Του Σπύρου Στάλια
Η διαφορά ανάμεσα στη Γαλλία, τον Καναδά και την Ιαπωνία είναι ακριβώς αυτή: Η νομισματική κυριαρχία.
Γαλλία και Ευρωζώνη:
Η Γαλλία, ως μέλος της Ευρωζώνης, έχει το χρέος της εκφρασμένο σε ευρώ, ένα νόμισμα που δεν μπορεί να “τυπώσει” κατά βούληση.
Αυτό σημαίνει ότι, για να αποπληρώσει το χρέος της, πρέπει να το κάνει μέσω της φορολογίας, του δανεισμού και των εξαγωγών που θα πρέπει να είναι μεγαλύτερες από τις εισαγωγές.
Δεν έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει την νομισματική πολιτική για να μειώσει την αξία του χρέους της μέσω του πληθωρισμού ή της υποτίμησης του νομίσματος.
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα και στην περίπτωση της Ελλάδας.
Καναδάς και Ιαπωνία:
Αντίθετα, ο Καναδάς και η Ιαπωνία έχουν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους τους στο δικό τους νόμισμα (δολάριο Καναδά, γεν Ιαπωνίας).
Η κεντρική τους τράπεζα έχει τη δυνατότητα να τυπώσει περισσότερα χρήματα για να αποπληρώσει το χρέος. Αυτό, φυσικά αποκλείει την πιθανότητα πτώχευσης. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να ξεμείνει από το δικό της νόμισμα.
Η Ιαπωνία είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, με το χρέος της να ξεπερνά το 250% του ΑΕΠ της, αλλά να μην αντιμετωπίζει κίνδυνο χρεοκοπίας ακριβώς επειδή το χρέος της είναι στο νόμισμά της.
Επομένως, ναι, η βασική διαφορά είναι ότι μια χώρα που έχει το χρέος της στο δικό της νόμισμα δεν μπορεί να “πτωχεύσει”, ακόμα και ο Θεός να θέλει, με την παραδοσιακή έννοια, σε αντίθεση με μια χώρα που έχει χρέος σ’ ένα ξένο νόμισμα ή σε ένα νόμισμα που δεν ελέγχει, ακόμα και ο Θεός να μην θέλει.
Καλή τύχη Γαλλία, όσο και να μειώσεις τους μισθούς δε σώζεσαι με τίποτα! Δεν μπορείς να συνυπάρξεις με την Γερμανία με το ίδιο νόμισμα!!
Πιο απλά δεν γίνεται!
