Της Ναταλίας Νέγρη
Ο Τραμπ προσπαθεί να σταματήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, όχι για να μη σκοτώνονται άνθρωποι, αλλά για να διασπάσει τη συνεργασία Ρωσίας -Κίνας, που αναπτύχθηκε λόγω των αλλεπάλληλων δυτικών κυρώσεων και να αναζωπυρώσει τις αμερικανορωσικές σχέσεις σε διάφορους τομείς.
Το ευρωπαϊκό ΝΑΤΟ μαζί με τον Καναδά επιδιώκουν τη συνέχιση της πολύπλευρης ενίσχυσης της Ουκρανίας μέχρις ότου ο Πούτιν βρεθεί σε αδιέξοδο, αδυνατώντας να πετύχει την αποφασιστική νίκη και αναγκαστεί σε κάποιου είδους υποχωρήσεις. Οι Ευρωπαίοι και το Κίεβο εξακολουθούν να ζητούν να γίνουν σεβαστά τα διεθνή σύνορα της Ουκρανίας με την απόσυρση όλων των ρωσικών στρατευμάτων.
Η Ρωσία θέλει μια ακρωτηριασμένη Ουκρανία που να μετατραπεί, για λόγους ασφαλείας, σε κράτος-μαξιλάρι (buffer-state) μεταξύ αυτής και του ΝΑΤΟ.
Τεράστια γεωπολιτικά και γεωοικονομικά συμφέροντα καθορίζουν τη στάση όλων των μεγάλων παικτών. Ο Τραμπ έστρωσε κόκκινο χαλί και χειροκρότησε τρεις φορές τον Πούτιν κατά την άφιξή του στην αεροπορική βάση κοντά στο Άνκορατζ, πρωτεύουσα της Αλάσκας. Για τον Αμερικανό Πρόεδρο οι αμερικανορωσικές σχέσεις είναι αναγκαίο να αποκατασταθούν για στρατηγικούς, αλλά και οικονομικούς λόγους.
Για το Ρώσο Πρόεδρο, όπως εξάλλου και για τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό Μπ. Νετανιάχου, έχει εκδοθεί ένταλμα από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Για τη νέα αμερικανική διοίκηση, όμως, το δικαστήριο αυτό είναι ένας θεσμός στο ευρύτερο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και της wokeατζέντας, τα οποία κατεδαφίζονται σήμερα στις ΗΠΑ. Μεγάλη απογοήτευση στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και το Κίεβο. Τα περισσότερα δυτικά μέσα ενημέρωσης επιτίθενται στον Τραμπ επειδή κατέστησε τον Πούτιν συνομιλητή του και τον έβγαλε από τη «διεθνή απομόνωση» χωρίς να επιτύχει εκεχειρία και όχι στο Ρώσο Πρόεδρο. Θεωρούν, γι’ αυτούς τους λόγους, κερδισμένο τον Πούτιν, από τη Σύνοδο Κορυφής της Αλάσκας.
Η σύγκρουση στην Ουκρανία άρχισε το 2014 με το πραξικόπημα του Μαϊντάν, την απόσπαση της Κριμαίας και την αυτονόμηση των ανατολικών επαρχιών Λουχάνσκ και Ντόνετσκ που κατοικούνται από Ρώσους. Το Φεβρουάριο του 2022 ξεκίνησε η ρωσική εισβολή που σύντομα εξελίχθηκε σε πόλεμο χαρακωμάτων, ανάλογο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με μεγάλες εκατέρωθεν απώλειες και τεράστιες υλικές καταστροφές.
Μετά 3,5 χρόνια πολέμου, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν καταλάβει περίπου το 20% (120.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα) της ουκρανικής επικράτειας. Η Ουκρανία είναι η δεύτερη σε έκταση, μετά τη Ρωσία, ευρωπαϊκή χώρα. Το διακύβευμα τώρα είναι τι θα γίνει με το υπόλοιπο 80% (480.000 τ.χ.).
Πέντε ουκρανικές επαρχίες (Κριμαία, Λουχάνσκ, Ντόνετσκ, Ζαπορίζια και Χερσώνα) έχουν ενσωματωθεί ήδη στη Ρωσική Ομοσπονδία αν και κάποια τμήματα, σε ορισμένες απ’ αυτές, εξακολουθούν να ελέγχονται από το Κίεβο. Θεωρείται απίθανο τα εδάφη αυτά, που έχουν ποτιστεί με το αίμα δεκάδων χιλιάδων ρώσων στρατιωτών και πολιτών, να επιστραφούν έστω και εν μέρει στην Ουκρανία. Τί θα γίνει επίσης και με τις άλλες ουκρανικές περιοχές που κατοικούνται κατά πλειοψηφία από Ρώσους, όπως π.χ. το Χάρκοβο, το Σούμι, η Οδησσός κ.α.;
Η Μόσχα δεν θα δεχτεί ποτέ (κόκκινη γραμμή) την ένταξη της υπόλοιπης Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και γι’ αυτό θα ζητήσει ισχυρές εγγυήσεις. Εξ’ άλλου, για να αποτραπεί αυτό το ενδεχόμενο ξεκίνησε η ρωσική εισβολή το 2022. Επίσης είναι ζητούμενο αν αποδεχτεί και την ένταξη στην ΕΕ κάτι που θα αποξενώσει μεσοπρόθεσμα την υπόλοιπη Ουκρανία από το ρωσικό γεωπολιτικό χώρο. Τέλος, η άρση των κυρώσεων από τους G7 και την ΕΕ καθώς και η αποδέσμευση των ρωσικών περιουσιακών στοιχείων (περίπου 300 δισεκ. δολαρίων) στη Δύση θα αποτελέσουν επίσης πεδίο σκληρής διαπραγμάτευσης.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες και ο Ζελένσκι ζήτησαν άμεση εκεχειρία. Ο Πούτιν αντέτεινε την υπογραφή μιας μόνιμης συνθήκης ειρήνης που θα αντιμετωπίζει τα βαθύτερα αίτια της σύγκρουσης. Ο Τραμπ, σύμφωνα με δηλώσεις του στην Αλάσκα, φαίνεται να συμμερίζεται την τελευταία άποψη.
Κατά συνέπεια, προσώρας, αναμένεται ότι ο πόλεμος θα συνεχιστεί, αφού καμιά συμφωνία δεν υπογράφτηκε στην Αλάσκα. Ο «Συνασπισμός των Προθύμων» για τη στήριξη της Ουκρανίας έχει πρακτικά δύο αντιπάλους. Ο πρώτος, ο φανερός, είναι ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Ο δεύτερος, ο ελάχιστα αφανής, είναι ο Ντόναλντ Τραμπ. Ο τελευταίος θεωρείται από τους περισσότερους ηγέτες της Ευρώπης ως προδότης που διέσπασε το ενιαίο μέτωπο κατά της Ρωσίας. Χωρίς όμως την αμερικανική συμμετοχή η συνέχιση της στήριξης στην Ουκρανία θα έχει αναπόφευκτα μικρή διάρκεια, μεγάλο κόστος και προδιαγεγραμμένη κατάληξη.
Ολόκληρο το αφελές αφήγημα περί ειρηνικής επίλυσης των διακρατικών διαφορών, Διεθνούς Δικαίου και μη παραβίασης των συνόρων, που υιοθέτησε και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, καταρρέει. Στο σημερινό πολυπολικό κόσμο, όπως και παλαιότερα, η ισχύς καθορίζει τις εξελίξεις. Όπως είπε ο Τραμπ: «Οι Ουκρανοί πρέπει να συμφωνήσουν στον τερματισμό του πολέμου επειδή η Ρωσία είναι πολύ μεγάλη δύναμη και αυτοί όχι».
Υ.Γ. Δεν είναι μόνο η διαφορετική προσέγγιση στο Ουκρανικό από τον Τραμπ. Είναι επίσης η επιβολή των δασμών που αποδιοργανώνουν το κυρίαρχο σύστημα της παγκοσμιοποίησης, η καταπολέμηση της λαθρομετανάστευσης, η επιστροφή στο κρατικό συμφέρον και τις εθνικές ταυτότητες καθώς και πολλά άλλα. Η διακυβέρνηση Τραμπ αποτελεί καθοριστική καμπή των προσεχών ιστορικών εξελίξεων. Αυτά αδυνατούν να αντιληφθούν οι διάφοροι δεξιούληδες και αριστερούληδες που σκέφτονται με όρους τουλάχιστον του προηγούμενου αιώνα. (δεξιός-αριστερός, συντηρητικός-προοδευτικός κ.α.).
Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr
Δείτε το επιτυχημένο χιουμοριστικό video: https://youtube.com/shorts/2pSvCQBsNVA?si=QjfBruaax_JwrxD9
