γράφει ο Νίκος Ταμουρίδης
Ο Επιτάφιος του Περικλή του Αθηναίου, του μέγιστου αυτού Έλληνα ηγεμόνα, όπως μας τον διέσωσε ο Θουκυδίδης, αποτελεί ένα μνημειώδες έργο του λόγου, που αποδεικνύει την ανωτερότητα του Ελληνικού πνεύματος.
Είναι ένας «εγκωμιαστικός λόγος επιδεικτικής ρητορείας», που εκφωνήθηκε από τον Περικλή το έτος 430 π.Χ. προς τιμήν της πόλης των Αθηνών και των νεκρών που έπεσαν κατά τον πρώτο χρόνο του Πελοποννησιακού πολέμου.
Στο κεφάλαιο 42 του Επιταφίου, ο Περικλής αναφέρεται «στην παράδοση της σκυτάλης», δηλ. το χρέος κάθε γενιάς να παραδώσει καλύτερη πατρίδα από αυτήν που παρέλαβε, με τα παρακάτω λόγια: «Αυτοί γαρ οικούντες την χώραν μέχρι τούδε παρέδωσαν ελευθέραν δι' αρετήν. Ημείς δε επηυξήσαμεν τα πλείω αυτής και παρασκευάσαμεν αυτήν τοις πάσιν αυταρκεστάτην και ες πόλεμον και ες ειρήνην», δηλαδή: «Γιατί αυτοί (οι πεσόντες) κατοικώντας την χώρα αυτή, από γενεά σε γενεά μέχρι των ημερών μας, μας την παρέδωσαν ελεύθερη χάρις στην ανδρεία τους. Εμείς δε τους περισσότερους τομείς αυξήσαμε και την προετοιμάσαμε σε όλα, ώστε να είναι αυταρκέστατη και για πόλεμο και για ειρήνη».
Δεν υπάρχει πιο γλαφυρό παράδειγμα παράδοσης της εθνικής σκυτάλης, όπου αυτός που παραδίδει έχει κουραστεί και έχει δώσει τον αγώνα του, ενώ αυτός που παραλαμβάνει ξεκούραστος, επιταχύνει για να αγωνιστεί κατ' ελάχιστον ισάξια και να πετύχει τον καλύτερο δυνατό χρόνο για τη νίκη!
Τολμώντας να συγκρίνουμε το τότε με το τώρα και απευθυνόμενοι στον μέγιστο πολιτικό ηγέτη της κλασσικής ελληνικής δημοκρατίας, μία λέξη προκύπτει να προταχθεί της προσφώνησης: Αλλοίμονο!
Αλλοίμονο Περικλή Αθηναίε!
Σήμερα, στη χώρα του ιερού πτολιέθρου, της τότε Αθήνας, δεν υπάρχουν πλέον εγκωμιαστικοί λόγοι ειλικρινούς ρητορείας. Δεν υπάρχουν αγνοί ύμνοι προς την ελευθερία, την δημοκρατία, την αρετή, το πνεύμα, την ηθική.
Σήμερα δεν έχουμε πολιτεία «ου ζηλούση τους νόμους των πέλας»! Κατ' όνομα μεν κέκληται δημοκρατία, πλην όμως αναρχία και τρομοκρατία βιώνουμε καθημερινά στην πράξη.
Αλλοίμονο Περικλή Αθηναίε!
Σήμερα, κυριαρχεί παντού ο ψυχρός υπολογισμός του ατομικού συμφέροντος, ενώ απουσιάζουν το θάρρος και η θυσία για την πατρίδα ως εσωτερικό συναίσθημα του θαυμασμού και του έρωτα προς αυτήν και το μεγαλείο της.
Σήμερα δεν υφίσταται εξισορροπημένος συνδυασμός θεωρίας και πράξης, με θεμέλια την κοινωνική αρετή και το ήθος, που ανυψώνει τους ανθρώπους σε ανώτερο πνευματικό επίπεδο.
Σήμερα, «το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον», δηλ. «ευτυχία χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει και η ελευθερία αποκτάται με αγώνες που απαιτούν γενναιοψυχία», έπαψε να αποτελεί φράση-προσταγή και δίδαγμα προς τους νέους.
Αλλοίμονο Περικλή Αθηναίε!
Σήμερα ο σοφότερος των νόμων της δημοκρατίας, το Σύνταγμα, βιάζεται από αυτούς που τάχθηκαν για να το υπηρετήσουν.
Σήμερα οι εκπρόσωποι του λαού, τα κόμματα, άνευ συνειδήσεως του χρέους που έχουν αναλάβει, εξυπηρετούν αποκλειστικά την αρρωστημένη και αμαρτωλή κομματοκρατία.
Σήμερα ο πολιτικός χώρος έχει μετατραπεί σε πολιτική παλαίστρα, η οποία συντρίβει, ατιμάζει, καταστρέφει και δολοφονεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Σήμερα, κυριαρχούν οι ανεπάγγελτοι επαγγελματίες της πολιτικής, οι οποίοι χρησιμοποιώντας την καταλυτική δύναμη των ΜΜΕ, σαρώνουν κάθε αξία και κάθε αρετή, στο βωμό του ατομικού και κομματικού συμφέροντος.
Σήμερα, οι πολιτικοί μας ταγοί παραδίδουν στις νέες γενεές μια Ελλάδα χρεωκοπημένη ηθικά, πνευματικά, εθνικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά. Παραδίδουν μια Ελλάδα του μέχρι πρότινος 97% Ελλήνων το γένος Ορθοδόξων Χριστιανών, γεμάτη από -ων ουκ έστιν αριθμός- αλλοεθνείς και αλλόθρησκους.
Περικλή!
Εσύ, παρέλαβες την Αθήνα, την οδήγησες στην μεγαλύτερη ακμή της ιστορίας της και την κατέστησες το πολιτιστικό και πνευματικό κέντρο του αρχαίου κόσμου, κατονομάζοντας τον 5ο π.Χ. αιώνα ως «χρυσούν αιώνα» της ελληνικής ιστορίας.
Αυτοί, οι σημερινοί ταγοί της χώρας, διέλυσαν κάθε πολιτική, οικονομική και κοινωνική δομή και κατάντησαν την δοξασμένη αυτή χώρα ένα ασήμαντο προτεκτοράτο, γεμάτο φοβίες και ανασφάλεια στο εγγύς και στο ευρύτερο περιβάλλον.
Αλλά, να μην επαναπαύονται, νοιώθοντας ήσυχοι και δυνατοί, περιτυλιγμένοι με τον μανδύα της ισχύος της εξουσίας. Να ξέρουν ότι εκεί στη γωνία παραμονεύουν οι τιμωροί τους. Οι πιο σκληροί και θηριώδεις τιμωροί, για εγκλήματα κατά της φυσικής και ηθικής τάξης των πραγμάτων, οι «επίκουροι της δίκης». Οι Ερινύες! Κι αυτές κανείς φρουρός δεν σταματά, σ' αλαζονεία κι έγκλημα φυτεύουν θεία μαχαιριά!
