ξεκαθαρίσει το τοπίο.

Η τελική απόφαση θα παρθεί στην έδρα του πρωθυπουργού στα Χανιά, τον τόπο που προχθές μίλησε η Μ.Καρυστιανού, αφού προηγουμένως είχε δημοσιεύσει το πρώτο της «μανιφέστο» στο FB…

pronews.gr

Καμπανάκι για το ενδεχόμενο η αγορά να εισέρχεται σε «φούσκα» στέλνουν οι αποτιμήσεις κοντά σε επίπεδα ρεκόρ των μετοχών της Wall Street, ο δείκτης «ευφορίας μετοχών» της Barclays και η υποχώρηση του κόστους δανεισμού για τις επιχειρήσεις.

Ο S&P 500, ο δείκτης αναφοράς της αμερικανικής χρηματιστηριακής αγοράς, καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο την ίδια ώρα που το κόστος δανεισμού των αμερικανικών επιχειρήσεων έχει φτάσει στο χαμηλότερο επίπεδο και δεκαετίες. Πρόκειται για μια σημαντική ανάκαμψη από την ύφεση που είχε επιφέρει η ανακοίνωση των αμοιβαίων δασμών από τον Ντόναλντ Τραμπ.

Οι μετοχές του S&P 500 αποτιμώνται πλέον από τους επενδυτές σε τιμή μεγαλύτερη από 3,3 φορές τις πωλήσεις τους, σύμφωνα με στοιχεία του Bloomberg, φτάνοντας σε ένα ιστορικό υψηλό.

Η ευφορία έχει εξαπλωθεί στην εταιρική πίστη, όπου το πρόσθετο επιτόκιο για τις αμερικανικές εταιρείες υψηλής πιστοληπτικής αξιολόγησης έναντι των δεκαετών αμερικανικών ομολόγων διαμορφώθηκε στο 0,8%, κοντά στο χαμηλότερο επίπεδο από το 2005.

Το ράλι της Τεχνολογίας

Oι μετοχές υψηλής  κεφαλαιοποίησης του κλάδου της Τεχνολογίας έχουν εκτοξευτεί στα ύψη, καθιστώντας την Nvidia την πρώτη εισηγμένη εταιρεία χρηματιστηριακής αξίας 4 τρισ. δολαρίων, ενώ η μανία των «meme stocks» του 2021 έχει αναζωπυρωθεί, με τους ιδιώτες μικροεπενδυτές να στρέφονται σε μετοχές της κατασκευάστριας φωτογραφικών μηχανών GoPro και της αλυσίδας ντόνατς Krispy Kreme.

«Νομίζω ότι αρχίζετε να βλέπετε ίσως κάποιες πολύ πρώιμες παραλληλίες με αυτό που είδατε με την άνθηση του διαδικτύου στα τέλη της δεκαετίας του ’90, στις αρχές της δεκαετίας του 2000» εξηγεί στους Financial Times ο Dan Ivascyn, επικεφαλής επενδύσεων στην Pimco, που διαχειρίζεται περιουσιακά στοιχεία αξίας 2,1 τρισ. δολαρίων. «Υπάρχει αυτή η νοοτροπία του λαχείου που τείνει να υπάρχει… Είναι μια επικίνδυνη κατάσταση».

Πολλές από τις μετοχές τεχνολογίας μεγάλης κεφαλαιοποίησης που ευθύνονται για το μεγαλύτερο μέρος της ανοδικής πορείας της αμερικανικής αγοράς τα τελευταία χρόνια έχουν οδηγήσει στην ανάκαμψη από το sell-off στις αρχές του έτους. Η κατασκευάστρια τσιπ Nvidia και η μητρική εταιρεία του Facebook, Meta, έχουν αυξηθεί κατά 100% και 49% από τα ενδοημερήσια χαμηλά τους του Απριλίου.

Σε όλο τον S&P, «η τιμή προς τις πωλήσεις, η τιμή προς τις ταμειακές ροές, η τιμή προς τα βιβλία, η τιμή προς τα μερίσματα, βρίσκονται όλες κοντά σε επίπεδα ρεκόρ», δήλωσε ο Rob Arnott, ιδρυτής και πρόεδρος της ομάδας διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων Research Affiliates, ο οποίος παρομοίασε την επένδυση στη μικρή ομάδα τεχνολογικών μετοχών που κυριαρχούν στον δείκτη με το να μαζεύεις σεντς μπροστά σε έναν οδοστρωτήρα.

«Η αγορά αποτιμά τους κυρίαρχους παίκτες τεχνητής νοημοσύνης σαν να μην θα έχουν ανταγωνισμό στο μέλλον», είπε. «Ταυτόχρονα, υπάρχει προσοχή όσον αφορά την απομάκρυνση από τα δημοφιλή και φουσκωμένα ονόματα, γιατί αν το κάνεις πολύ νωρίς, θα έχεις προβλήματα».

Ο δείκτης «ευφορίας μετοχών»

Ο δείκτης «ευφορίας μετοχών» της Barclays, ένας σύνθετος δείκτης ροών παραγώγων, αστάθειας και ψυχολογικού κλίματος, έχει εκτοξευθεί στο διπλάσιο του κανονικού του επιπέδου, σε έδαφος που στο παρελθόν είχε συνδεθεί με φούσκες περιουσιακών στοιχείων.

«[Ο δείκτης] δείχνει ξεκάθαρα ότι η αγορά είναι ευφορική» εξηγεί ο Stefano Pascale, επικεφαλής στρατηγικής παραγώγων αμερικανικών μετοχών στην τράπεζα.

Οι αναλυτές της Deutsche Bank σε σημείωμα την Πέμπτη αμφισβήτησαν κατά πόσον η αύξηση του δανεισμού για τη χρηματοδότηση αγορών μετοχών ήταν σημάδι της «πιο έντονης ευφορίας» από το 1999 και το 2007.

Οι δασμοί

Οι επενδυτές έχουν υποδεχτεί με ανακούφιση την συμφωνία ΗΠΑ-Ιαπωνίας που ορίζει δασμούς στις εισαγωγές από την Ιαπωνία στο 15% και την προοπτική μιας παρόμοιας συμφωνίας με την ΕΕ.

Αν και αυτοί οι δασμοί είναι πολύ πάνω από τα επίπεδα που επικρατούσαν πριν την επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο, είναι χαμηλότεροι τα επίπεδα που ανακοίνωσε στις 2 Απριλίου.

«Αυτές οι πρώτες συμφωνίες είναι κακές, αλλά οι επενδυτές είναι ευχαριστημένοι με οτιδήποτε άλλο εκτός από έναν πλήρη εμπορικό πόλεμο» τονίζει ο Luca Paolini, επικεφαλής στρατηγικής στην Pictet Asset Management.

Μια ομάδα μικρότερων εταιρειών τα έχει πάει ακόμα καλύτερα. Οι ισχυρές πωλήσεις από κυβερνητικά συμβόλαια έχουν βοηθήσει τον αμυντικό όμιλο Palantir να αυξηθεί κατά 130% από τότε που οι μετοχές του έφτασαν στο κατώτατο σημείο τους τον Απρίλιο. Το ανταλλακτήριο κρυπτονομισμάτων Coinbase σημείωσε άνοδο σχεδόν 180%, λόγω της αισιοδοξίας που προκλήθηκε από την εκλογική νίκη του Τραμπ τον Νοέμβριο.

Το Bitcoin ξεπέρασε τα 120.000 δολάρια για πρώτη φορά την περασμένη εβδομάδα, καθώς οι εταιρείες και οι επενδυτές συνεχίζουν να στρέφονται σε κρυπτονομίσματα που εισέρχονται στην αγορά.

Οι επενδυτές στη Wall Street δεν έχουν ανησυχήσει για την προοπτική αύξησης του αμερικανικού χρέους ούτε για το επίδικο της ανεξαρτησίας της Federal Reserve, παράγοντες που έχουν οδηγήσει σε πτώση τα κρατικά ομόλογα και το δολάριο, το οποίο έχει υποχωρήσει σχεδόν 10% φέτος έναντι ενός καλαθιού ανταγωνιστικών νομισμάτων.

Πηγή: ot.gr

Η μονομερής ρηματική διακοίνωση της Λιβύης προς τον ΟΗΕ (27 Μαΐου 2025), αμφισβητεί ευθέως τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο, ενισχύοντας τη στρατηγική του Τουρκο-Λιβυκού Μνημονίου και τους σχεδιασμούς της Άγκυρας για έλεγχο της περιοχής.

Η παρέμβαση αυτή, σχετίζεται άμεσα με σημαντικές ελληνικές πρωτοβουλίες που πιέζουν τα τετελεσμένα της Άγκυρας, όπως η ανακήρυξη του Εθνικού Χωροταξικού Σχεδιασμού, η ανακοίνωση θαλάσσιων πάρκων σε περιοχές ελληνικής δικαιοδοσίας, η παρεμπόδιση της συμμετοχής της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Άμυνα και η γενικότερη ενεργειακή της πολιτική.

Για παράδειγμα, η ανακοίνωση διεθνούς διαγωνισμού για την εξερεύνηση και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων νοτίως της Κρήτης, με τη συμμετοχή της Chevron, λογικό είναι να εγείρει Τουρκικές αντιδράσεις που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση των ελληνικών ενεργειακών σχεδιασμών.

Υπό αυτό το πλαίσιο, αξίζει να αναλυθεί η ρηματική διακοίνωση της Λιβύης, ώστε να αποκαλυφθούν οι νομικές ακροβασίες και αντιφάσεις στις οποίες προβαίνει η Τρίπολη. Συγκεκριμένα θα πρέπει να επισημανθούν τα εξής:

1. Η ρηματική διακοίνωση υπογράφεται από την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (GNU) της Τρίπολης. Παρά το γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση αναγνωρίστηκε το 2021 από τον ΟΗΕ ως προσωρινή διοίκηση για τη διεξαγωγή εκλογών, η εντολή της έχει λήξει χωρίς ποτέ να έχουν πραγματοποιηθεί εκλογές. Επιπλέον, η Βουλή των Αντιπροσώπων της Λιβύης στην Ανατολική Λιβύη, η μόνη αιρετή αρχή της χώρας, έχει αποσύρει την εμπιστοσύνη της από την κυβέρνηση της Τρίπολης, την οποία θεωρεί πολιτικά έκπτωτη και θεσμικά έκνομη. Η κυβέρνηση της Τρίπολης, όμως, εξακολουθεί να ελέγχει τη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Λιβύης στον ΟΗΕ, εκμεταλλευόμενη την τυπική αναγνώριση του οργανισμού, προκειμένου να παράγει διεθνώς νομικά και διπλωματικά τετελεσμένα. Από την άποψη του Διεθνούς Δικαίου, η εν λόγω ρηματική διακοίνωση στερείται ουσιαστικής νομιμοποίησης, καθώς:
   1. Δεν εκφράζει τη βούληση του συνόλου της Λιβύης, αλλά μιας πολιτικά μεροληπτικής και θεσμικά αμφισβητούμενης διοίκησης.
   2. Είναι σε αντίθεση με τις δηλώσεις και θέσεις των θεσμικών φορέων της Ανατολικής Λιβύης, οι οποίοι έχουν χαρακτηρίσει το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο άκυρο.
   3. Αποτελεί ευθεία εργαλειοποίηση του ΟΗΕ για την προώθηση μονομερών, επεκτατικών σχεδιασμών εις βάρος της ελληνικής κυριαρχίας και του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας (UNCLOS).

2. Η ρηματική διακοίνωση της Λιβύης, επικαλείται το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο του 2019. Όπως έχω επισημάνει σε εκτενής ανάλυσή μου σε προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο: «Η ΕΛΛΗΝΟ-ΛΙΒΥΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ: ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ», το εν λόγω μνημόνιο είναι άκυρο. Επιπλέον, η Ρηματική Διακοίνωση αναφέρει, ότι το Μνημόνιο Κατανόησης έχει καταχωρισθεί στη Γραμματεία του ΟΗΕ σύμφωνα με το Άρθρο 102 του Καταστατικού Χάρτη και συνιστά δίκαιη λύση βάσει του διεθνούς δικαίου». Η επίκληση αυτή, είναι παραπλανητική, διότι το Άρθρο 102 απαιτεί απλώς καταχώριση διεθνών συμφωνιών για λόγους διαφάνειας (βλέπε: https://www.un.org/en/about-us/un-charter/full-text ). Η καταχώριση δεν συνιστά αναγνώριση ούτε νομιμοποίηση της συμφωνίας από τον ΟΗΕ. Άρα, το επιχείρημα της «καταχώρισης» δεν καθιστά το μνημόνιο έγκυρο ή δεσμευτικό για τρίτους. Με την εν λόγω θέση συμφωνούν και ο Βρετανός διπλωμάτης και ειδικός στο Διεθνές Δίκαιο Anthony Aust (βλέπε: Anthony Aust, Modern Treaty Law and Practice, 3rd ed., Cambridge: Cambridge University Press, 2013, p.p. 204–206.), αλλά και ο Βρετανός Νομικός - Ακαδημαϊκός Malcolm Shaw (βλέπε: Malcolm N. Shaw, International Law, 9th ed., Cambridge: Cambridge University Press, 2021, p. 920). Η αναφορά επίσης, ότι «συνιστά δίκαιη λύση βάσει του διεθνούς δικαίου» αποτελεί μια αυθαίρετη και νομικά αστήρικτη δήλωση, αφού το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο αγνοεί εντελώς την ύπαρξη ελληνικών νησιών, ιδίως της Κρήτης, της Καρπάθου, της Ρόδου και της Κάσου, παραβιάζοντας το άρθρο 121 της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), που αναφέρει, ότι τα νησιά, κατά κανόνα, έχουν πλήρη δικαιώματα σε Αιγιαλίτιδα Ζώνη, ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδα, όπως και κάθε άλλη χερσαία επικράτεια (Βλέπε: https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/unclos_e.pdf ). Επίσης, τόσο η Λιβύη όσο και η Τουρκία, με τις πρόσφατες θέσεις τους όπως αυτές αποτυπώνονται στο Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο, αγνοούν πλήρως τη διεθνή νομολογία, συμπεριλαμβανομένων αποφάσεων του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (ICJ) και του Διεθνούς Δικαστηρίου για το Δίκαιο της Θάλασσας (ITLOS). Ενδεικτικές είναι οι υποθέσεις Ρουμανία κατά Ουκρανίας (2009), (Βλέπε: https://www.icj-cij.org/case/132 ) και Νικαράγουα κατά Κολομβίας (2012), (Βλέπε: https://www.icj-cij.org/case/124 ), οι οποίες επιβεβαιώνουν ότι κατοικημένα νησιά με οικονομική ζωή δεν μπορούν να αγνοούνται ή να τυγχάνουν μειωμένης επήρειας, ιδίως όταν συγκροτούν ενιαία παράκτια γεωγραφική διαμόρφωση, όπως συμβαίνει με το ελληνικό νησιωτικό τόξο.

3. Οι ισχυρισμοί της Λιβύης επίσης, περί ανυπόστατης Ελληνο-Αιγυπτιακής συμφωνίας και έλλειψης κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Αιγύπτου στις θαλάσσιες περιοχές που οριοθετήθηκαν μεταξύ Λιβύης και Τουρκίας είναι νομικά αβάσιμοι και αντιβαίνουν στις προβλέψεις της UNCLOS και του εθιμικού διεθνούς δικαίου. Συγκεκριμένα:
   5. Η παραπάνω αναφορά είναι παραπλανητική και σε αντίθεση με το εθιμικό και συμβατικό διεθνές δίκαιο της θάλασσας. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Αίγυπτος διαθέτουν σαφή και θεμελιωμένα κυριαρχικά δικαιώματα στις θαλάσσιες περιοχές που παρανόμως οριοθέτησαν η Τουρκία και η Λιβύη. Το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο αγνοεί πλήρως την ύπαρξη μεγάλων κατοικήσιμων ελληνικών νησιών (Κρήτη, Κάσος, Κάρπαθος, Ρόδος), τα οποία διακόπτουν τη δήθεν κοινή θαλάσσια «γειτνίαση» μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης. Σύμφωνα με το Άρθρο 121 παρ. 2 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), τα κατοικήσιμα νησιά έχουν πλήρη δικαιώματα σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, όπως και τα ηπειρωτικά εδάφη. Η διαγραφή της επήρειάς τους αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου (Βλέπε: https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/unclos_e.pdf ). Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση Λιβυκή Αραβική Τζαμαχιρία κατά Μάλτας (1985) , όπου το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, θεώρησε αυτονόητο ότι τα νησιωτικά κράτη, όπως η Μάλτα, διαθέτουν υφαλοκρηπίδα και δικαιώματα θαλάσσιας οριοθέτησης, απορρίπτοντας την απόπειρα της Λιβύης να θεμελιώσει την επιχειρηματολογία της αποκλειστικά σε γεωλογικά κριτήρια. Το Δικαστήριο επιβεβαίωσε επίσης, ότι ακόμη και όταν υπάρχει σημαντική διαφορά ακτογραμμών, τα νησιωτικά εδάφη διαθέτουν επήρεια, η οποία μπορεί να προσαρμόζεται, ανάλογα με τις σχετικές περιστάσεις (π.χ. το μέγεθος και τη γεωγραφική τους θέση), αλλά όχι να μηδενίζεται. Η νομολογία αυτή καθιστά σαφές, ότι η Λιβύη δεν μπορεί να αγνοεί τα ελληνικά νησιά (Κρήτη, Κάσος, Κάρπαθος, Ρόδος) στον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών, όπως ακριβώς δεν μπόρεσε να το πράξει ούτε στην περίπτωση της Μάλτα (Βλέπε: https://www.icj-cij.org/case/68 ). Επίσης, παρότι η Τουρκία και η Λιβύη (η οποία υπέγραψε τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1984 αλλά ουδέποτε την επικύρωσε), δεν είναι συμβαλλόμενα μέρη στην UNCLOS, δεν μπορούν να αγνοούν εθιμικούς κανόνες που αυτή ενσωματώνει όπως τις διατάξεις που αφορούν τα δικαιώματα των νησιών σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, την αρχή της μέσης γραμμής ως αφετηρία οροθέτησης  και τη δυνατότητα διμερούς συμφωνίας. Οι διατάξεις αυτές έχουν εθιμική ισχύ και δεσμεύουν όλα τα κράτη, ακόμη και εκείνα που δεν έχουν κυρώσει τη Σύμβαση (βλ. International Court of Justice, North Sea Continental Shelf Cases, Judgment, ICJ Reports 1969, pp. 3, paras. 63–81 στο https://www.icj-cij.org/case/52  καθώς και UNCLOS Part V – Exclusive Economic Zone στο https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/part5.htm  και Part VI – Continental Shelf στο https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/part6.htm , United Nations Division for Ocean Affairs and the Law of the Sea). Επιπλέον, η παράνομη Τουρκο-Λιβυκή οριοθέτηση δεν μπορεί να ακυρώσει την προγενέστερη συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, που συνάδει με το διεθνές δίκαιο (Βλέπε απόσπασμα από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ICJ) — Maritime Delimitation in the Mediterranean Sea (Libya v. Malta), 3 Ιουνίου 1985,  https://www.icj-cij.org/en/case/68 ). Επιπρόσθετα, η  Ελληνο-Αιγυπτιακή Συμφωνία για την οριοθέτηση ΑΟΖ έχει συναφθεί μεταξύ δύο παράκτιων κρατών με γειτονικές θαλάσσιες ζώνες και αποτελεί διμερή διεθνή συνθήκη, σύμφωνη με το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), κυρωμένη από τα δύο κοινοβούλια και κατατεθειμένη στα Ηνωμένα Έθνη. Η Λιβύη ως μη συμβαλλόμενο μέρος δεν δικαιούται να αμφισβητεί ή να παρεμβαίνει στην εν λόγω Συμφωνία βάσει του άρθρου 34 της Συνθήκης της Βιέννης (Βλέπε: Άρθρο 34 της Vienna Convention on the Law of Treaties (1969), https://legal.un.org/ilc/texts/instruments/english/conventions/1_1_1969.pdf ). Τέλος, οι Ελληνικές άδειες εξερεύνησης υδρογονανθράκων και οι Ζώνες Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού (MSP) που υιοθετήθηκαν τον Απρίλιο του 2025 εντάσσονται στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και ασκούνται σε περιοχές σαφώς εντός της δικαιοδοσίας της.

4. Ο ισχυρισμός επίσης, ότι ορισμένες περιοχές του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού (ΘΧΣ) της Ελλάδας παραβιάζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Λιβύης δεν έχει νομική βάση. Ο ΘΧΣ δεν συνιστά διεθνή συμφωνία ή μονομερή οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών που παράγει δεσμευτικά δικαιώματα έναντι τρίτων κρατών. Βασίζεται στην Οδηγία 2014/89 της Ε.Ε. για τη Θαλάσσια Χωροταξία και αποτελεί εθνικό εργαλείο εφαρμογής δημόσιας πολιτικής ρυθμίζοντας θέματα χρήσης και προστασίας του θαλάσσιου χώρου και δεν συνιστά οριοθέτηση. Συνεπώς, δεν απαιτείται να λαμβάνει υπόψη «απόψεις τρίτων», ιδίως όταν δεν υφίσταται νομική βάση θαλάσσιας διεκδίκησης από αυτά τα κράτη στην περιοχή.

5. Η επισήμανση επίσης, ότι η Ελλάδα ανακήρυξε μονομερώς Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) στο Ιόνιο Πέλαγος, η οποία επεκτείνεται εντός της Λιβυκής υφαλοκρηπίδας και παραβιάζει κυριαρχικά δικαιώματα της Λιβύης είναι εξωπραγματική και στερείται κάθε νομικής βάσης. Συγκεκριμένα:
   1. Η ΑΟΖ στο Ιόνιο Πέλαγος δεν συνορεύει με τη Λιβύη. Το Ιόνιο εκτείνεται δυτικά της Ελλάδας, ενώ η Λιβύη βρίσκεται νότια της Κρήτης και της Πελοποννήσου.
   2. Η ανακήρυξη ΑΟΖ στο Ιόνιο έγινε εντός περιοχής χωρίς διακρατικές επικαλύψεις με τρίτα κράτη και σε εφαρμογή της Διμερούς Συμφωνίας Οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας–Ιταλίας (2020), η οποία στηρίζεται στην αρχή της μέσης γραμμής σύμφωνα με το άρθρο 74, παρ. 1 της UNCLOS και δεν αφορά καμία περιοχή εγγύς της Λιβύης. Τέλος, σε αντίθεση με τα όσα ανεδαφικά αναφέρει το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο, στη Διμερής Συμφωνία Οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας–Ιταλίας (2020), αναγνωρίστηκε εκ νέου η επήρεια όλων των νησιωτικών εδαφών σε όλες τις θαλάσσιες ζώνες εθνικής δικαιοδοσίας.

Συνεπώς, η ανακήρυξη ΑΟΖ στο Ιόνιο Πέλαγος όχι μόνο δεν είναι μονομερής, αλλά εντάσσεται στο πλαίσιο διεθνούς συμφωνίας και δεν αφορά κατά κανένα τρόπο την περιοχή της Λιβύης.

6. Τέλος, η θέση που διατυπώνει η Λιβύη στη ρηματική διακοίνωση, ότι ο καθορισμός της μέσης γραμμής θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη τη λιβυκή εσωτερική νομοθεσία, το κλείσιμο του Κόλπου της Σύρτης (όπου αποτελεί ιστορικό κόλπο υπό λιβυκή κυριαρχία σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο), την αγνόηση των νησιών και το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο καθώς επίσης, η αναφορά σε ειρηνικά μέσα για την επίλυση διαφορών όπως ορίζονται στο Άρθρο 33 του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένου του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης βάσει αμοιβαίας συμφωνίας, είναι ανυπόστατη και νομικά διάτρητη. Συγκεκριμένα:
7. Η εσωτερική νομοθεσία δεν υπερισχύει του Διεθνούς Δικαίου. Άρα, η επίκληση της λιβυκής νομοθεσίας (περί αλιευτικής ζώνης ή «κλεισίματος» του Κόλπου της Σύρτης) δεν δεσμεύει τρίτα κράτη και δεν μπορεί να αντικαταστήσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας [Βλέπε: Άρθρο 27 – Σύμβαση Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών (1969) https://legal.un.org/ilc/texts/instruments/english/conventions/1_1_1969.pdf ].
8. Η επίκληση της Λιβύης για τον «Κόλπο της Σύρτης» ως «ιστορικού κόλπου» δεν έχει ποτέ αναγνωριστεί διεθνώς και αντιβαίνει στα κριτήρια που έχουν τεθεί από τη διεθνή νομολογία και τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), (Βλέπε Άρθρο 10 UNCLOS https://www.un.org/depts/los/convention_agreements/texts/unclos/unclos_e.pdf ). Επιπλέον, η Λιβύη υποπίπτει σε προφανή νομική αντίφαση, καθώς αναγνωρίζει την επήρεια της Σικελίας κατά την οριοθέτηση με την Ιταλία, ενώ την ίδια στιγμή αρνείται τα πλήρη δικαιώματα των ελληνικών νησιών (Κρήτη, Ρόδος, Κάσος, Κάρπαθος), κατά κατάφωρη παραβίαση του άρθρου 121 της UNCLOS και της σχετικής νομολογίας του Διεθνούς Δικαστηρίου.
9. Η πρόθεση διαλόγου και ειρηνικής επίλυσης διαφορών, επικαλούμενη το άρθρο 33 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, προϋποθέτει την αμοιβαία συμφωνία των μερών για διαδικασία και πλαίσιο. Το να επικαλείσαι το άρθρο 33 όταν έχεις προβεί σε μονομερείς και αμφισβητούμενες ενέργειες (Τουρκολιβυκό Μνημόνιο, αγνόηση της ύπαρξης δικαιωμάτων των νησιών, έκδοση μονομερών δηλώσεων περί θαλάσσιας κυριαρχίας), είναι προσχηματικό και υποκριτικό, καθώς υπονομεύει τις θεμελιώδεις αρχές της καλής πίστης και της ειρηνικής επίλυσης διαφορών που το ίδιο το άρθρο 33 προϋποθέτει (βλέπε: https://www.un.org/en/about-us/un-charter/chapter-6 ).

Υπό αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα καλείται να απαντήσει με ψυχραιμία αλλά και αποφασιστικότητα. Δεν αρκεί μόνο η διπλωματική αντίκρουση, αλλά απαιτείται πολυεπίπεδη στρατηγική αντεπίθεσης, που θα συνδυάζει το διεθνές δίκαιο, τη διπλωματία, την ενεργειακή γεωστρατηγική και την αποτροπή, ώστε να προστατευθούν τα εθνικά συμφέροντα και να αποτραπεί η εμπέδωση τετελεσμένων. Ειδικότερα απαιτείται:

1. Κατάθεση αντί-ρηματικής διακοίνωσης στον ΟΗΕ με πλήρη απόρριψη των λιβυκών αιτιάσεων και νομική τεκμηρίωση βάσει UNCLOS. Παράλληλα, η προσφυγή της Ελλάδας στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με θεματική συνεδρίαση για την UNCLOS, μπορούν να ακυρώσουν θεσμικά το αφήγημα του Τουρκο-Λιβυκού Μνημονίου.
2. Διαβίβαση υπομνήματος στην Ε.Ε. και στα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, καταγγέλλοντας την παραβίαση του άρθρου 123 UNCLOS από τη Λιβύη, με εμφανή καθοδήγηση της Τουρκίας, στο πλαίσιο εργαλειοποίησης της κατάστασης στη Μεσόγειο.
3. Διεκδίκηση κοινής ευρωπαϊκής δήλωσης υπεράσπισης του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας (όπως έγινε στην περίπτωση Τουρκίας το 2019 και 2020).
4. Η συγκρότηση διεπιστημονικής ομάδας εμπειρογνωμόνων υψηλού επιπέδου και η θεσμική συνεργασία με διεθνώς αναγνωρισμένα Think Tanks και πανεπιστήμια μπορούν να ενισχύσουν θεσμικά τις ελληνικές θέσεις, να ενδυναμώσουν την παρουσία της χώρας στον διάλογο για το διεθνές δίκαιο και να στηρίξουν τη στρατηγική της διείσδυση στα διεθνή φόρα.
5. Συγκρότηση τετραμερούς πολιτικής ομάδας μεταξύ Ελλάδας, Γαλλίας, Αιγύπτου και Ιταλίας, για τη διαχείριση του λιβυκού ζητήματος και την εδραίωση της σταθερότητας και της ειρήνης στη Λιβύη.
6. Η εμβάθυνση της στρατηγικής σχέσης με Αίγυπτο και Κύπρο, μέσω κοινών διπλωματικών ενεργειών, στρατιωτικής και ενεργειακής συνεργασίας.
7. Η ενίσχυση της διπλωματικής παρουσίας και της πολιτικής επιρροής της Ελλάδας στην Ανατολική Λιβύη, μέσα από την ανάπτυξη σταθερών σχέσεων εμπιστοσύνης με τον στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ και τις τοπικές διοικητικές αρχές της Βεγγάζης. Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα θα μπορούσε να αναγνωρίσει τον ρόλο της Βεγγάζης ως εταίρου σε κρίσιμα ζητήματα, όπως η μεταναστευτική διαχείριση, η θαλάσσια ασφάλεια και η καταπολέμηση της διασυνοριακής εγκληματικότητας. Παράλληλα, μπορεί να προσφερθεί τεχνική και θεσμική συνεργασία, όπως:
   1. Εκπαίδευση στελεχών ασφαλείας και αξιωματικών της Ανατολικής Λιβύης σε ελληνικές στρατιωτικές σχολές (Σχολή Ευελπίδων, Σχολές Πολέμου κ.λπ),
   2. Σύσταση διμερούς μηχανισμού ανταλλαγής πληροφοριών και διαβούλευσης σε θέματα ασφαλείας, με έμφαση στην τρομοκρατία, τη διακίνηση όπλων και ανθρώπων και
   3. Ανάπτυξη πλαισίου συνεργασίας σε επιχειρησιακά ζητήματα παράκτιας αστυνόμευσης και θαλάσσιας επιτήρησης.
8. Η προληπτική διαχείριση των σχέσεων με την Ιταλία, τη Μάλτα και την Ισπανία συνιστά κρίσιμη συνιστώσα της ελληνικής στρατηγικής έναντι των εξελίξεων στη Λιβύη. Μέσω της εμβάθυνσης της ενεργειακής συνεργασίας, της ενίσχυσης του θεσμικού διαλόγου και της προώθησης κοινών θέσεων στο πλαίσιο της Ε.Ε., η Ελλάδα μπορεί να ενισχύσει την ευρωπαϊκή συνοχή και να προλάβει το ενδεχόμενο σύγκλισης των εν λόγω κρατών με την Τουρκία και τη Λιβύη.
9. Η εκπόνηση και υλοποίηση μιας στοχευμένης διεθνούς εκστρατείας δημόσιας διπλωματίας, αναδεικνύοντας τον επιθετικό χαρακτήρα της Τουρκο-Λιβυκής στρατηγικής και προβάλλοντας το ρόλο της Ελλάδας ως εγγυήτριας της διεθνούς νομιμότητας και της ευρωπαϊκής σταθερότητας στη Μεσόγειο.

Εν κατακλείδι, η απάντηση της Ελλάδας δεν μπορεί να είναι αμυντική.

Οφείλει να αντεπιτεθεί στρατηγικά και με θεσμική τεκμηρίωση, ώστε να απεγκλωβιστεί από τη διαχείριση τετελεσμένων.

Η Ελλάδα πρέπει να μετατρέψει την πρόκληση σε ευκαιρία και να καθορίσει η ίδια, τις εξελίξεις.

Συγκλονιστικές είναι οι αποκαλύψεις του Oµότιµου Kαθηγητή Διεθνούς Πολιτικής Οικονοµίας του Παντείου Πανεπιστηµίου και αναπληρωτή εκτελεστικού διευθυντή του ΔΝΤ, από τον Μάρτιο του 2010 έως τον Δεκέμβριο του 2011, Παναγιώτη Ρουμελιώτη, ο οποίος είπε πριν σε συνέντευξή του ότι υπήρχαν άλλοι δύο δρόμοι πλην του Μνημονίου για την Ελλάδα τους οποίους η κυβέρνηση ΓΑΠ απέρριψε «για να εκδικηθεί την κυβέρνηση Καραμανλή και την ταυτόχρονα την χώρα»!

Ο Π.Ρουμελιώτης επιβεβαίωσε μέχρι κεραίας τα όσα το pronews.gr (τότε defencenet.gr) υποστήριζε για τον δρόμο που θα έπρεπε να ακολουθήσει  η χώρα και ότι η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου την οδήγησε στην καταστροφή με την υπογραφή του πρώτου εθνοκτόνου Μνημονίου.

Με λίγα λόγια αυτό που λέει ο παλαιός υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ (επί κυβερνήσεως πατρός Παπανδρέου) είναι ότι ο Γ.Παπανδρέου ήθελε να τιμωρήσει την χώρα, προφανώς γιατί η ελληνική κοινωνία δεν τον ψήφιζε τόσα χρόνια, δεν αποδέχονταν το… πολιτικό και οικονομικό του πρόγραμμα και τον αποκαλούσε με το υποκοριστικό «Γιωργάκης» (Το Γεώργιος «ξεφύτρωσε» όταν έγινε πρωθυπουργός).

Αποδέχονταν δηλαδή την ιδεολογία του Καλβίνου, του Προτεστάντη που δεν πίστευε στην λύτρωση και στην σωτηρία αλλά στην τιμωρία.

Μία λογική την οποία αποδέχονταν και ο τότε Γερμανός ΥΠΟΙΚ και μακαρίτης, Β.Σόιμπλε.

Ο Γ.Παπανδρέου (κατά παραδοχή του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ) αποδείχθηκε μνησίκακος κατά των Ελλήνων καθώς του είχαν δημιουργηθεί ψυχολογικά.

Έπρεπε λοιπόν να «σαπίζει» στην φυλάγει μαζί με τον Παπακωνσταντίνου (ειδικά ο συγκεκριμένος) γιατί υπέγραψαν την παράδοση της χώρας και ενώ γνώριζαν ότι υπήρχαν άλλες λύσεις (και μάλιστα ίσως και περισσότερε από δύο).

Βέβαια η ευθύνη δεν ήταν μόνο δική τους καθώς υπεγράφησαν και δεύτερο και τρίτο Μνημόνιο από άλλες δύο κυβερνήσεις, του Λουκά Παπαδήμου (με στήριξη Α.Σαμαρά και Ε.Βενιζέλου) και του Α.Τσίπρα.

Μάλιστα εξαιτίας του δεύτερου Μνημονίου η κυβέρνηση προσπαθεί να βρει δημοσιονομικό χώρο προκειμένου να εντάξει τα δάνεια από τον μηχανισμό SAFΕ στον προϋπολογισμό.

Τι είναι ο SAFE (Security Action for Europe); Πρόκειται για ένα νέο χρηματοδοτικό μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που εγκρίθηκε από τα κράτη  μέλη της Ένωσης το Μάιο του 2025.

Στόχος του είναι να στηρίξει τις αμυντικές επενδύσεις με 150 δισ. ευρώ σε δάνεια, τα οποία θα αντληθούν από τις κεφαλαιαγορές και θα κατανεμηθούν στα κράτη-μέλη με βάση εθνικά σχέδια.

Όπως αναφέρθηκε το πρόγραμμα αφορά δάνεια 150 δισ. ευρώ, με πολύ χαμηλό επιτόκιο κάποιοι λένε για 1,5% κάποιοι για ακόμη χαμηλότερο και τα οποία θα δοθούν στα κράτη μέλη για την ενίσχυση των αμυντικών τους βιομηχανιών.

Γιατί όμως υπάρχει πρόβλημα; Πολύ απλά γιατί η Ελλάδα (*η Ελλάδα ειδικά) για να δανειστεί το οποιοδήποτε ποσό από τις αγορές θέλει την έγκριση πρώτα των δανειστών!

Έτσι δεν μπορεί να καταστρώσει η ίδια «εθνικό σχέδιο» για να πάρει δάνειο από τον SAFE καθώς αυτό δεν έχει ακόμη την σύμφωνη γνώμη των δανειστών μας!

Δεν παίζει καμία σημασία που το SAFE είναι ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Επειδή κινείται πάνω απο τον εθνικό προϋπολογισμό που έχει εγκριθεί από τις Βρυξέλλες, δεν μπορεί να υλοποιηθεί.

Έτσι η κυβέρνηση αναζητά μεν τον δημοσιονομικό χώρο, αλλά αναζητά παράλληλα και μια εξαίρεση που θα της επιτρέψει να συμμετάσχει στον SAFE.

Αυτό βέβαια δεν είναι πρόβλημα για την Τουρκία η οποία και στην ΕΕ δεν είναι αλλά και ζεστό χρήμα θα πάρει για την αμυντική της βιομηχανία από τον SAFE, ενώ εμείς πρέπει να ζητήσουμε άδεια!

Γι αυτό άλλωστε είχαν μπλοκαριστεί το 2015 οι προσπάθειες της Ρωσίας να δανείσει την Ελλάδα χωρίς να βγει από την ευρωζώνη.

Για τον Α.Τσίπρα είναι γνωστό ότι με το τρίτο Μνημόνιο παρέδωσε την χώρα στους δανειστές μέχρι το 2115!

Είναι μία τραγούδια και όσο και αν γνωρίζουμε τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Μητσοτάκη το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την καταστροφή που βιώνει η χώρα οφείλεται στους προηγούμενους.

Αυτές οι 3 κυβερνήσεις είναι χειρότερες και από τις 3 κατοχικές κυβερνήσεις Τσολάκογλου, Ράλλη, Λογοθετόπουλου καθώς τότε υπήρχε ξένος Στράτος μέσα στη χώρα.

Είχαν αποδεχτεί ότι η Ελλάδα είχε χάσει τον πόλεμο και μόνο δεινά μπορούσαν να ακολουθήσουν και να συμβούν.

Στην περίπτωση όμως της κυβέρνησης ΓΑΠ, έχουμε απλώς «αυτοπυροβολισμό» της χώρας.

Ειδικότερα ο Π.Ρουμελιώτης είπε για τις δύο λύσεις που είχαν προταθεί:

«Η πρώτη λύση είναι αυτή που πρότεινα στον Παπακωνσταντίνου, την οποία απέρριψε, την πρόταση Σάλλα να μειωθεί το έλλειμμα στο χρέος μέσα από την αγορά ομολόγων του ελληνικού δημοσίου από δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς.

Βεβαίως την απέρριψε. Θα ήταν ένα πολύ καλό μέτρο για να μειωθεί το χρέος περίπου στο 90%».

Σημειώνεται ότι με την «λύση» που επέλεξε κυβέρνηση Παπανδρέου και που οδήγησε συνολικά στην υπογραφή τριών Μνημονίων το χρέος της χώρας ξεπέρασε το 180% και στα χρόνια της πανδημίας έφτασε και το 210%!

Με την λύση Ρουμελιώτη η χώρα θα είχε χρέος μόλις 90% δηλαδή μικρότερο και από το 120% περίπου που είχε φτάσει στα τέλη του 2009!

Σε ερώτηση γιατί απορρίφθηκε αυτή η επιλογή ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης απάντησε:

«Λες και ήθελαν οπωσδήποτε να εκδικηθούν την προηγούμενη κυβέρνηση με το να εκδικηθούν ταυτόχρονα και την Ελλάδα. Αυτή είναι η άποψη μου.

Δεν είχαν γνώση της κατάστασης και γι’ αυτό και απέρριψαν αυτή την πρόταση.

Η δεύτερη πρόταση είναι αυτή που έκανε ο Στρος Καν. Ότι έπρεπε να γίνει το συντομότερο η αναδιάρθρωση του χρέους. Και αυτή την απέρριψαν. Τώρα τα όσα λένε είναι παραμύθια».

Και συνεχίζει: «Εμένα την επομένη της έγκρισης του προγράμματος με κάλεσε ο Στρος Καν και μου είπε: Πρέπει να πεις στον Πρωθυπουργό σου να ζητήσει άμεσα την αναδιάρθρωση. Πέρα βρέχει.

Ο Παπακωνσταντίνου αντίθετος μέχρι σήμερα με την όποια αναδιάρθρωση. Ο Παπανδρέου σε κάποια φάση είπε:

Εμείς θέσαμε το θέμα της αναδιάρθρωσης. Αλλά πώς το έθεσε το θέμα ενώ ο Υπουργός Οικονομικών ήταν αντίθετος;

Δεν γίνεται αυτό. Εν πάση περιπτώσει εγώ τα μετέφερα αυτά. Αυτοί δεν άκουγαν μέχρι την τελευταία στιγμή», είπε ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, δίνοντας «στεγνά» τους υπαίτιους της καταστροφής της χώρας.

Οι άνθρωποι αυτοί όμως κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ο Π.Ρουμελιώτης δεν τους καταλογίζει άγνοια καθώς τους είχε ενημερώσει.

Από την στιγμή που γνώριζαν πρέπει να λογοδοτήσουν για τα όσα έπραξαν.

«Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους καθυστέρησε 1,5 χρόνο και επειδή οι Ευρωπαίοι ήθελαν να μειώσουν την έκθεση των γαλλικών και των γερμανικών τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα και τις ζημιές που θα υφίσταντο.

Εν κατακλείδι ο Τρισέ ήθελε να προστατεύσει τις γαλλικές τράπεζες, οι Γερμανοί τις γερμανικές τράπεζες αλλά κυρίως ο Τρισέ, όπως είπε και η Μέρκελ.

Η Μέρκελ την συζητούσε την αναδιάρθρωση του χρέους. Γιατί; Γιατί είχε καλές επαφές με τον Στρος Καν.

Είχε καλή χημεία μαζί της και ο Στρος Καν μιλούσε από την αρχή για την αναδιάρθρωση του χρέους αλλά ο Σόιμπλε δεν ήθελε για να τιμωρήσει (σ.σ. την Ελλάδα) ή να προστατεύσει τις γερμανικές τράπεζες.

Ο Τρισέ δεν ήθελε για να προστατεύσει τις γαλλικές τράπεζες, επικαλούμενος δήθεν το καταστατικό της ΕΚΤ να μην αγοράζει ομόλογα κλπ.», αναφέρει ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης.

Για αυτό το μέγιστο έγκλημα δεν τιμωρήθηκε κανείς παρά μόνο ο ελληνικός λαός που αφελώς πίστευε ότι του έλεγαν τότε τα ελεγχόμενα ΜΜΕ.

Δυστυχώς πέραν αυτού υπάρχει και μία άλλη μερίδα του ελληνικού λαού η οποία πίστευε αυτά τα παρανοϊκά αφηγήματα της κυβέρνησης Παπανδρέου για λόγους ιδεοληψίας.

Η ιδεοληψία είναι το χειρότερο πράγμα γιατί καθιστά ανόητους ακόμα και ανθρώπους που αποδεδειγμένα «κόβει» το μυαλό τους.

Φυσικά μαζί με αυτές τις κυβερνήσεις που κατέστρεψαν τη χώρα πρέπει να λογοδοτήσει και μεγάλο μέρος των ελληνικών ΜΜΕ για την στήριξη που πρόσφεραν για να επιβληθεί αυτό το αφήγημα.

pronews.gr

Του Νίκου Ιγγλέση

Η Τουρκία από καιρό έχει καταθέσει τα όρια της υφαλοκρηπίδας της που αποκαλεί «Γαλάζια Πατρίδα» και η Λιβύη, την περασμένη εβδομάδα, κατέθεσε τα, κατά την άποψή της, όρια της δικής της υφαλοκρηπίδας. Η Ελλάδα, όπως πάντα ένα βήμα πίσω, προσπαθεί να  απαντήσει με την εξαγγελία δύο θαλασσίων πάρκων, ένα στο Ιόνιο και ένα στο Αιγαίο. Το τελευταίο αμφισβητήθηκε ήδη από το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών.

Η Τουρκία και η, απόλυτα εξαρτημένη από αυτήν, κυβέρνηση της Τρίπολης στη Λιβύη έχουν εκδώσει χάρτες με τα σημεία βάσης, τις ευθείες γραμμές βάσης και τα εξωτερικά όρια της διεκδικούμενης υφαλοκρηπίδας τους σε συνάφεια βέβαια με το τουρκολιβυκό μνημόνιο του 2019. Όλες οι ρηματικές διακοινώσεις, τα σχετικά έγγραφα και οι χάρτες έχουν κατατεθεί στο Γραφείο Ωκεάνιων Υποθέσεων του Δικαίου της Θάλασσας του ΟΗΕ (DOALOS).

Κοινά χαρακτηριστικά και στις δύο περιπτώσεις:

Πρώτον, Τουρκία και Λιβύη διεκδικούν υφαλοκρηπίδα και όχι ΑΟΖ, ώστε να μπορούν να επικαλεστούν αποτελεσματικότερα τη μεγάλη ηπειρωτική ακτογραμμή τους.

Δεύτερον, ισχυρίζονται ότι όλα τα ελληνικά νησιά δεν έχουν κυριαρχικά δικαιώματα στις θαλάσσιες ζώνες πέραν των χωρικών υδάτων τους, που σήμερα είναι στα 6 ν.μ. Κατά συνέπεια δεν έχουν ούτε υφαλοκρηπίδα ούτε, πολύ περισσότερο, ΑΟΖ η Κρήτη με τη Γαύδο, το Σύμπλεγμα της Μεγίστης, όπως και όλα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.

Τρίτον, θεωρούν ότι η μέση γραμμή πρέπει να χαραχθεί σε ίση απόσταση μεταξύ των ηπειρωτικών ακτών. Έτσι η Άγκυρα χαράσσει τα όρια της υφαλοκρηπίδας της στη μέση του Αιγαίου στον 25^ο Μεσημβρινό (μεταξύ των ακτών της Ανατολίας και της Θεσσαλίας-Στερεάς-Πελοποννήσου) και η Τρίπολη 6 ν.μ. έξω από την Κρήτη (μέση γραμμή μεταξύ των ακτών της Λιβύης και της Πελοποννήσου).

Στην Ελλάδα ψηφίστηκε το 2011 ο νόμος 4001 (νόμος Μανιάτη) ο οποίος αναφέρει ότι «Ελλείψει συμφωνίας οριοθέτησης με γειτονικά κράτη των οποίων οι ακτές είναι παρακείμενες ή αντικείμενες με τις ελληνικές το εξωτερικό όριο της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ (εφ’ ης κηρυχθεί) είναι η μέση γραμμή». Ο νόμος αυτός έχει κατατεθεί επίσης στο DOALOS του ΟΗΕ. Με βάση αυτόν το νόμο δόθηκαν για έρευνες τα θαλάσσια οικόπεδα νοτιοδυτικά και πρόσφατα προκηρύχθηκαν δύο οικόπεδα νοτίως της Κρήτης. Από τότε πέρασαν 15 χρόνια, αλλά ανακήρυξη της ΑΟΖ δεν έχει γίνει.

Επειδή είναι τουλάχιστον αφελές  η Ελλάδα να ελπίζει στην οποιαδήποτε οριοθέτηση με την Τουρκία και τη Λιβύη θα έπρεπε, εδώ και χρόνια, να ορίσει τα σημεία βάσης σ’ όλη την επικράτειά της, να κλείσει τους κόλπους με ευθείες γραμμές βάσης και να ανακηρύξει (όχι οριοθετήσει) τη συνολική ΑΟΖ της με πλήρη επήρεια όλων των νησιών. Θα πρόκειται, δηλαδή, για την υιοθέτηση του ευρωπαϊκού Χάρτη της Σεβίλλης.

Σ’ αυτήν την ανακήρυξη θα περιλαμβάνονται βεβαίως οι οριοθετήσεις της ΑΟΖ με την Ιταλία και η μερική με την Αίγυπτο. Παράλληλα θα πρέπει, το συντομότερο δυνατόν, να υπογραφεί οριοθέτηση με την Κυπριακή Δημοκρατία η οποία, παρά την κατοχή του 37% του εδάφους της από την Τουρκία, έχει ανακηρύξει τη συνολική ΑΟΖ της, ακόμα και αυτήν των βόρειων κατεχόμενων εδαφών της.

Γιατί η Τουρκία τόλμησε να υπογράψει ένα παράνομο, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, μνημόνιο οριοθέτησης με τη Λιβύη, με την οποία δεν έχει αντικείμενες ακτές και η Ελλάδα δεν τολμάει να υπογράψει μια νόμιμη οριοθέτηση με την Κυπριακή Δημοκρατία; Επίσης η Τουρκία έχει υπογράψει μια παράνομη οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας με την κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο, η οποία δεν αναγνωρίζεται διεθνώς ως ανεξάρτητο κράτος. Με μια τέτοια εξωτερική πολιτική η Αθήνα οδηγεί  στη βέβαιη απώλεια των κυριαρχικών δικαιωμάτων του Ελληνισμού στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Η Τουρκία αγόρασε πρόσφατα από τη Νορβηγία δύο ακόμη θαλάσσια γεωτρύπανα για μεγάλα βάθη. Συνολικά τώρα έχει έξι και δύο ερευνητικά σκάφη. Πού φαντάζεται η ελληνική Κυβέρνηση ότι θα χρησιμοποιηθεί όλο αυτό το δυναμικό; Μόνο στον Εύξεινο Πόντο ή στη Σομαλία; Σε λίγο καιρό τα γεωτρύπανα θα εμφανιστούν νότια του Καστελλόριζου και νότια της Κρήτης.

Αλλά, για την κυβέρνηση Μητσοτάκη τώρα προέχει η εξαγγελία των θαλάσσιων πάρκων για την προστασία του περιβάλλοντος. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η τουρκική πλευρά θα προβάλλει ισχυρές αντιρρήσεις αν τα θαλάσσια πάρκα επεκτείνονται, έστω και λίγο, πέραν των χωρικών υδάτων (6 ν.μ.) σε διεθνή ύδατα, στα οποία δεν έχουμε φροντίσει να κατοχυρώσουμε κυριαρχικά δικαιώματα με την ανακήρυξη ΑΟΖ. Προβάλλει επίσης τον ισχυρισμό ότι ορισμένα νησιά και νησίδες δεν έχουν καταχωρηθεί στην Ελλάδα με Διεθνείς Συνθήκες.

Η πολυσυζητημένη προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικές εθνικές απώλειες. Πρώτον, η Χάγη είναι ένα πολιτικό δικαστήριο που κρίνει με βάση τους συσχετισμούς ισχύος και τις διεθνείς επιρροές. Δεύτερον, Τουρκία και Λιβύη θα επικαλεστούν την ευθυδικία, δηλαδή τη μειωμένη επήρεια των νησιών έναντι των ηπειρωτικών ακτών. Δυστυχώς υπάρχει ένα κακό προηγούμενο για την ελληνική πλευρά. Στη μερική οριοθέτηση με την Αίγυπτο για τα νησιά Κρήτη, Κάσος, Κάρπαθος και Ρόδος η Ελλάδα συμφώνησε να έχουν μειωμένη επήρεια.

Με αυτές και πολλές άλλες αβελτηρίες, όταν οι Τουρκολίβυοι μας στριμώξουν σφετεριζόμενοι τα κυριαρχικά  δικαιώματά μας στη θάλασσα, θα εμφανιστούν οι γνωστοί πολιτικοί και αναλυτές να μας πουν: Τι θέλετε να κάνουμε πόλεμο;

Υ.Γ. Στην ΑΟΖ περιλαμβάνεται και η υφαλοκρηπίδα, ενώ στην υφαλοκρηπίδα δεν περιλαμβάνεται η θάλασσα πάνω από αυτήν. Όταν τον περασμένο Απρίλιο παρουσιάστηκε ο ελληνικός Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός (ΘΧΣ) αυτός έγινε με βάση την υφαλοκρηπίδα. Τώρα πώς είναι δυνατόν να υπάρξει ΘΧΣ μόνο για το βυθό της θάλασσα είναι το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου. Ίσως γι’ αυτό εξαγγέλλουν τώρα τα θαλάσσια πάρκα.

Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr

γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος

- ΕΝΤΑΞΕΙ τώρα, τό καταλάβαμε. Τον Κασσελάκη και γενικότερα το Κίνημα Δημοκρατίας δεν τόν "παίζουν" τα κανάλια, τόν αγνοούν πλήρως, ούτε μεγάλα sites ή δημοσιογράφοι του συστήματος τόν αναφέρουν καν, σα να μην υπάρχει αυτό το κόμμα στην Ελλάδα και αυτός ο αρχηγός. Ό,τι μαθαίνουμε μεταξύ μας εδώ μέσα από σελίδες και προφίλ των υποστηρικτών του. Αντιθέτως, βλέπουμε να χύνεται πάρα πολύ μελάνι τελευταία για τον Τσίπρα! Ναι, αλλά ο λαός αποφασίζει αν θα επαναφέρει τον Τσίπρα ή αν θα στηρίξει τον Κασσελάκη στις επόμενες εκλογές και όχι το σύστημα παρέα με τους δημοσιογράφους. Όσες και όσοι ψηφίσουμε Κασσελάκη, θα το κάνουμε, γιατί θέλουμε ριζική αλλαγή του σάπιου πολιτικού συστήματος, όλων των κομμάτων που ρήμαξαν τη χώρα, έφαγαν του σκασμού χρήματα, μάς έμπασαν στα μνημόνια, ξευτέλισαν τους θεσμούς, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη. Και το κάνουν ακόμα και σήμερα χωρίς αιδώ και χωρίς κανέναν σεβασμό προς τους φτωχοποιημένους, από αυτούς, πολίτες. Εναποθέσαμε πλέον τη μοίρα μας στους Ευρωπαίους Εισαγγελείς! Με τους δικούς μας να ευτελίζονται πλήρως στα μάτια μας και στη συνείδησή μας...

- ΓΙΑΤΙ όμως, ο Κασσελάκης, δεν είναι αρεστός από πολλούς τώρα, φανερά τουλάχιστον, ενώ ήταν μαζί του, όταν εκλέχτηκε αρχηγός με δημοκρατικότατες διαδικασίες; Και, αντί να πεισμώσουμε όλοι απ' την αντιδημοκρατική καρατόμησή του και να τόν στηρίξουμε, γιατί τού γυρίσαμε την πλάτη; Και δε μιλάω μόνο για τους τότε θερμούς υποστηρικτές του βουλευτές που κλείστηκαν έξω απ' το μπουζουξίδικο και παρέμειναν "αναποφάσιστοι" ή άλλαξαν κόμμα για την "καρέκλα" (π.χ. Π. Παππάς), αλλά - και κυρίως - για τους απλούς πολίτες. Τι κακό βρίσκουμε σ' ένα νέο άνθρωπο που θέτει ως στόχο αυτό που κι εμείς οι Έλληνες πολίτες επιζητούμε πλέον; Επειδή, μήπως, είναι "διαφορετικός" και κάτι τέτοιο δε χωνεύεται από τους "ανθρώπους της Εκκλησίας", οι οποίοι κάνουν μακρύ σταυρό του θεαθήναι και είναι εγκλωβισμένοι στο Μεσαίωνα; H, μήπως, οι ομοφοβικοί στην Ελλάδα αποτελούν την πλειονότητα και νιώθουν, ίσως, ντροπή ν' ακολουθούν έναν ομοφυλόφιλο; Τι ρόλο παίζει αυτό, πανάθεμά μας, με την αλλαγή που θέλουμε; Δε μάς φτάνουν τα άλλα προσόντα του: μόρφωση, αγωνιστικότητα, ανθρωπιά, αυτοδημιούργητος που δε μπαίνει στην πολιτική να κλέψει, αλλά να κάνει κάθαρση; Δυστυχώς, ναι, αυτό είναι ένα πρόβλημα! Καλύτερος ο Μητσοτάκης που πάει στην εκκλησία και διαβάζει το "πιστεύω" και το "πάτερ ημών" (Άγιο Όρος) και δεν πειράζει καθόλου το άλλο καθεστώς, αυτό της Εκκλησίας! Που η ακίνητη περιουσία της είναι πολλών δις ευρώ και τους πληρώνει κιόλας από δικά μας χρήματα! Τι, τώρα, ν' ακολουθήσουμε τον Κασσελάκη, ο οποίος, απ' την πρώτη στιγμή, είπε και δεσμεύτηκε πως θα προχωρήσει στο διαχωρισμό Κράτους- Εκκλησίας;; Λέτε πως αυτό να μη στοίχησε, σε αυτόν που τολμά να τα βάζει μαζί τους; Τού στοίχισε και πολύ μάλιστα! Ποιος άλλος είπε κάτι τέτοιο;

- ΣΤΑ παραπάνω να προσθέσω εγώ το κυριότερο, κατά τη γνώμη μου, που δεν είναι άλλο από αυτό που, ο Κασσελάκης, ζητάει απ' την πρώτη στιγμή που ασχολήθηκε με την πολιτική: Να γίνουμε Ενεργοί Πολίτες! Ν' ασχολούμαστε με τα κοινά να καταγγέλλουμε σκάνδαλα να συνηθίσουμε στην αμεσοδημοκρατία κι, επιτέλους, ν' αφήσουμε τους καναπέδες! Να μην είμαστε "εαυτούληδες! Αυτό ζητάει από τους πολίτες ένας πολιτικός που βλέπει μπροστά. Που καταλαβαίνει πως, με πολίτες αδρανείς και απόμακρους απ' τα κοινά, δε μπορεί ν' αλλάξει η χώρα! Εμείς όμως τό θέλουμε αυτό; Είμαστε έτοιμοι να μετατραπούμε σε πολίτες με "πανανθρώπινο ενδιαφέρον"; Δεν το νομίζω, δυστυχώς! Αυτό είναι το πρόβλημα...

πηγή φωτο: protothema.gr

Το ντοκιμαντέρ «The Agenda: Their Vision – Your Future» (2025) εξετάζει τις επιπτώσεις της Agenda 2030 του ΟΗΕ και της φιλοσοφίας του «net zero» της μηδενικής παραγωγής άνθρακα στην καθημερινή μας ζωή και πως αυτή θα μετατραπεί σταδιακά σε μια ψηφιακή φυλακή.

Το ντοκιμαντέρ παραγωγής Mark Sharman, πρώην στελέχους του ITV και του Sky, αναλύει πως το σχέδιο αυτό απειλεί την ελευθερία, τον έλεγχο των πόρων, και την οικονομική σταθερότητα.

Με εμπειρογνώμονες από το Ηνωμένο Βασίλειο, τις ΗΠΑ, και την Ευρώπη, το βίντεο παρουσιάζει μια κριτική ματιά στην παγκόσμια διακυβέρνηση και την τεχνολογία, προειδοποιώντας για τον «ψηφιακό εγκλεισμό» που έρχεται μάλλον καλπάζοντας.

Το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται στο πώς η τροφή, η ενέργεια, τα χρήματα, και τα ταξίδια θα ελέγχονται για να προωθηθούν ιδεολογικοί και οικονομικοί στόχοι.

Παράλληλα αναφέρει ότι η κλιματική αλλαγή και η μετάβαση στο «net zero» συνιστά κίνδυνο για την ατομική ελευθερία.

pronews.gr