Του Ανδρέα Κλαυδιανού
Το αγροτοκτηνοτροφικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν λύνεται γιατί δεν υπάρχει η πολιτική βούληση να λυθεί. Το καθεστώς Μητσοτάκη είναι μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης. Όπως μέρος του προβλήματος ήταν και όλες οι προηγούμενες συστημικές κυβερνήσεις.
Το ετερόφωτο πολιτικό σύστημα εξουσίας είναι οργανικά δεμένο με τους υπερεθνικούς θεσμούς της παγκοσμιοποίησης, τις πολιτικές της οποίας πιστά υπηρετεί σε βάρος των εθνικών αναγκών.
Η απολιγνητοποίηση της χώρας και ο αποδεκατισμός της κτηνοτροφίας είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα της τυφλής αποδοχής ενός από τους κεντρικούς άξονες της πολιτικής των γκλομπαλιστών, αυτού της «κλιματικής κρίσης». Της κλιματικής απάτης θα λέγαμε.
«Τα ζώα παράγουν μεθάνιο και επιβαρύνουν το κλίμα». Αν αυτό δεν το έλεγε ο κ. Μητσοτάκης ως «Μωάμεθ ο Β’» από το βήμα της Βουλής, θα νομίζαμε ότι το λέει κάποιος που δεν έχει σώας τας φρένας. Και συνέχισε, ο ανεκδιήγητος, ότι «πρέπει να αλλάξουμε τις διατροφικές μας συνήθειες και να τρώμε λιγότερο κρέας». Όπερ μεθερμηνευόμενο σημαίνει ότι πρέπει να μειώσουμε τα εκτρεφόμενα πρόβατα, να γίνουμε ελλειμματικοί σε ένα από τα ελάχιστα προϊόντα που είμαστε πλεονασματικοί και να ανεβούν οι τιμές του κρέατος και των γαλακτοκομικών προϊόντων στα ύψη. Έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για τις πρωτεΐνες των «New Foods», δηλαδή των ακρίδων, των εντόμων και των σκουληκιών, που έχουν την επίσημη άδεια της ΕΕ και ακολούθως του συνθετικού γάλακτος και κρέατος.
Ικανοποιείται έτσι ο διακαής πόθος μιας χούφτας γιγάντιων πολυεθνικών για τον έλεγχο της διατροφής με την εξάρτηση των πληθυσμών από τα διατροφικά σκουπίδια τους.
Η ευλογιά των αιγοπροβάτων
Όλες, μα όλες, οι τακτικές για την ευλογιά των προβάτων, από την εισαγωγή μέχρι τη διασπορά της και, κυρίως, τον τρόπο της (μη) αντιμετώπισής της, συγκλίνουν σ’ ένα στρατηγικό στόχο: τη βίαιη μείωση του ζωικού κεφαλαίου, απροκάλυπτα και ανήθικα. Από δω και στο εξής, τα 500.000 σφαγιασθέντα ζώα δε θα παράγουν μεθάνιο, δε θα μολύνουν τον πλανήτη. Πετάμε στο καλάθι των αχρήστων τα προτεινόμενα και διαθέσιμα από την ΕΕ (και αλλού) εμβόλια και αφήνουμε τη «σύμμαχο» του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (ΥπΑΑΤ) ευλογιά να καλπάζει στα 3/4 της επικράτειας. Ευτυχώς, οι κτηνοτρόφοι δεν υπακούουν στις σειρήνες των διορισμένων «επιστημόνων» και σώζουν, με τα εμβόλια που παράνομα εισάγονται και πωλούνται 10-20 φορές ακριβότερα, μεγάλο μέρος της κτηνοτροφίας.
Με το σοκ και δέος των σφαγών και των απειλών των ασθενειών και με τα μέτρα βιοασφάλειας που θα ακολουθήσουν, ως διαβατήριο εμπορευσιμότητας των προϊόντων, τα οποία δεν θα μπορεί να εφαρμόσει ο μικρός κτηνοτρόφος, έπεται αλλαγή του κτηνοτροφικού χάρτη και συνακόλουθα των μικρών τυροκομείων και ο έλεγχος της αγοράς (κυρίως της φέτας) από τους λίγους και μεγάλους.
Του πολέμου κατά της προβατοτροφίας προηγήθηκε η εξόντωση της αγελαδοτροφίας με την μέθοδο των ποσοστώσεων και ελληνοποιήσεων του γάλακτος, καθώς και η μείωση στο μισό των εκτρεφόμενων χοίρων με τους εξωπραγματικούς περιβαλλοντικούς όρους που απαιτούνται και με τις εισαγωγές. Το αποτέλεσμα ήταν από επάρκεια 80% στο μοσχαρίσιο και χοιρινό κρέας, πριν την ένταξη στην ΕΕ, να κατρακυλήσουμε στο 20% σήμερα.
Η δραματική μείωση του ζωικού κεφαλαίου οδηγεί αυτόματα σε αποδιάρθρωση και της φυτικής παραγωγής, πάνω από το 30% της οποίας αφορά την καλλιέργεια ζωοτροφών.
Ενώ τη ζωική παραγωγή την «κυνηγάει» το μεθάνιο, τη φυτική παραγωγή την «κυνηγάει» το αποτύπωμα του άνθρακα. Η Ελλάδα του 0,2% εκπομπών του CO2 πρέπει να σώσει τον πλανήτη ρεφάροντας το 30% της Κίνας και άλλων. Αν αυτοί που χαράσσουν αυτές τις πολιτικές δεν εξυπηρετούσαν σκοπιμότητες θα ήταν για ζουρλομανδύα.
Αγρότες και κτηνοτρόφοι ήταν πάντα έρμαια των αποφάσεων που λαμβάνονται πίσω από τις ερμητικά κλειστές πόρτες των πολυτελών γραφείων των Βρυξελλών. Λόμπι, τεχνοκράτες και γραφειοκράτες αδρά αμειβόμενοι από μεγάλες πολυεθνικές, funds και τράπεζες δεν τους υπολογίζουν πλέον ούτε ως αριθμούς. Αποφασίζουν με μοναδικό κριτήριο τα συμφέροντα των αφεντικών – εργοδοτών τους.
Πολλοί νομίζουν ότι οι επιδοτήσεις είναι μία μορφή «δώρου» στην αγροτιά. Η αλήθεια είναι ότι δόθηκαν (στις αρχές της 10ετίας του 1990) για να αντισταθμίσουν τη ζημιά που υπέστησαν οι αγρότες από την απόφαση της ΕΕ να ανοίξει τα σύνορα σε τρίτες χώρες για την εισαγωγή τροφίμων χαμηλού κόστους σε αντάλλαγμα συμφωνιών για την πώληση προς αυτές προϊόντων του βιομηχανικού Βορρά. Μέχρι τότε, τα αγροτικά προϊόντα προστατεύονταν βάσει της αρχής της «κοινοτικής προτίμησης» με την επιβολή δασμών στα εισαγόμενα στην ΕΕ. Ο (αγροτικός) ευρωπαϊκός Νότος είναι ο πλέον χαμένος αυτών των συμφωνιών.
Το γεγονός ότι οι επιδοτήσεις δόθηκαν για να καλύψουν τη χασούρα των αγροτο- κτηνοτρόφων είχε και μια άλλη, σκοτεινή, πλευρά. Δεν επενδύθηκαν παραγωγικά. Τις ηγεσίες δεν τις ενδιέφερε αυτό. Έτσι εξέθρεψε «Χασάπηδες» και «Φραπέδες» και πολλούς άλλους δικτυωμένους με το σύστημα επιτήδειους και τάισε κομματικούς μηχανισμούς. Στη βάση αυτής της, μη αναπτυξιακής, λογικής η διαχείριση των επιδοτήσεων δόθηκε σε μια εισπρακτική εταιρεία, την ΑΑΔΕ, ελεγχόμενη από τους δανειστές και όχι στον όποιο «ΟΠΕΚΕΠΕ» που, έστω και λεκτικά ή δυνητικά, έχει αναπτυξιακή αντίληψη.
Σήμερα, κάποιοι σοβαρά διαταραγμένοι «ηγέτες» της ΕΕ αποφάσισαν να κηρύξουν τον πόλεμο στην Ρωσία. Τα λεφτά πρέπει να φύγουν από τις αγροτικές επιδοτήσεις και να πάνε στην πολεμική βιομηχανία. Επιπλέον, διευρύνθηκαν οι συμφωνίες με τις τρίτες χώρες, με Καναδά, Ν. Ζηλανδία, Αυστραλία και με τη συμφωνία Mercosur (Βραζιλία, Αργεντινή, Ουρουγουάη, Παραγουάη). Οι αδασμολόγητες εισαγωγές αγροδιατροφικών προϊόντων στο ευρωπαϊκό έδαφος θα είναι ικανές να θρέψουν πολλαπλάσιο πληθυσμό.
Για όλα τα παραπάνω και για πολλά ακόμα είναι ενημερωμένοι οι αγρότες των μπλόκων. Οι φετινές κινητοποιήσεις δεν έχουν καμία σχέση με κάθε προηγούμενη. Η μαζικότητα, η αποφασιστικότητα, η μαχητικότητα, η ωριμότητα, η απουσία «αγροτοπατέρων», το εύρος από άκρη σ’ άκρη της επικράτειας είναι εξόφθαλμα ορατά. Το πιο εντυπωσιακό είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Αγροτοκτηνοτρόφοι όλων των ηλικιών με γνώση, άποψη και συγκροτημένο λόγο γνωρίζουν τους παράγοντες που μπαίνουν εμπόδια στην προκοπή τους.
Το πρόβλημα των αγροτών δεν είναι οικονομικό. Είναι υπαρξιακό. Νοιώθουν ότι συνθλίβονται από πολιτικές, πολιτικούς, κράτος, καρτέλ, τράπεζες, εισαγωγές, επιβαλλόμενες καλλιεργητικές πρακτικές. Με τις επιδοτήσεις μόνο προσωρινά μπορούν να καλύψουν κάποιες ανάγκες. Στόχος τους δεν είναι περισσότερες επιδοτήσεις, η επαιτεία. Στόχος τους είναι η αμοιβή της δουλειάς τους και το προϊόν τους να μη γίνεται μέσον άκοπου πλουτισμού τρίτων.
Η λύση του αγροτικού ζητήματος συναρτάται άμεσα με τη γενικότερη πολιτικο-οικονομική κατάσταση της χώρας. Ο σχεδιασμός εθνικής αγροτικής στρατηγικής για το «τί», «πού» και «πώς» να παράγουμε και να πουλάμε (όπως είπε ένας νέος αγρότης για το χωράφι του) είναι προϋπόθεση της λύσης του.
Εθνική αγροτική στρατηγική δεν μπορεί να υπάρξει υπό συνθήκες ευρωκατοχής και χρεοδουλείας. Δεν μπορεί να υπάρξει με την ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Πολιτική) της ΕΕ. Αυτό είναι που πρέπει να κατανοήσουν τόσο οι αγρότες όσο και όλος ο ελληνικός λαός.
Υ.Γ. Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης δήλωσε (8-12-25): «Υπάρχουν πραγματικά προβλήματα. Υπάρχουν πολύ χαμηλές τιμές σε μια σειρά από προϊόντα. Δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα, είναι πανευρωπαϊκό. Να δούμε, στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών περιορισμών, τι θα κάνουμε… Οτιδήποτε γίνει θα πρέπει να λάβει υπόψη και την ευρωπαϊκή διάσταση».
Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr
